Ως συγγενής ένστολου έχω επισκεφτεί το 424 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης αρκετές φορές για θέματα υγείας, είτε δικά μου είτε των στενών συγγενών μου. Πάντα εντυπωσιαζόμουν.

Από την ελάχιστη έως μηδαμινή αναμονή, από την ευγένεια, στα όρια της ραθυμίας στην αντιμετώπιση των ασθενών -σε σχέση πάντα με τον πανικό που επικρατεί στις εφημερίες των δημόσιων νοσοκομείων-, από την πολυτέλεια των εγκαταστάσεων. Μέχρι την στιγμή που χρειάστηκε να προσέλθω στο νοσοκομείο για σοβαρό περιστατικό στενού συγγενικού μου προσώπου.

Νοσηλευόταν επί μέρες χωρίς οι γιατροί να μπορούν να εντοπίσουν το πρόβλημα. Σα να μην ήταν αρκετό αυτό, κάποιοι έφτασαν σε σημείο να αρχίσουν να αμφισβητούν και τα συμπτώματα που τους περιέγραφε ο ασθενής επικαλούμενοι την ιατρική βιβλιογραφία. Ποιος άλλωστε ξέρει περισσότερα από αυτούς; Χρειάστηκε να καταφύγουμε σε δημόσιο νοσοκομείο όπου παρά το φόρτο εργασίας τους οι γιατροί στάθηκαν με φροντίδα στον ασθενή έως ότου διαπιστώσουν τελικά τι ήταν αυτό που τον ταλαιπωρούσε έστω κι αν δεν κατάφεραν να τον θεραπεύσουν.

Κι έφτασε η πρώτη σοβαρή καταγγελία για το στρατιωτικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, με τον αστυνομικό που ενημερώθηκε με καθυστέρηση ενός ολόκληρου χρόνου ότι έχει καρκίνο, με αποτέλεσμα να δίνει μάχη για τη ζωή του. Ακολούθησε η σωρεία καταγγελιών για το νοσοκομείο με αποτέλεσμα ο υπουργός Εθνικής Άμυνας να ζητήσει το ξήλωμα των διοικήσεων των στρατιωτικών νοσοκομείων όλης της χώρας καθώς όπως φαίνεται το πρόβλημα της αντιμετώπισης των σοβαρών περιστατικών δεν αφορούσε μόνο τη Θεσσαλονίκη.

Κάθε άνθρωπος όταν κινδυνεύει δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Και στη μάχη αυτή χρειάζεται όλα τα όπλα που μπορεί να έχει. Γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση, αντιθέτως με το ρητό, αν η μάχη χαθεί, χάνεται και ο πόλεμος. Και όπως έχει πει και ο Γάλλος ηγέτης Ζωρζ Κλεμανσό “ο πόλεμος παραείναι σοβαρό πράγμα για να τον εμπιστευτείς σε στρατιωτικούς”.

Ακόμη κι αν αυτοί είναι γιατροί…

ΑΠΟ ΤΗ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ KARFITSA