Ένα ΑμεΑ για να γίνει η δουλειά του θα πρέπει να αναλωθεί σε μια ψυχοφθόρα διαδικασία περίπου εξαμήνου για δυο ιατρικές υπογραφές και μια – αυτονόητη – διευθέτηση και συνεργασία δυο υποκαταστημάτων του ίδιου – έλεος – φορέα

Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας

Ας υποθέσουμε ότι είμαι ΑμΕΑ μετά από αυτοάνοσο με αναπηρία 75%. Λήγει η διετία και θα πρέπει να περάσω πάλι από ιατρική επιτροπή για την επιβεβαίωση της αναπηρίας μου. Λόγω αυτής της ανηκέστου βλάβης λαμβάνω μηνιαίως το επίδομα που προβλέπεται από το νόμο. Κλείνω ραντεβού με νευρολόγο και ρευματολόγο σε κρατικό νοσοκομείο. Μου δίνουν ημερομηνία είκοσι ημερών. Μετά από την επίσκεψη όπου επιβεβαιώνεται η σχεδόν μηδενική βελτίωσή μου, γράφεται το πόρισμα. Άλλες δυο εβδομάδες. Αφού έχει – επιτέλους ολοκληρωθεί ο φάκελος – πηγαίνω να τον καταθέσω στον ΕΦΚΑ της Πύλης Αξιού. Ζητάω να προσδιοριστεί περίπου η ημερομηνία εξέτασής μου από την επιτροπή. «Ε, υπολογίστε κανένα δίμηνο, καλώς εχόντων των πραγμάτων». «Και στο διάστημα αυτό να υποθέσω ότι διακόπτεται το επίδομα…». «Α, ρωτήστε το ΙΚΑ Αριστοτέλους».

Παίρνω ασθμαίνοντας τα πόδια που κινούνται σαν βαριοπούλες (υπενθυμίζω την αναπηρία μου που σχετίζεται με κινητικό πρόβλημα) και με τα πολλά βαδίζω στο ΙΚΑ Αριστοτέλους. Βλέπω μια κυρία, την κόβω καλόβολη. Φευ… Εστω με μισόλογα μου δίνει να καταλάβω ότι «για τους έχοντες αναπηρία άνω του 67% δίδεται αυτοδικαίως παράταση καταβολής του επιδόματος μέχρι την ημερομηνία εξέτασης εκ νέου από την επιτροπή. «Και μετά θα γίνει εκκαθάριση». Ωραία, λοιπόν… Αμ δε…

Μετά το πέρας της διετίας επίδομα δεν δόθηκε. Το ένα ΕΦΚΑ δεν ειδοποίησε το άλλο ΕΦΚΑ ότι δεν υπέβαλε την αίτηση διότι περίμενε το πόρισμα του ρευματολόγου που είχε καθυστερήσει. «Τι να σας πω, καλέστε τηλεφωνικά το ΙΚΑ Αριστοτέλους», λέει πάλι η υπάλληλος της Πύλης Αξιού. Τηλεφωνώ ανήμερα της κακοκαιρίας στην Αθήνα. «Α, είμαστε σε αργία…». Κοιτάω έξω τον καιρό, ένας ήλιος έστω με δόντια το έλεγες και προάγγελο Αλκυονίδων πάνω από το Χορτιάτη… «Μα, έχετε κι εδώ στη Θεσσαλονίκη αργία;». Η κοπέλα κόμπιασε… «Τι να σας, πω, αυτές είναι οι οδηγίες μας…». Μάλιστα, λοιπόν. Αργία σε όλο το δημόσιο στις πληττόμενες περιοχές, αλλά και στις μη πληττόμενες. Συμπαράσταση λαέ, που θα κραύγαζε και η Δαμανάκη στο Πολυτεχνείο.

Την επομένη, μαζεύω το κουφάρι μου για την Πύλη Αξιού, έτοιμος για μανούρα, πια. «Χθες, για ποιο λόγο δεν δουλεύατε αλήθεια;», ρωτώ. «Δουλεύαμε, κύριε, κανονικά»…

Για να μην τα πολυλέμε, το γαϊτανάκι δεν τελειώνει. Υπολογίστε απλώς, ότι ένα ΑμεΑ για να γίνει η δουλειά του θα πρέπει να αναλωθεί σε μια ψυχοφθόρα διαδικασία περίπου εξαμήνου για δυο ιατρικές υπογραφές και μια – αυτονόητη – διευθέτηση και συνεργασία δυο υποκαταστημάτων του ίδιου – έλεος – φορέα. Μ’ ό,τι αυτό σημαίνει σε οικονομικό, ψυχολογικό αλλά και κόστος υγείας.

Αν αδυνατούν να συνεννοηθούν δυο υποκαταστήματα του μεγαλύτερου ασφαλιστικού και ιατροφαρμακευτικού φορέα κι αν ακόμη κι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δε γνωρίζουν αν δουλεύουν ή δε δουλεύουν, στις μη πληττόμενες από την «Ελπίδα» περιοχές, περιμένετε το κράτος να λειτουργήσει σε έκτακτες συνθήκες ακραίων καιρικών φαινομένων; Η ελπίδα θα έρθει μόνο όταν φτάσουμε στο σημείο αυτοματοποιημένα, να σε καλούν για να περάσεις από τις όποιες επιτροπές, δείχνοντας ένα σεβασμό στον πολίτη που αντιμετωπίζει κινητικό πρόβλημα κι είναι ανάπηρος κατά 75%. Διαφορετικά, η μοναδική ελπίδα θα είναι αυτή της Αττικής Οδού. Και τρέμω στην ιδέα μιας repetition στον Περιφερειακό μας…

ΥΓ. Η ιστορία είναι αληθινή. Απλώς δεν ήμουν εγώ το ΑμεΑ…

Από την έντυπη εφημερίδα Karfitsa