Όσο η τεχνητή νοημοσύνη ενισχύει την ευκολία στις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από γρήγορες και αυτοματοποιημένες απαντήσεις για κάθε ερώτημα, τόσο πιο κρίσιμη είναι η αναζήτηση του ανθρώπου εκείνου που εμβαθύνει, που ανησυχεί, που νοιάζεται, που διατηρεί μια ουιαστική και βαθιά συναισθηματική νοημοσύνη. Σε κάθε πτυχή της ζωής μας – στη δουλειά, στις παρέες, ακόμα και στις πιο σύντομες, καθημερινές επαφές – υπάρχει κάτι που κάνει τη μεγαλύτερη διαφορά: ο άνθρωπος. Ο καλός άνθρωπος. Όχι απαραίτητα εκείνος που τα κάνει όλα σωστά ή που συμφωνεί πάντα μαζί μας, αλλά εκείνος που έχει την ικανότητα και το ήθος να βλέπει πέρα από τον εαυτό του, που μπορεί να μπει, έστω και για λίγο, στη θέση του άλλου, που δεν βιάζεται να κρίνει, που έχει μάθει να βλέπει τη μεγάλη εικόνα.

Όλοι έχουμε βρεθεί σε δύσκολες στιγμές – μια ένταση στη δουλειά, μια αδικία, ένα λάθος που μας βαραίνει. Εκεί, σε αυτές τις στιγμές που όλοι δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό, είναι που ξεχωρίζει ο καλός άνθρωπος, εκείνος που πρώτα θα σε ρωτήσει «πώς είσαι;», που θα δει την αγωνία πίσω από το λάθος, που θα καταλάβει πως μερικές φορές η σιωπή λέει περισσότερα από τις λέξεις. Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι απλώς καλός με την έννοια της ευγένειας· είναι παρών, ουσιαστικός, γεμάτος με ενσυναίσθηση. Αυτός ο τύπος ανθρώπου δεν εγκλωβίζεται στο εδώ και τώρα, δεν λειτουργεί με εγωιμό. Γνωρίζει καλά να βλέπει πιο μακριά: τη δυναμική μιας σχέσης, τη σημασία της εμπιστοσύνης, το πώς χτίζονται οι δεσμοί – στην οικογένεια, στη φιλία, στην εργασία. Ξέρει ότι η ευκολία με την οποία συχνά ρίχνουμε ευθύνες ή βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα είναι μια παγίδα. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο επιλέγει να σταθεί αλλιώς: με χαμηλή φωνή, καθαρή ματιά, ηρεμία, κατανόηση, και κυρίως με πρόθεση να κάνει τον άλλον να νιώσει ασφαλής.

Η αξία αυτού του ανθρώπου συχνά δεν φαίνεται άμεσα. Δεν κάνει φασαρία, δεν διεκδικεί το φως της δημοσιότητας. Κι όμως, αν αναλογιστείς ποιες στιγμές και ποιοι άνθρωποι σε καθόρισαν, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα θυμηθείς εκείνους που σου στάθηκαν, που σου έδειξαν καλοσύνη όταν το είχες ανάγκη, που πίστεψαν σε σένα όταν εσύ είχες αμφιβολίες. Δεν είναι εύκολο να είσαι πάντα αυτός ο άνθρωπος. Όλοι έχουμε τις μέρες μας, τις αδυναμίες μας, τα όριά μας. Αλλά το να το προσπαθούμε – να κρατάμε την πρόθεση ζωντανή – είναι ήδη ένα τεράστιο βήμα. Και όσο πιο πολύ αναζητάς τέτοιους ανθρώπους γύρω σου, τόσο πιο πολύ καταλαβαίνεις την αξία τους, και συνειδητά ή ασυνείδητα, προσπαθείς κι εσύ να τους μοιάσεις.

Γιατί, στο τέλος της ημέρας, εκείνο που μένει δεν είναι οι αριθμοί, τα κατορθώματα ή οι μεγάλες επιτυχίες. Είναι οι άνθρωποι, οι σχέσεις, οι ματιές, οι μικρές αλλά ουσιαστικές στιγμές κατανόησης και αλληλεγγύης. Αυτά μας καθορίζουν, αυτά μας δυναμώνουν.