Κάθε χρόνο περίπου τέτοιες μέρες κάνουμε έναν απολογισμό της χρονιάς που φεύγει, στόχους που δεν καταφέραμε , απογοητεύσεις και πίκρες που δεχτήκαμε, χαρούμενες στιγμές που περάσαμε. Κάθε χρόνος μας αφήνει μια γλυκιά γεύση αλλά και μια πικρή ανάμνηση. Όλα είναι μέσα στην ζωή. Το θέμα είναι τι θα επιλέξουμε να κρατήσουμε και τι θα αφήσουμε να ξεθωριάσει στο χρόνο.
Γράφει η Φένια Κλιάτση
Το 2022 λοιπόν ο «πόνος» της απώλειας χτύπησε και τη δική μου πόρτα. Η αλήθεια είναι πως μέχρι τότε δεν ήξερα τι να λέω σε ανάλογες περιστάσεις. Μου φαινόταν τόσο ξερό, απρόσωπο και τυπικό το «συλλυπητήρια». Λυπάμαι για αυτό που σου συνέβη…Λυπάμαι ναι, αλλά χωρίς να μπορώ να νιώσω αυτό που περνάς. Είναι στη φύση μας άλλωστε να ερχόμαστε και κάποια στιγμή να φεύγουμε, το πως δεν έχει σημασία, ο πόνος της απώλειας, πάντα θα είναι δυνατός ,θα πονάει.
Είναι το «απροετοίμαστο» όσο κι αν το ξέρεις, όσα και αν σου έχουν πει . Φεύγουν στο τέλος και ας αγωνίστηκαν με δύναμη για να κερδίσουν λίγες μέρες παραπάνω και εσύ μένεις να κοιτάζεις το κενό και να ζεις με τις αναμνήσεις και τις αμφιβολίες. Σκέφτεσαι πως αν γύριζες το χρόνο πίσω ίσως να κατάφερνες να αλλάξεις το αποτέλεσμα. Γεγονός είναι πως ίσως άλλαζες τη διαδικασία αλλά όχι το αποτέλεσμα. Το καντηλάκι του καθενός, είχα ακούσει να λένε άνθρωποι στο παρελθόν που με τον καιρό συμβιβάστηκαν με την ιδέα της απώλειας του δικού τους ανθρώπου.
Αλλάζει κανείς μετά το θάνατο κάποιου; Ναι θα πω, γιατί συνειδητοποιείς τι πραγματικά θέλεις από τη ζωή, ποιο το νόημα της. Το κενό και η αίσθηση ότι αυτός ο άνθρωπος μας λείπει θα συνεχίσουν να υπάρχουν, διδάσκοντας μας μεταξύ άλλων ότι οι άνθρωποι δεν είναι δεδομένοι και ότι πρέπει να εκμεταλλευόμαστε την κάθε στιγμή που έχουμε μαζί τους, προτού μετανιώσουμε για όσα είπαμε ή για όσα δεν δείξαμε. Κάποια βράδια κλείνεις τα μάτια σου και τον περιμένεις, σε ένα όνειρο, να εμφανιστεί και να σου θυμίσει πως είναι εδώ, κοντά σου.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA
