(MOTIONTEAM/

Από αμνημονεύτων χρόνων η Ανθρωπότητα, μπροστά σε κινδύνους που απειλούσαν την ίδια την υπόσταση της, έθετε εαυτόν στην πρώτη γραμμή της μάχης και δημιουργούσε άλλοτε προληπτικούς και άλλοτε κατασταλτικούς φραγμούς για την ανάσχεση τους.

Από ιστορικής σκοπιάς είναι ακόμη νωπές οι μνήμες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, των διπλωματικών μαραθωνίων που προηγήθηκαν καθώς και της οψιγενούς, κατόπιν, προσπάθειας των πολιτισμένων κρατών να αποφύγουν έναν δεύτερο παγκόσμιο όλεθρο. Ήταν πιο απαιτητή από ποτέ η ανάγκη δημιουργίας πολυμερών Συνθηκών-εργαλείων που θα λειτουργούσαν πυροσβεστικά σε οιανδήποτε εμφιλοχωρήσασα διένεξη μεταξύ των ανταγωνιστών – κρατών. Ένα τέτοιο εγχείρημα υπήρξε η Κοινωνία των Εθνών. Μία πολυμερής Συνθήκη με σκοπό τη διαφύλαξη της παγκόσμιας ασφάλειας και ευταξίας. Μία προσπάθεια που αυτοορίστηκε αφενός ως θεραπαινίδα της «ασφαλούς» τότε Ειρήνης αλλά και ως κουστωδία σε ενδεχόμενη απειλή που στόχευε να την υποσκελίσει. Οι σοβινιστικές υλακές τα μέσα του ‘30 μόνο τυχαίες δεν ήταν καθώς προανήγγειλαν την επέλαση μιας αυτοφυούς επεκτατικής μανίας που σαν ολετήρας έμελλε να παραλύσει όλο τον κόσμο. Μοναδικός φόβος όλων: H ανθρωπότητα πνέει λοίσθια. Αντέχει δεύτερη αυτοκτονία;

Οι μαξιμαλιστικές διαθέσεις της τότε κραταιάς γερμανικής ηγεσίας και το δυσώδες άρωμα του ναζισμού που κατάφερε να δηλητηριάσει τη συντριπτική πλειοψηφία των Γερμανών, δημιούργησαν μία μπαρουταποθήκη στο κέντρο της Ευρώπης, της Ευρώπης των Γραμμάτων, της Ευρώπης των Τεχνών, της Ευρώπης του Διαφωτισμού. Και όταν πια αυτή η φλεγμονή μίσους εξερράγη, ο αριθμός των θυμάτων ήταν απειράριθμος.

Πρωτόλεια βάση του ιμπεριαλιστικού σχεδίου της ναζιστικής Γερμανίας ήταν η δια παντός τρόπου εξάπλωση του ναζιστικού στοιχείου με την παράλληλη sua sponte καταπάτηση καθενός ανθρωπίνου δικαιώματος. Η γκεμπελική προπαγάνδα και η απίστευτη ισχύς της Βέρμαχτ συνεπικουρούσαν τα τερατώδη σχέδια του Χίτλερ. Αλλά πόλεμοι γίνονταν ανέκαθεν, πάντοτε όμως με το στοιχειώδη σεβασμό στον αντίπαλο. Και στο ομηρικό έπος ο Αχιλλέας σκότωσε τον Έκτορα, αλλά τον σεβάστηκε, τον έλουσε και τον παρέδωσε στον πατέρα του για να ταφεί κατά τα ειωθότα. Και αν όλα αυτά όντως δεν συνέβησαν ποτέ, αρκεί να αναλογισθεί κανείς την πνευματική ωριμότητα του, αν μη τι άλλο, πολεμοχαρούς Αρχαίου Έλληνα και του σεβασμού του στον εχθρό και στο δικαίωμα της πρέπουσας ταφής.

Ωστόσο, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν διαφορετικός. Στον πόλεμο αυτόν δεν διώχθηκαν μόνο άνθρωποι. Διώχθηκαν ανθρώπινα δικαιώματα και αξίες που υφίστανται a priori, όπως η Ελευθερία, η Ισότητα, η Αλληλεγγύη. Διώχθηκαν οι αγώνες ανθρώπων και αρχές που κατηύγασαν προηγούμενους αιώνες κυοφορούμενες μέσα σε επαναστάσεις όπως η Γαλλική και η Αμερικάνικη. Το μένος του Ναζισμού στράφηκε κυρίως κατά των Εβραίων.

Των Εβραίων του εμπορίου, των Εβραίων της παραγωγής, των Εβραίων της καινοτομίας. Η προπαγάνδα έθρεψε τον αντισημιτισμό και ο τελευταίος όπλισε το χέρι κάθε Γερμανού πολίτη. Οι Ναζί απεκδύθηκαν της ανθρώπινης ιδιότητας τους και οδήγησαν σε μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Οι Εβραίοι συγκεντρώνονταν και οδηγούνταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ομαδικοί τάφοι γέμιζαν από άψυχα σώματα παιδιών και ηλικιωμένων και ήταν οι φωνές, οι μεμψιμοιρίες και το κλάμα των ανθρώπων οι μοναδικοί που εδύναντο να αποδράσουν απ’ τον σιδερένιο φράχτη των κρεματορίων, έστω και για λίγα μέτρα. Εκεί που τα «barcodes» στα χέρια των ανθρώπων αντικατέστησαν τα ονόματα, εκεί τελείωνε ο Κόσμος. Οι συνέπειες του ρατσισμού δυστυχώς δεν ήσαν βραχυπρόθεσμες. Το μίσος έχει την ικανότητα να επεκτείνεται στο χωροχρόνο και να βυσσοδομεί η αναζωπύρωση διενέξεων. Άλλωστε και οι αυτουργοί της θηριωδίας που έλαβε χώρα στο Ολυμπιακό Χωριό του Μονάχου από τον «Μαύρο Σεπτέμβρη» το 1972, λειτούργησαν, τρόπον τινά, ως Νεοναζί.  Γιατί Νεοναζί σε καθιστά ο τρόπος σκέψης, ένα ορισμένο mondus operandi και όχι η καταγωγή.

Αν αποκαταστάθηκε η τάξη με τα λόγια του φιλέλληνα Ben-Gurion, τη Δίκη του Eichmann και τις διώξεις από τη Golda Meir, αυτό δεν το γνωρίζει κανείς. Αλλά κάποια Δικαιοσύνη σίγουρα αποδόθηκε. Ο αντισημιτισμός νικήθηκε. Σαφώς και υπήρξαν και άλλες   προσωπικότητες που αποτέλεσαν ισχυρό πλήγμα σε κάθε έννοια ρατσισμού, διχόνοιας και μισαλλοδοξίας. Αλήστου μνήμης, άλλωστε και οι ενέργειες του αρχιτέκτονα της Ostpolitik Willy Brandt στην πτώση του τείχους του Βερολίνου και του κατ’ εξοχήν Γάλλου υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Jean Monnet. Ο πρώτος ένωσε αδελφούς, ο δεύτερος συνέθεσε αξίες και ιδεολογίες. Ο κόσμος φάνηκε να ωριμάζει και η Ευρώπη έδειξε να αποδέχεται το «Schwarzer Fleck» της μεταπολεμικής Γερμανίας. Η Ελλάδα γνώρισε και αυτή ως Έθνος εποχές σκληρών διώξεων αλλά και το έδαφος της υπήρξε μάρτυρας ακραιφνούς καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.  Πλήθος μνημείων που τιμούν τη θυσία χιλιάδων Εβραίων έχουν τοποθετηθεί σε πολλές πόλεις ενώ σε ενιαύσια βάση, 27 Ιανουαρίου ο ελληνικός λαός αποτίει φόρο τιμής στις αδικοχαμένες εβραϊκές ψυχές του Β’ ΠΠ.

Ωστόσο σε μία ημέρα σαν και αυτή δεν αρκούν κροκοδείλια δάκρυα. Απαιτείται ειλικρινής έκφραση συμπαράστασης προς την Εβραϊκή Κοινότητα, αυστηρή και ξεκάθαρη ρητορική υπέρ της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και καταδίκης κάθε μορφής βίας και εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Το οφείλει αυτό ο Έλληνας στο εαυτό του. Γιατί ο Μικρασιάτης βλέπει έναν Εβραίο στον καθρέφτη και ο Εβραίος έναν Πόντιο. Γιατί έμαθε αυτό το Έθνος να ζει μεταξύ σφύρας και άκμονος, συνηθισμένο σε απειλές, σε γείτονες που εποφθαλμιούν την Ιστορία και τα εδάφη του. Οφείλει, ωστόσο και το Ισραήλ μια αυτοκριτική, που «αποδύεται» σε έναν απηνή βομβαρδισμό της Γάζας δίχως τέλος, δίχως όρια, δίχως σεβασμό. Ας είμαστε ξεκάθαροι, μεταναζιστικοί κραδασμοί δεν επιτρέπεται να παρατηρούνται, ούτε στη Γερμανία, ούτε στην Ουκρανία, ούτε στη Μέση Ανατολή.

Κλείνοντας, η Εβραϊκή Κοινότητα αποτελεί αναπόσπαστο και ζωτικό κομμάτι του ελληνικού Έθνους και η αλληλεγγύη οφείλει να είναι ειλικρινής. Ο σεβασμός αυτός αποτελεί conditio sine qua non. Η Πολιτεία αρμόζει να αναπτύξει μηχανισμούς για την αντιμετώπιση ρατσιστικών φαινομένων, η Δικαιοσύνη να είναι αδέκαστη και απροσωπόληπτη στον καθένα που αποτελεί εν δυνάμει κίνδυνο για τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και απαιτείται στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, έστω αδρομερώς, η διδασκαλία του Χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων και της ΕΣΔΑ. Είναι ευάριθμες οι αξίες που αρδεύουν τέτοιου είδους κείμενα.

ΟΙ τελευταίοι δύο αιώνες έβριθαν σύγχρονων πολέμων με τεράστιες απώλειες για κάθε μέρος. Η μνήμη πλάθεται από το παρελθόν και πλάθει το μέλλον και η Ανθρωπότητα είναι «καταδικασμένη» πάντα να προχωρά. Τί καλείται να δει λοιπόν;

Tον Κίνδυνο που υποβόσκει ή την Ελπίδα που υποφώσκει;