“You got this, I believe in you” ακούστηκε να λέει ο Simon Sinek, ανάμεσα στο χαμηλής αξίας περιεχόμενο που κατανάλωνα εδώ και λίγη ώρα στα social media. Εν τέλει στάθηκα για να δω ολόκληρο το απόσπασμα της ομιλίας του κορυφαίου ομιλητή. Η ουσία ήταν ότι όλοι μας έχουμε ανάγκη από έναν άνθρωπο να μας πει «Το έχεις! Πιστεύω σε εσένα! Και αν κάνεις λάθος, εδώ θα είμαι πάλι για να σε στηρίξω».
Αυτομάτως θυμήθηκα τον θρύλο του NBA Kobe Bryant, ο οποίος είχε διηγηθεί σε μία συνέντευξη ποιο ήταν το σημείο καμπής της ζωής του, όταν ακόμα ήταν παιδί. Αμέσως μετά από ένα καλοκαιρινό παιδικό τουρνουά που δεν είχε σκοράρει ούτε έναν πόντο, ο πατέρας του προσπάθησε να τον καθησυχάσει λέγοντας του: «όσες φορές και να αστοχήσεις, εγώ πάλι θα σε αγαπώ». Και κάπως έτσι, άναψε η φλόγα του θρύλου που θαυμάσαμε επί δύο δεκαετίες στα παρκέ του NBA.
Από εκεί το μυαλό μου ταξίδεψε στον κορυφαίο όλων των εποχών Michael Jordan, ο οποίος μεταξύ άλλων έχει δηλώσει: «Έχω αστοχήσει σε περισσότερα από 9.000 σουτ. Έχω χάσει περισσότερα από 300 παιχνίδια. 26 φορές μου εμπιστεύτηκαν το νικητήριο καλάθι και αστόχησα. Έχω αποτύχει ξανά και ξανά και ξανά. Για αυτό το λόγο πέτυχα.» Φαντάζεστε ο προπονητής να αντικαθιστούσε τον Michael Jordan στο πρώτο αποτυχημένο νικητήριο καλάθι;
Όταν οι κορυφαίοι στον κόσμο στο αντικείμενό τους έχουν ανάγκη από την υποστήριξη από τους ανθρώπους τους προκειμένου να λάμψουν, πώς ακριβώς περιμένουμε εμείς ή ο συνάδελφος ή ο υφιστάμενός μας να πετυχαίνουμε τους στόχους μας ανεξαρτήτως συνθηκών; Πώς είναι δυνατόν να προσδοκούμε ότι θα αποδίδουμε τα μέγιστα, όντες νέοι στο ρόλο μας, ελλιπώς εκπαιδευμένοι, κουρασμένοι κλπ;
Έχοντας μεγαλώσει σε μία κοινωνία και έχοντας γαλουχηθεί σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου το λάθος τιμωρείται και η ανάγκη για άμεσα αποτελέσματα είναι επιτακτική, μήπως τελικά το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι να μετατρέψουμε κάτι τόσο απλό, όπως το να δείχνουμε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους μας, σε κάτι περίπλοκο; Μήπως αν αποδεχθούμε επιτέλους το λάθος ως αναπόσπαστο κομμάτι της μαθησιακής διαδικασίας, καταφέρουμε μακροπρόθεσμα ακόμα πιο σπουδαία αποτελέσματα; Μήπως μέσω της απενοχοποίησής του επιτρέψουμε σε ταλαντούχους ανθρώπους και σε καινοτόμες ιδέες να ανθίσουν; Μήπως εν τέλει βελτιώσουμε τις ζωές μας και γίνουμε πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι;
Ωραία όλα αυτά στη θεωρία, πώς όμως μπορώ ξαφνικά να αρχίσω να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους γύρω μου; Πώς μπορώ να είμαι σίγουρος ότι δε θα επαναληφθεί το ίδιο λάθος δύο και τρεις φορές; Και διερωτώμαι, προτού εμπιστευτούμε τους άλλους, έχουμε εμπιστευτεί πρώτα τον ίδιο μας τον εαυτό; Ή τον περιμένουμε στη γωνία για να κάνει λάθος και να του κουνήσουμε το δάχτυλο; Μήπως πρώτα εμείς έχουμε την ανάγκη της αυτοεπιβεβαίωσης, ώστε μετά να μπορέσουμε να την προσφέρουμε και στους γύρω μας;
Γι’ αυτό, την επόμενη φορά που θα αμφιβάλλουμε αν αξίζει να προσπαθήσουμε γιατί θα βασανιζόμαστε από τις συνέπειες του πιθανού λάθους, ας δοκιμάσουμε να πάρουμε μια αγκαλιά το παιδί μέσα μας και ας του δώσουμε αυτή την επιβεβαίωση που τόσο έχει ανάγκη: «Το έχεις! Πιστεύω σε εσένα! Μην ανησυχείς, γιατί όσες φορές και να αποτύχεις, εγώ και πάλι θα σε αγαπώ και θα είμαι εδώ για εσένα».
