Νωρίς πρωί Σαββάτου. Στο νοσοκομείο «Παπαγεωργίου», γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό ετοιμάζονται να κατεβάσουν τα ρολά από τα επείγοντα. Η εφημερία πλησιάζει στο τέλος της. Ωστόσο δεν αρνούνται να εξυπηρετήσουν τους λιγοστούς που έρχονται τελευταίοι, στο παρά πέντε.  

Έτσι κι εγώ. Έφτασα μισή ώρα πριν τη λήξη. Με αφόρητους πόνους. Ο ταξιτζής είχε σπεύσει να με προϊδεάσει: «Πρέπει να πας σε νοσοκομείο που θα αρχίσει την εφημερία του μετά τις 8. Από εδώ θα σε διώξουν». Οι ταξιτζήδες συνήθως γνωρίζουν… Δεν τον άκουσα και επέμεινα στο παραπέντε.  

Μία νοσηλεύτρια έκρινε αμέσως την κατάστασή μου. Δύο γιατροί, νεαρές ειδικευόμενες του χειρουργικού τμήματος, με υποδέχτηκαν και με «ξεσκόνισαν» στον έλεγχο. Μία νοσηλεύτρια, πιο έμπειρη, δεν δυσανασχέτησε που την ανάγκαζα σε υπερωρία. Και μία ακτινολόγος, επίσης νεαρή, επί μία ώρα με εξέταζε. Χωρίς καν να δει το ρολόι της που είχε περάσει τις 8.30 το πρωί. Δηλαδή είχε σχολάσει. Το ίδιο και οι συναδέλφισσές της. Περίμεναν υπομονετικά να ολοκληρωθεί ο έλεγχος για να κρίνουν τι θα πράξουν με μένα. Κι εκείνες είχαν σχολάσει, όμως δεν τις ενδιέφερε. «Γι’ αυτό είμαστε εδώ, δεν υπάρχει λόγος», απάντησαν όλες όταν ψέλλισα μία συγγνώμη για την ταλαιπωρία εκτός ωραρίου.  

Φαινόταν κουρασμένες, όλες τους, όμως έδειξαν ότι δεν τους πτοεί η κούραση, μπροστά στην εξυπηρέτηση του πολίτη. Κι εγώ δικαιώθηκα. Για την επιλογή μου να επισκεφτώ ένα δημόσιο νοσοκομείο, στη λήξη της εφημερίας. Εξυπηρετήθηκα και αποχώρησα ασφαλής γι’ αυτό που μου μετέφεραν ότι είχα.  

Το αδικούμε το δημόσιο σύστημα υγείας. Και οι κυβερνώντες, όλοι, το αδικούν. Πρέπει να το ενισχύσουν. Είναι αξιόπιστο και τα στελέχη του είναι σπουδαία. Και ο ασθενής αισθάνεται εκεί ασφαλής.  

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA