Είναι πολλά τα περιστατικά, με αποκορύφωμα τα ακραία και αποτρόπαια πιο πρόσφατα, με τον κατ’ εξακολούθηση, έτσι τουλάχιστον λέει το κατηγορητήριο, βιασμό 12χρονης, από «οικογενειάρχες», όπου μεταξύ των φερόμενων ως κατηγορουμένων εμπλέκεται και η μητέρα της για μαστροπεία, αλλά και την υπόθεση της Πάτρας, καθώς και τις εκτεταμένες συζυγοκτονίες, που δείχνουν ότι η ελληνική οικογένεια έχει χάσει τα αυγά και τα καλάθια!

Πάει, χάθηκε η παλιά, ωραία και πατροπαράδοτη οικογένεια, που είχε αρχές και αξίες, προστάτευε και σεβόταν τα παιδιά, αλλά και τα παιδιά έδειχναν τυφλή εμπιστοσύνη στους γονείς τους, καθώς τους ασκούσαν, με το παράδειγμα και τη συμπεριφορά τους, καλή επιρροή.

Το θλιβερό αυτό φαινόμενο εκδηλώνεται με απρόβλεπτους τρόπους. Και όσοι μιλάνε για μεμονωμένες εκφυλιστικές και αναίσχυντες περιπτώσεις σφάλλουν, γιατί μπορεί να έρχονται στη δημοσιότητα μόνο κάποιες από αυτές, οι πιο ηχηρές, αλλά υπάρχουν και πολλά αφανέρωτα δράματα.

Είναι, πραγματικά, απογοητευτική η διαπίστωση πως η θεμελίωση της ζωής της οικογένειας σε σωστές βάσεις αποτελεί ιδεώδες που ενστερνίζεται μια μειονότητα πλέον του λαού μας! Τα θεμέλια της οικογένειας υπαγορεύονται σήμερα από την ασύδοτη διάθεση του βίου, από την αχαλίνωτη ικανοποίηση χαμηλών ενστίκτων και από την επικράτηση σαρκικών στοιχείων.

Το αποτέλεσμα είναι φανερό γύρω μας. Θεσμοί με μεγάλη βαρύτητα και σπουδαιότητα, όπως η οικογένεια, αλλά και ηθικές σταθερές, τοποθετούνται στο περιθώριο με μεθόδους έντεχνες και υποκριτικές.

Ο αγριανθρωπισμός σαν σύμπτωμα κρίσης της εποχής μας ταράζει και την οικογένεια, αλλοιώνει τη δομή της λειτουργίας της και ωθεί σε αφύσικες κινήσεις τα μέλη της.

Αν κατορθώσουμε να συνειδητοποιήσουμε τις αρνητικές έως καταστροφικές συνέπειες, που προέρχονται από την παρουσία του, τότε είναι βέβαιο πως θα ανιχνεύσουμε τον δρόμο για να ζήσουμε τουλάχιστον φυσιολογικά, γιατί πλέον όσα συμβαίνουν είναι αφύσικα.

Η ζωή μας απειλείται επικίνδυνα και δεν δικαιούμαστε να παραμένουμε απλοί θεατές αυτής της απειλής. Οφείλουμε να δώσουμε διέξοδο στο σημερινό τραγικό αδιέξοδο.

Η οικογένεια είναι μορφή κοινωνίας προσώπων και όχι απλώς ένωση ατόμων.

Όμως διανύουμε μια εποχή ανακατατάξεων. Έχουν γίνει οβιδιακές μεταβολές στη δομή της οικογένειας και στον ρόλο της μητέρας και του πατέρα, αντίστοιχα, στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών.

Η σταδιακή απομάκρυνση του ανθρώπου από τις ρίζες του διατάραξε την ισορροπία του, τον έκανε να μην αισθάνεται οικείος προς τον ίδιο τον εαυτό του.

Ο τρόπος ζωής, η μετατροπή των σχέσεων, η έλλειψη ήθους, γνήσιας αγάπης, φιλότιμου και ντροπής, τα εργασιακά και οικονομικά δεδομένα, η αλλοίωση της προσωπικότητάς μας, αλλοίωσαν, «μίκρυναν» την οικογένεια, ίσως και να ατόνισαν τον μυστηριακό χαρακτήρα της.

Οι οικογενειακές διαταραχές, η απομάκρυνση του ενός από τον άλλον, η αύξηση των διαζυγίων, που είναι αξιοπρόσεκτη, αποκαλύπτει τη ρηχότητα των αισθημάτων, αλλά και την αμέλεια προς τα παιδιά ή ακόμη χειρότερα και την εκμετάλλευσή τους!

Αξίζει να σημειωθεί ότι πλέον δεν αξιολογείται το «είναι» του ανθρώπου αλλά το «έχειν». Έτσι τα ιδανικά δεν υπολογίζονται, οι δεσμοί ατονούν, και τα άτομα καταντούν σάρκες και μόνο σάρκες.

Το μέσα τους αλλοιώνεται, οι αδυναμίες αυξάνονται, με αποτέλεσμα η αρμονία συζύγων και παιδιών να θυσιάζεται με σχετική ευκολία στον βωμό της αδιαφορίας, οδηγώντας την οικογένεια σε διάλυση.

Η οικογένεια θα πορευτεί στέρεα και με συνέπεια μέσα στον κυκεώνα των σύγχρονων κλυδωνισμών, μόνο αν ανοιχτεί στις διαστάσεις των αρετών.

Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι παρά τον εκσυγχρονισμό, που από τα πράγματα επιβάλλεται, η οικογένεια οφείλει να αναζητήσει την ταυτότητά της στις παραδόσεις, χωρίς, όμως, να χαρακτηρίζεται από στασιμότητα.

Κεντρικός στόχος κάθε οικογένειας δεν μπορεί να είναι άλλος από τον συνδυασμό της ευφροσύνης με τη σωφροσύνη, που θα οδηγήσει σε ένα δυναμικό και ταυτόχρονα αρμονικό μοντέλο όχι απλώς συνύπαρξης αλλά βαθιάς επικοινωνίας.

Έτσι μόνο θα δοθεί προοπτική στην οικογένεια. Και αυτή η προοπτική ξεπερνά τις περιχαρακώσεις και τις προκατασκευασμένες δομές, τις οπισθοχωρήσεις με υποχωρήσεις, τα ξενόφερτα πρότυπα, αλλά στηρίζεται στην ευελιξία της μεταμόρφωσης.

Εμείς, λοιπόν, κρατάμε το κλειδί για να ανοίξει η πόρτα του κελιού, μέσα στο οποίο έχουμε εγκλωβιστεί. Στα χέρια μας βρίσκεται η λύση του δράματος.

Αν όλοι μας θελήσουμε, μπορούμε να βρούμε τον χαμένο δρόμο μας.

Και αν όλοι αγωνιστούμε στον εαυτό μας, μπορούμε να ελπίζουμε στην αλλαγή.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL