Ο μακρύς δρόμος που περπάτησε η ελληνική κοινωνία τα τελευταία 12 χρόνια έφτασε στο τέλος του. Πολύς ο χρόνος για να τον διαβούμε, επώδυνος και κοπιώδης, και σε πολλές «στροφές» του παρέπεμπε στο δράμα του Σίσυφου, με τον δικό μας «βράχο» των οικονομικών θυσιών να πέφτει κατ’ επανάληψη από την κορυφή του λόφου στη βάση, για να ξαναρχίσει μια ακόμη επίπονη προσπάθεια στην ανηφόρα.

Όμως, τα καταφέραμε ως λαός, βγήκαμε πιο δυνατοί, γεμάτοι από διδάγματα και πιο «υποψιασμένοι» ότι ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, στα «ψιλά γράμματα», στο εύκολο χρήμα, στις διαφόρων ειδών «φούσκες» που σε παρασέρνουν και ζεις πάνω από τις δυνατότητές σου τόσο ως κράτος όσο και ατομικά ο καθένας εξ ημών.

Ήδη «έχουν χυθεί τόνοι μελάνης», κατά το δημοσιογραφικό κλισέ που πια δεν ισχύει, για το τι σημαίνει το τέλος της αυστηρής επιτροπείας για την ελληνική οικονομία, πώς και πότε θα φανεί αυτό στην πραγματική οικονομία, τι σηματοδοτεί η γρηγορότερη απόκτηση της επενδυτικής βαθμίδας και πόσο ωφελούν οι επιπλέον βαθμοί ανεξαρτησίας για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής.

Καλά όλα αυτά, κάποιοι τα κατανοούν, κάποιοι άλλοι όχι, ωστόσο η ουσία βρίσκεται στο «να γίνει το πάθημα μάθημα» σε όλους μας. Και αυτό να φανεί στην πράξη.

Μοιραία η θύμηση τρέχει στις αρχές του 2010, στο Καστελόριζο και στο διάγγελμα Παπανδρέου, στις δραματικές συσκέψεις σε Αθήνα και Βρυξέλλες, στο σκληρό Βερολίνο και στο «καλό κουράγιο» τού τότε Ευρωπαίου επίτροπου για τα οικονομικά, όταν είχε επισκεφτεί τη χώρα μας λίγο προτού «κλείσει» το πακέτο της οικονομικής βοήθειας μέσω του μηχανισμού στήριξης.

«Δεν θα μας πάρεις τα Καγέν, Όλι Ρεν», ήταν το σύνθημα που δονούσε την ατμόσφαιρα στα νυχτερινά κλαμπ εκείνη την εποχή, δείγμα του πόσο ανέμελα αντιμετωπίσαμε στην αρχή τον εφιάλτη. Ήταν το τέλος των ψευδαισθήσεων, το τέλος της επίπλαστης ευδαιμονίας σε μια χώρα που κατανάλωνε περισσότερα απ’ όσα παρήγε.

Έφταιγαν μισθωτοί και συνταξιούχοι που είδαν το «μεγάλο ψαλίδι» στις μηνιαίες απολαβές τους ή οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που έβαλαν λουκέτο στα μαγαζιά τους λόγω της υπέρμετρης φορολογίας και ανύπαρκτου τζίρου; Η απάντηση είναι όχι. Ούτε τώρα φταίνε για το «τσουνάμι» ακρίβειας και εκτόξευσης τιμών. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι επιδεικνύουμε ωριμότητα αντίδρασης ως κοινωνία σε αυτήν τη νέα κακουχία και υπό συνθήκες αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως θετικό.

«P»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL