Η πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο Αλέξης Τσίπρας το απόγευμα της Τετάρτης ήταν η τρίτη στον κοινοβουλευτικό του βίο, καθιστώντας τον έτσι τον κάτοχο του σχετικού… ρεκόρ της τελευταίας τριακονταετίας μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου, όσο ήταν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.

Του ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Η μομφή στην κυβέρνηση δεν έπεσε, βέβαια, σαν κεραυνός εν αιθρία. Αντίθετα, οποιαδήποτε άλλη κίνηση θα έμοιαζε αναντίστοιχη με τη σημασία που έχει επιλέξει να δώσει η Κουμουνδούρου στην υπόθεση των παρακολουθήσεων, ανάγοντάς τη σε πρώτο τη τάξει ζήτημα. Όταν, δηλαδή, μιλάς για απόπειρα «εκτροπής», τι άλλο -πέρα από πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης- μπορείς να κάνεις;

Κάπως έτσι φαίνεται πως σκέφτηκαν ο Αλέξης Τσίπρας και οι στενοί του συνεργάτες, που πήραν την απόφαση την Τρίτη. Αμφιβολίες για την επιλογή φυσικά και υπήρξαν, ίσως μάλιστα και κάποιες ενστάσεις. Άλλωστε καμία πρόταση δυσπιστίας, ποτέ, δεν έχει καταφέρει να ρίξει κυβέρνηση στην Ελλάδα, καλά καλά ούτε καν να παράξει πολιτικό αποτέλεσμα. Γίνεται εύκολα αντιληπτό, λοιπόν, ότι στην Κουμουνδούρου δεν έχουν αυταπάτες ότι θα βρίσκονταν έξι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που θα την καταψήφιζαν το βράδυ της Παρασκευής και θα έστελναν τη χώρα μια ώρα αρχύτερα στις κάλπες. Ποιος ήταν, λοιπόν, ο στόχος;

Αρχικά να αποδείξουν ότι δεν αξιοποιούν το θέμα των παρακολουθήσεων (μόνο) για δημιουργία εντυπώσεων, αλλά ότι πράγματι το θεωρούν κορυφαίας σημασίας για την ποιότητα της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Αφετέρου -όπως υποστηρίζουν- για να μετατρέψουν την υπόθεση από «σκάνδαλο Μητσοτάκη» σε «σκάνδαλο Νέας Δημοκρατίας», εφόσον οι «γαλάζιοι» βουλευτές υπερασπιστούν -όπως και το έκαναν- τον πρωθυπουργό τους.

Τι κρύβεται πίσω από την ένταση

Στο πίσω μέρος του μυαλού του Αλέξη Τσίπρα, όμως, υπάρχουν πάντα οι «ενστάσεις» επί της κυβερνητικής διαχείρισης της υπόθεσης που έχουν κατά καιρούς εκφράσει οι πρώην πρωθυπουργοί Αντώνης Σαμαράς και Κώστας Καραμανλής αλλά και τα μέλη της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας Κώστας Τζαβάρας και Όλγα Κεφαλογιάννη. Παράλληλα περίμενε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και την τοποθέτηση του υπουργού Εργασίας Κωστή Χατζηδάκη στη συζήτηση επί της πρότασης μομφής, καθώς επρόκειτο για ένα από τα πρόσωπα τα οποία η ΑΔΑΕ επιβεβαιώνει ότι παρακολουθούνταν.

Ακόμα πάντως και χωρίς το παραμικρό ρήγμα -που είναι και το πιθανότερο σενάριο- στη «γαλάζια» Κοινοβουλευτική Ομάδα, στην Κουμουνδούρου θα μπορούν να συνεχίσουν να υποστηρίζουν ότι οι υπουργοί και τα στελέχη της ΝΔ «εκβιάζονται από τον Μητσοτάκη» και για αυτό δεν μιλούν. Win-win, στο δικό τους ζύγι, λοιπόν.

Τελευταία, αλλά διόλου ευκαταφρόνητη, στόχευση του ΣΥΡΙΖΑ είναι το ΠΑΣΟΚ. Σε μια πρώτη ανάλυση, με την πρόταση μομφής για το ζήτημα των παρακολουθήσεων η Κουμουνδούρου βάζει σε πρώτο πλάνο το θέμα που έφερε τις σχέσεις μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ στο σημείο που βρίσκονται σήμερα. Υπενθυμίζει, δηλαδή, σε όλους ότι μια μετεκλογική συνεργασία του Κυριάκου Μητσοτάκη, που πιθανότατα θα ψάχνει κυβερνητικό εταίρο, με τον Νίκο Ανδρουλάκη, που μοιάζει ο μοναδικός που θα μπορούσε να του δώσει «χείρα βοηθείας», θα είναι αδιανόητη επιλογή, κυρίως για τη Χαριλάου Τρικούπη.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL