Συζήτηση με τον γνωστό φίλο μου ιδιοκτήτη πολυτελούς εστιατορίου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μου λέει πως ο κόσμος έχει κάτσει.
ΓΡΑΦΕΙ Η ΣΥΝΘΙΑ ΣΑΠΙΚΑ
Πως η κίνηση μετά τα Τέμπη ποτέ δεν ανέκαμψε. Πώς ο κόσμος είναι άκεφος. Πως και η αγορά έχει κάτσει, επειδή ο κόσμος δεν θέλει να αγοράσει τίποτα. Πως η Ελλάδα ακόμα πενθεί. Την ώρα που μιλάμε ένα νέο παιδί, καλοζωισμένο και όμορφο, του πιάνει κουβέντα. Καταλαβαίνω πως είναι μεθυσμένος. Βρίσκεται στο δεύτερο μπουκάλι. Και τα έχει όλα. Μας πιάνει κουβέντα και μας μιλάει για όλα. Θέλει να μας κάνει το τραπέζι. Αρνούμαστε. Και τα έχει όλα.
Την επομένη το απόγευμα πίνω έναν καφέ στα όρθια με δύο φίλες μου και η μία μου λέει:
“Χθες είδα δύο φαλακρούς στη πλατεία ναυαρίνου που μου άρεσαν πάρα πολύ”. Της λέω πως ο γιος μου λέει πως όποιος βρει το φάρμακο για την φαλάκρα θα θησαυρίσει. Μου απαντάει πως η φαλάκρα φανερώνει αυξημένη τεστοστερόνη. Σκέφτομαι την Τζόρτζια από τους μπλε που ανάμεσα στα τραγούδια της είπε¨ Εχεις αφήσει τον εαυτό σου έστω και μία φορά χωρίς δικλείδα ασφαλείας;”.
Ήθελα να απαντήσω όχι.
Πάσχα 2023 λοιπόν. Η αγορά της πόλης κατακλύζεται από βαλκάνιους. Ακούω διάφορες γλώσσες και χαίρομαι που οι γείτονες μας την προτιμούν. Μία εβδομάδα πριν καρδιές ράγιζαν στο μνημόσυνο των θυμάτων από την τραγωδία των Τεμπών. Φωτογραφίες νέων ανθρώπων στα συντρίμμια. Ενός τρένου που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του. 40 μέρες μακριά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Η κολλητή μου θρηνεί τη μαμά της κάτι παραπάνω από ένα χρόνο μετά. Μου λέει ότι δεν ξέρει τι θα ψηφίσει. Είναι θυμωμένη. Η άλλη κολλητή μου θέλει να παρατήσει τη δουλειά της για να μπορεί το πρωί να πίνει έναν καφέ με την δική της μαμά που είναι 91. Με συγκινεί.
Ο κόσμος νομίζω έχει χαθεί. Είναι μπερδεμένος. Έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Μέρες που είναι ας στραφούμε προς τα ενδότερα μας, να αναζητήσουμε εκεί παρηγοριά.
Έλεγε ο Πεσόα: Αυτός που δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος στο δωμάτιο του δεν μπορεί να είναι πουθενά στον κόσμο. Ή κάπως έτσι.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA
