«Πρέπει να πάρουμε μία βαθιά αναπνοή και να γνωρίσουμε το “διαφορετικό” που φαντάζει τόσο ξένο», αναφέρει η σκηνοθέτης Ανθή Ιωαννίδου σε συνέντευξή της.

Η θεατρική παράσταση «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ΄ ένα γάτο να πετάει» του Λούις Σεπούλβεδα έρχεται στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Σοφούλη, αύριο, Σάββατο 18 Μαρτίου, στις 18.15. Η σκηνοθέτης της παράστασης στη συνέντευξή της στην Karfitsa μίλησε για την σκηνοθετική της προσέγγιση, για τα ηχηρά μηνύματα της παράστασης, καθώς και για το δικό της αγαπημένο κομμάτι στην παράσταση.

Πώς προσεγγίσατε σκηνοθετικά το συγκεκριμένο αριστούργημα του Λούις Σεπούλβεδα;

Όταν έπεσε στα χέρια μου το μυθιστόρημα του Σεπούλβεδα, άρχισα ακούσια να κάνω εικόνες με ηθοποιούς επί σκηνής. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν η κατασκευή και η χρήση μάσκας. Ήταν μια τεχνική που είχαμε διδαχθεί στη Σχολή, από τον δάσκαλο της Σκηνογραφίας, Νίκο Καλαϊτζίδη, και μου είχε φανεί τρομερά γοητευτικό ότι με τα πιο απλά υλικά μπορείς να πλάσεις κυριολεκτικά οποιοδήποτε πλάσμα της φαντασίας σου. Επίσης, η χρήση μάσκας είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο που προσδίδει έντονη σωματικότητα και εκφραστικότητα σ’ όλο το υπόλοιπο σώμα, καθώς δεν μπορείς να «παίξεις» με τις εκφράσεις του προσώπου σου. Αυτή η ιδέα ήρθε να συνδυαστεί με τον έντονο ρυθμό, την κοινή αναπνοή και τον συγχρονισμό των ηθοποιών.

Ποια ηχηρά μηνύματα θέλει να περάσει η παράσταση;

Η παράσταση «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ΄ ένα γάτο να πετάει», μιλά για το πώς είναι να αγαπάς και να αποδέχεσαι κάποιον εντελώς διαφορετικό από εσένα. Επίσης, ο Σεπούλβεδα τόσο με την στάση ζωής του όσο και με αναφορές μέσα στο ίδιο το έργο, θίγει το θέμα της ρύπανσης του περιβάλλοντος και ποια είναι η ευθύνη του ανθρώπου. Είναι κάτι που θέλαμε να διακατέχει όλη την παράσταση, γι’ αυτό και επιλέξαμε να χρησιμοποιήσουμε μόνο ανακυκλώσιμα υλικά για τα σκηνικά και τα κοστούμια, ως την ελάχιστη ένδειξη θέλησης για αλλαγή.

Σύμφωνα με εσάς, πώς μπορεί ο άνθρωπος να ευαισθητοποιηθεί και να αγαπήσει το «διαφορετικό»;

Νομίζω ότι πρέπει να πάρει μια βαθιά αναπνοή και να αφεθεί στο να γνωρίσει το άλλο, το διαφορετικό, αυτό που φαντάζει ξένο. Είναι ο φόβος που μας κρατά πίσω και δεν μας αφήνει να δούμε πραγματικά αυτόν που έχουμε δίπλα μας. Αν προσπαθήσουμε να τον γνωρίσουμε, να τον καταλάβουμε και να τον αποδεχτούμε για όλα όσα είναι, ίσως στο τέλος μπορέσουμε να τον αγαπήσουμε.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας κομμάτι από όλη την παράσταση;

Όταν αυτοί οι τέσσερις άνθρωποι που βρίσκονται επί σκηνής, βρίσκονται σε κοινή αναπνοή, και ο ένας εξαρτάται από τον άλλον και το μόνο που επιθυμούν είναι να μας πουν αυτήν την μοναδική ιστορία, νομίζω πως συμβαίνει κάτι μαγικό.

Η παράσταση αναφέρεται και προς τα παιδιά. Με ποιον τρόπο προσπαθήσατε σκηνοθετικά να γίνουν όλα τα μηνύματα κατανοητά προς τους μικρούς μας φίλους;

Το ίδιο το κείμενο είναι γραμμένο από τον Σεπούλβεδα ως ένα δώρο για τα δικά του παιδιά. Μια αλληγορία, όπου μέσα από τους χαρακτήρες και τον κόσμο των ζώων ενός λιμανιού, μιλά για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία μας. Οπότε η μεταφορά στην σκηνή δεν χρειαζόταν πολλές αλλαγές, από το να ακολουθήσεις την βαθιά αλήθεια της ιστορίας και να αφηγηθείς όσα συμβαίνουν σ’ αυτή. Φυσικά η έντονη κινησιολογία, τα τραγούδια και οι μάσκες βοηθούν να γίνει όλο πιο κατανοητό και πιο ευχάριστο για τους μικρούς μας φίλους, αλλά νομίζω πως τα παιδιά είναι λίγο παρεξηγημένα. Είναι πολύ πιο έξυπνα από όσο θέλουμε να πιστεύουμε, έχουν αυτήν την αμεσότητα, αυτήν την ακαριαία αντίδραση χωρίς κανένα φίλτρο, τρομερή αντίληψη και ενσυναίσθηση που πηγάζει από μέσα τους, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Πώς θα χαρακτηρίζατε με λίγα λόγια τη γενικότερη συνεργασία με τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης;

Ήταν μια στιγμή, όπου όλα βρήκαν τον δρόμο και τον τρόπο τους να συμβούν. Η αλήθεια είναι πως με τους τέσσερις ηθοποιούς (την Γιώτα, την Μαρκέλλα, την Χρύσα και τον Γιώργο) ήμασταν συμφοιτητές στη δραματική σχολή, και είμαστε φίλοι από τότε, οπότε υπήρχε ήδη ο κώδικας με τον οποίο θέλαμε να δουλέψουμε. Έδειξαν τρομερή εμπιστοσύνη τόσο σ’ εμένα όσο και σ’ όλη την ιδέα και τους ευχαριστώ από την καρδιά μου. Αλλά και με τους υπόλοιπους συνεργάτες, ο Στέφανος (που μ’ αρέσει να τον αποκαλώ προσωπικό μου φωτογράφο, γιατί έχουμε συναντηθεί σε πολλές στιγμές της ζωής μου), ο Χάρης που έγραψε την εξαιρετική μουσική της παράστασης και η Μαρία που είναι η υπεύθυνη επικοινωνίας, είναι όλοι τους πολύ δοτικοί και απίστευτα παθιασμένοι μ’ αυτό που κάνουν και είμαι πραγματικά τυχερή που ήμασταν μαζί σ’ όλο αυτό.

Υπήρχε κάποιο σημείο που να επικεντρώσατε μεγαλύτερο ενδιαφέρον και προσπάθεια στη σκηνοθεσία του έργου;

Η κοινή αναπνοή. Στόχος μας ήταν οι τέσσερις άνθρωποι επί σκηνής, να λειτουργούν με απόλυτη αρμονία, σαν ένας οργανισμός. Ο συγχρονισμός τεσσάρων διαφορετικών σωμάτων απαιτεί πολλές πρόβες και πρέπει να δοθεί βάρος σε κάθε μικρή λεπτομέρεια, ώστε να υπάρξει ακρίβεια.