Τα πρότυπα της τραπ μουσικής και η αληθινή ζωή που κάπου σε μια γωνία γελάει μαζί μας.
Διάβασα μια ιστορία πρόσφατα για έναν άνθρωπο που αποφάσισε να σώσει ένα φίδι που ήταν εγκλωβισμένο ανάμεσα σε σύρματα. Όταν το απελευθέρωσε από το αδιέξοδο που είχε παγιδευτεί, το φίδι τον δάγκωσε και τον τραυμάτισε σοβαρά. Μήνες αργότερα, το ίδιο φίδι βρέθηκε πάλι σε δύσκολη θέση, αυτή τη φορά μέσα σε ένα σπίτι που καιγόταν. Ο άντρας με αυταπάρνηση, χρησιμοποίησε ένα μεταλλικό αντικείμενο κι έσωσε ξανά το φίδι. Όταν το επέστρεψε σε ένα ασφαλές για εκείνο περιβάλλον, το φίδι δάγκωσε ξάνα τον άνθρωπο που τον έσωσε προκαλώντας του αφόρητους πόνους. Ένας περαστικός που παρακολουθούσε όσα συνέβαιναν, του είπε απορημένος και με ένταση στη φωνή του: Αυτό το φίδι σε δάγκωσε δυο φορές, γιατί επιμένεις να το σώζεις;
Τι μας διδάσκει αυτή η ιστορία; Πρώτα από όλα μας υπενθυμίζει πως δεν πρέπει ποτέ να πάψουμε να είμαστε καλοί άνθρωποι απλά και μόνο επειδή μας φέρθηκαν με άδικο τρόπο. Η φύση του φιδιού στην παραπάνω ιστορία ήταν να δαγκώνει είτε από φόβο, είτε γιατί δεν είχε μάθει να το σώζουν. Γιατί όμως επιλέγω ως δάσκαλος να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις; Έχω βρεθεί πολλές φορές μπροστά στο ίδιο σκηνικό που ένα παιδί χτυπάει το φίλο του και ο φίλος του του απαντάει χτυπώντας τον εξίσου. Κάθε φορά που ρωτάω γιατί, η απάντηση που παίρνω είναι: Μα κύριε με χτύπησε πρώτος! Το είχε πει όμως πολύ ωραία ο Καζατζάκης: Δεν υπάρχει βαρύτερη τιμωρία από τούτη: Να απαντάς στην κακία με καλοσύνη.
Σε έναν κόσμο που ισορροπεί κάπου ανάμεσα στο άγχος, στο μίσος και τη θλίψη, το να σταθείς και να προσφέρεις κάτι μικρό, μια σιωπή που φωνάζει είμαι εδώ όταν με χρειαστείς ή μια κουβέντα ενθάρρυνσης είναι ένας τρόπος να παραμείνουμε άνθρωποι. Πόσο συχνά περπατάς στο δρόμο και βλέπεις πρόσωπα γεμάτα ένταση; Τους λες καλημέρα και σε κοιτούν με χλευασμό γυρνώντας σου την πλάτη απλά επειδή τους φαίνεται περίεργο που τους χαρετάς ενώ δεν τους ξέρεις. Οι άνθρωποι κουβαλούν βάρη που εσύ δεν μπορείς να φανταστείς, βάρη που κρύβονται πίσω από χαμόγελα που μοιάζουν δυνατά αλλά είναι εύθραυστα. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ ότι ο διπλανός σου σήμερα είναι απόμακρος ίσως επειδή δίνει μια μάχη που εσύ δεν έχεις ιδέα γι’ αυτή;
Ένα απλό ευχαριστώ σε κάποιον που μπορεί να μην το περιμένει, ένα αυθόρμητο σε σκέφτομαι, ελπίζω να είσαι καλά μπορεί να γίνει φως για κάποιον που αισθάνεται χαμένος. Καλοσύνη δεν σημαίνει αδυναμία. Δεν σημαίνει ότι οι άλλοι μπορούν να σε πατήσουν. Σημαίνει ότι επιλέγεις συνειδητά, να είσαι η αλλαγή που λείπει από τον κόσμο. Σημαίνει ότι αναγνωρίζεις πως η αγάπη και η ευγένεια είναι δυνάμεις πιο δυνατές από την αδιαφορία ή την εχθρότητα. Το να είσαι καλός άνθρωπος σημαίνει να συγχωρείς και να ακούς τους άλλους για να τους καταλάβεις όχι για να απαντήσεις. Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν μοιράζονται κάτι μαζί σου γιατί περιμένουν ή ζητούν από εσένα να τους πεις τη γνώμη σου αλλά απλά για να τους ακούσεις, για να είσαι εκεί.
Να είσαι καλός άνθρωπος κόντρα σε μια μόδα μιας εποχής, που προωθεί τη βία, τον εγωισμό, την εκδίκηση χωρίς να περιμένεις κάτι πίσω, όταν δεν σε βλέπει κανένας. Σε έναν κόσμο που τείνει να εκτροχιάζεται, το να παραμένεις καλός, είναι πράξη επαναστατική. Όσο εσύ επιλέγεις να κρατάς θυμό, να απαντάς με κακία, να παριστάνεις τον σκληρό ακολουθώντας τους στίχους μιας μουσικής και το ρυθμό μιας ψεύτικης πραγματικότητας που σε θέλει θηρίο, θύμα, σταθερά θλιμμένο και κυρίως μόνο, η ζώη κάπου σε μια γωνιά γελάει – γελάει που εσύ νομίζεις ότι έχεις χρόνο για χάσιμο την ίδια στιγμή που σε κάποιο νοσοκομείο, κάποιος εύχεται να είχε τη δική σου ευκαιρία. Να επιμένεις να είσαι καλός κι ας μην το καταλαβαίνουν όλοι! Άλλωστε η αληθινή δύναμη δεν κάνει κρότο. Δεν είναι ο σκοπός της να κάνει θόρυβο.
