Χριστουγεννιάτικη Θεσσαλονίκη. Σ΄ ένα εστιατόριο στο κέντρο της πόλης, συζητώ με έναν φίλο μου έμπειρο ψυχίατρο. Είναι ομοφυλόφιλος.
Μου λέει: “Βλέπω τους άντρες και απορώ τι τους έβρισκα. Οι γυναίκες είναι πιο ενδιαφέρουσες. Οι άντρες μοιάζουν μπουνταλάδες και δεν δείχνουν προσαρμοστικότητα στην νέα πραγματικότητα”.
Τον ρωτάω ποιά πιστεύει ότι είναι η νέα πραγματικότητα. Μου λέει πως με την αλλαγή των γυναικών άλλαξε ο κόσμος. Οι άντρες, μου λέει, που από πάντα ήταν ανώριμοι, τώρα μεγαλώνουν ανώριμα στη σκιά των γυναικών και αυτό δεν είναι πια χαριτωμένο όπως ήταν παλιά. Δημιουργεί αμηχανία.
Μιλάμε για τις περιπέτειες που ζει ένας άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ζωής του. Μου λέει πως από τους άντρες κυριαρχεί ο φόβος απέναντι στις γυναίκες, για την ακρίβεια, απέναντι στη γυναίκα όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια. Μαζί με το φόβο, υπάρχει φθόνος. Μέσα σ’ όλα αυτά οι γυναίκες φαίνεται πως τα καταφέρνουν παντού καλύτερα. Είναι πιο ανοιχτές, λόγω των αγώνων που χρειάστηκε επί αιώνες να δώσουν. ΟΙ άντρες διακατέχονται από νεοσυντηρητισμό. Ακόμα και ο τρόπος που βλέπουν τις γυναίκες είναι συντηρητικός. Θέλουν να τις παντρευτούν σε μεγάλο ποσοστό, ώστε οι γυναίκες να τους φροντίζουν. Αντίθετα οι γυναίκες αντιδρούν.
Και με προκαλεί. Λέει : Ρώτα μία γυναίκα 20 χρονών τι ονειρεύεται και θα σου απαντήσει μία καριέρα. Ρώτα ένα αγόρι 20 χρονών τι ονειρεύεται και θα σου απαντήσει μία σταθερή σχέση.
Τον ρωτάω ποιός περνάει καλύτερα. Μου απαντάει “Είναι πιο εύκολο να παρακαλάς παρά να σε παρακαλάνε. Οι γυναίκες είναι πάντα στην περιπετειώδη πλευρά της ιστορίας. Και είτε χειραφετημένες είτε όχι περνούν δυσκολότερα.”.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA / ΦΩΤΟ UNSPLASH
