Ο τουρισμός έχει καθιερωθεί ως βασικός πυλώνας της ελληνικής οικονομίας, στηριζόμενος σε ένα μοντέλο μαζικής ανάπτυξης που προωθεί την ανεξέλεγκτη δόμηση και την υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων. Ωστόσο, οι πρόσφατες αποκαλύψεις για παράνομες ή καταστροφικές οικοδομικές δραστηριότητες, από τη Σαντορίνη και τη Μήλο έως την Αστυπάλαια και τις Μικρές Κυκλάδες, αποδεικνύουν πως αυτό το μοντέλο όχι μόνο δεν είναι βιώσιμο, αλλά αποτελεί πλέον απειλή.

Το πρόβλημα δεν είναι μεμονωμένο. Η ανέγερση τουριστικών τερατουργημάτων σε προστατευόμενες περιοχές, όπως το Σαρακήνικο της Μήλου, η αλόγιστη δόμηση στην Καλντέρα της Σαντορίνης και οι πολεοδομικές αυθαιρεσίες στην Αστυπάλαια, ή στην Σιθωνία μαρτυρούν ένα καθεστώς ανοχής και διαπλοκής. Το ελληνικό κράτος, σε όλες του τις εκφάνσεις – κυβέρνηση, δήμοι, περιφέρειες, πολεοδομικές υπηρεσίες – όχι μόνο αδυνατεί να επιβάλει περιορισμούς, αλλά συχνά διευκολύνει ή ανέχεται τις παραβάσεις. Το φαινόμενο του «τουρισμού του ποδαριού» και της ανεξέλεγκτης οικοδομικής δραστηριότητας έχει ήδη διαβρώσει την ισορροπία μεταξύ ανάπτυξης και προστασίας του περιβάλλοντος.

Η πραγματικότητα είναι ότι το κράτος λειτουργεί αποσπασματικά και καθυστερημένα, παρεμβαίνοντας μόνο όταν η κατάσταση ξεφεύγει. Αντί να προλαμβάνει, έρχεται εκ των υστέρων να επιβάλει πασαλείμματα λύσεων, όπως η πρόσφατη απαγόρευση δόμησης στην Καλντέρα, τη στιγμή που οι καταστροφές είναι ήδη μη αναστρέψιμες. Οι άδειες που ανακαλούνται σήμερα δεν έπρεπε ποτέ να έχουν δοθεί – κι όμως, κάποιος τις ενέκρινε, αναδεικνύοντας την παντελή έλλειψη σχεδιασμού και ευθύνης.

Επιπλέον, η εκμετάλλευση τουριστικών πόρων δεν συνοδεύεται από ένα ολοκληρωμένο στρατηγικό σχέδιο που να διασφαλίζει την αειφορία τους. Η ανεξέλεγκτη αύξηση τουριστικών καταλυμάτων, η τσιμεντοποίηση φυσικών περιοχών και η καταπάτηση κανονισμών δόμησης γίνονται με το πρόσχημα της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά στην πραγματικότητα καταλήγουν να υποβαθμίζουν το ίδιο το προϊόν που στηρίζουν.

Η έλλειψη πολιτικής βούλησης και η αδράνεια στη λήψη αυστηρών μέτρων απειλούν να μετατρέψουν τον τουρισμό από πηγή πλούτου σε μαύρη τρύπα. Οι τουριστικές περιοχές που λεηλατούνται από ανεξέλεγκτες αναπτύξεις θα χάσουν τη μοναδικότητά τους, οδηγώντας μακροπρόθεσμα σε οικονομική και περιβαλλοντική κατάρρευση. Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν θα υπάρξει συνέπεια, αλλά πότε και πόσο καταστροφική θα είναι.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ KARFITSA