Καλλιτέχνες περιφέρουν φέρετρα στο κέντρο της Αθήνας, τραγουδιστές φωνάζουν «θα τους φάμε» και ο Ζαραλίκος ζητά από τον Άδωνι να κόψει τον λαιμό του στο Ολυμπιακό Στάδιο. Και ο ΣΥΡΙΖΑ τα δικαιολογεί όλα αυτά, ως «αγανάκτηση» και «σάτιρα».

Εσείς γελάτε; Η στήλη καθόλου. Γιατί αυτού του τύπου οι δημόσιες τοποθετήσεις έχουν στη βάση τους την ισοπέδωση, την υπερβολή, τον διχασμό και ενθαρρύνουν τη βία. Βλέπετε, δεν ακούν μόνο όσοι έχουν… χιούμορ. Ακούν και άνθρωποι που μπορεί να πάρουν το λάθος μήνυμα.

Πραγματικά είναι απορίας άξιο που η αξιωματική αντιπολίτευση αρνείται να καταδικάσει πρακτικές που εμφανώς υπερβαίνουν τα εσκαμμένα. Θα ήταν διδακτικό και για εκείνους που το παρακάνουν. Να γνωρίζουν ότι δεν θα έχουν κάλυψη κάθε φορά που ξεπερνούν τα όρια.

Προφανώς και ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει τις απόψεις του, αλλά θα πρέπει να μη λειτουργεί ως ασύμμετρη απειλή. Να μην υποδαυλίζει εντάσεις. Ο Άδωνις, και ο κάθε Άδωνις που θα ακολουθήσει, έχει οικογένεια.

Δεν γίνεται τα παιδιά του να ακούν ότι ο πατέρας τους θα πρέπει να κόψει τον λαιμό του στο Ολυμπιακό Στάδιο. Δεν είναι σάτιρα αυτό. Με μία λέξη, είναι λάθος. Και τα λάθη καλό είναι να διορθώνονται, έστω με μια συγγνώμη.

Στη χώρα μας ξέρουμε πού οδηγεί ο φανατισμός. Σε προσπάθεια να μπουκάρει το πλήθος στη Βουλή -φωνάζοντας «να καεί, να καεί, το μπ… η Βουλή»-, σε φασιστικές συμμορίες να σφάζουν κόσμο και να πλακώνουν στο ξύλο μετανάστες στις λαϊκές αγορές.

Άρα, δεν γελάμε καθόλου με το χιούμορ του κυρίου Ζαραλίκου. Δεν έχει σχέση ούτε με την τέχνη ούτε με την πολιτική. Δεν έχει σχέση ούτε καν με γραφικότητες, όπως τα χασαποσέρβικα στην πλατεία Συντάγματος τη νύχτα του δημοψηφίσματος.

Είναι εκτός πολιτικής ύλης και κανένα κόμμα δεν πρέπει να υποκύπτει στον πειρασμό να στηρίζει τέτοιους είδους ακρότητες. Πόσω μάλλον κόμματα που έχουν κυβερνήσει, κόμματα που έχουν νιώσει στο πετσί τους το πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η… μία κουβέντα παραπάνω.

Όταν απευθύνονται στην κοινωνία, ειδικά όταν στοχεύουν στους νέους, όλοι -πολιτικοί και καλλιτέχνες- οφείλουν να ζυγίζουν σκοπιμότητες και επιπτώσεις. Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών, όλοι κρίνονται. Και όχι μόνο ως ηθοποιοί.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL