Δεν μπορώ να ξεχάσω ένα ταξίδι – αστραπή στις Βρυξέλλες, Φεβρουάριο μήνα για επαγγελματικές υποχρεώσεις… Ένιωθα σαν τους κατοίκους του μικρού Γαλατικού Χωριού, φοβόμουν πως ο ουρανός θα πέσει στο κεφάλι μου, αφού η μουντάδα ήταν απερίγραπτη.

Της Αναστασίας Καρυπίδου

Μπαίνοντας στο ταξί που θα με μετέφερε στο αεροδρόμιο ο -κατά διαβολική σύμπτωση- Έλληνας οδηγός επάνω στην κουβέντα είπε: «Αυτό τον μήνα είχαμε συνολικά 15 ώρες ήλιο».  «Μετράτε τις ώρες της ηλιοφάνειας;», τον ρώτησα με απορία. «Φυσικά, οι μετεωρολόγοι στο δελτίο καιρού», μου απάντησε.

Φεβρουάριος μήνας στην Ελλάδα. Ήλιος, ήλιος και ξανά ήλιος. Ένας μήνας παρεξηγημένος, με τις Αλκυονίδες ημέρες του, με τον Άγιο Βαλεντίνο και την Αποκριά. Και παρ’ όλα αυτά, ανυπομονούμε όλοι να έρθει η άνοιξη. Μετράμε αντίστροφα για τη στιγμή που θα αλλάξει η ώρα, η μέρα θα μεγαλώσει και θα βγαίνουμε πιο άνετα τις βόλτες μας.

Οι έμποροι στις βιτρίνες «μόστραραν» ήδη πουκαμίσες, κοντομάνικα και ξεβαμμένα τζιν, ενώ ένας φίλος μου έλεγε πως σιγά – σιγά θα αρχίσει να φορτσάρει τις προετοιμασίες για το στήσιμο του beach bar στη Χαλκιδική. Ότι και να λέμε το φως του ήλιου αλλάζει τη διάθεση και επηρεάζει τη ψυχική μας υγεία. Το αναφέρουν και οι ψυχολόγοι.

Τώρα εσείς θα πείτε: Τι να τον κάνουμε τον ήλιο, τρώγεται;  Η’ να πουλήσουμε ώρες στους Βρυξελλιώτες για να βγάλουμε το κατιτίς παραπάνω; Εάν γινόταν, πάντως, νομίζω πως αρκετές χώρες, από αυτές τις βόρειες με τους παχυλούς μισθούς, θα αγόραζαν. Κι εμείς θα πουλούσαμε… και τότε, ίσως, να υπήρχε χρήμα στο πορτοφόλι που θα μας ανέβαζε κι άλλο τη διάθεση. Μέχρι να βρούμε τρόπο για επιπλέον ευρώ από τις ακτίνες του ήλιου θα παραμένουμε ως Ελλάδα στις τελευταίες θέσεις των κατώτατων μισθών, σύμφωνα με τη λίστα της Eurostat για το 2025.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ KARFITSA