Από αρχές του Οκτώβρη ανεβαίνει στη σκηνή της Μονής Λαζαριστών η άκρως επίκαιρη κωμωδία «Ο Μπαμπάς ο Πόλεμος», του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία – δραματουργική επεξεργασία του Κωνσταντίνου Ασπιώτη.

Συνέντευξη στη ΦΙΛΙΠΠΑ ΒΛΑΣΤΟΥ

Ο Δημήτρης Διακοσάββας υποδύεται τον Φιλόξενο, έναν Ροδίτη ξενοδόχο που βγάζει αρκετά λεφτά. Ώσπου κάποια στιγμή φτάνει ο Δημήτριος ο Μακεδόνας που θέλει να καταλάβει το νησί λόγω του πλούτου που έχει. Τότε ο Φιλόξενος μεταμορφώνεται σε έναν στρατηγό όταν συνειδητοποιεί ότι ο πόλεμος έχει περισσότερα λεφτά από ότι έχουν οι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις. Ο Δημήτριος του μαθαίνει πως να πολεμάει. Αυτό ακριβώς για τον Δημήτρη Διακοσάββα είναι το χειρότερο κοινωνικά, δηλαδή να μαθαίνει ο ένας άνθρωπος στον άλλον πως να πολεμάει και να μεταφέρουμε τις γνώσεις του πολέμου ο ένας στον άλλον. Τον ρωτήσαμε λοιπόν, αν πιστεύει πως υπάρχει κάποιος τρόπος για να σπάσει αυτή η αλυσίδα και απάντησε ότι «κάθε αλυσίδα έχει μια εκκίνηση. Βλέπουμε τι γίνεται με τα εξοπλιστικά ακόμη και σήμερα ανάμεσα στις χώρες! Μόλις μία χώρα ανακοινώσει αγορά όπλων, αεροπλάνων, φρεγατών, αμέσως ακολουθούν οι επόμενες για να κρατήσουν σταθερό ισοζύγιο δυνάμεων. Έτσι αυτός που έκανε την αρχή μαθαίνει στους άλλους να ακολουθούν! Αυτό εννοώ έγκλημα…Αυτός που είναι πρώτος στην αλυσίδα επιτελεί διπλό έγκλημα γιατί οδηγεί και τους άλλους  να κάνουν το ίδιο. Έτσι συμβαίνει και με το πόλεμο. Αυτό όμως  πρέπει να σταματήσει διότι καταλήγει σε μια Λερναία Ύδρα. Ο μόνος τρόπος είναι να μη κάνει κανείς μια τέτοια αρχή ή έστω να συμφωνηθεί μεταξύ όλων το σπάσιμο αυτής της αλυσίδας. Όσο ζούμε θα το ονειρευόμαστε…».

Για τον Δ. Διακοσάββα μπορεί να είναι η πρώτη φορά που συναντάει το έργο αυτό, όμως δεν είναι η πρώτη που καταπιάνεται με ένα έργο του Καμπανέλλη. Είχε παίξει παλαιότερα σε ένα άλλο έργο, το «Μια Κωμωδία», που είχε ανέβει πάλι από το Κρατικό Θέατρο το 2007 σε σκηνοθεσία Γ. Ρεμούνδου στη Μονή Λαζαριστών. Για τον ηθοποιό το κείμενο του έργου «Ο Μπαμπάς ο Πόλεμος» δεν έχει δυσκολίες, αντίθετα είναι «καθαρό καλογραμμένο και ο ηθοποιός μπορεί να το “μιλήσει” άνετα απλά απαιτεί καλή μνήμη μιας και έχει πλούσιο λεξιλόγιο και πολλές λέξεις τις οποίες έχουμε δυστυχώς αφαιρέσει από τη καθημερινότητα μας».

Οι σκηνές που ξεχωρίζει είναι δυο. «Η πρώτη αφορά τη προσπάθεια του Φιλόξενου να πείσει την Ουράνια ένα νέο κορίτσι, να εκπέσει του ηθικού της κώδικα και να σαγηνεύσει τον Δημήτριο για το καλό της Ρόδου και η δεύτερη αφορά τη μετατροπή του Φιλόξενου από ξενοδόχο σε ένα στυγνό στρατιωτικό δικτάτορα προς οικονομικό όφελος».

Φρέσκια οπτική

«Ο σκηνοθέτης μας Κωνσταντίνος Ασπιώτης νομίζω χρησιμοποίησε όλα τα μέσα που είχε στη διάθεσή του για να κάνει το έργο να έχει νόημα σήμερα και να είναι σύγχρονο», τονίζει ο ηθοποιός. «Αρχικά παρουσίασε τη Ρόδο όπως είναι σήμερα  σκηνογραφικά. Ακόμη χρησιμοποίησε τρέχον χιούμορ και οδήγησε τους ηθοποιούς να παίξουν φυσικά  και σημερινά», προσθέτει και συμπληρώνει ότι ο σκηνοθέτης «επίσης υπερτόνισε τα θέματα που είναι διαχρονικά και που ακόμη μας αφορούν και ολοκλήρωσε οδηγώντας την ενδυματολόγο Σοφία Τσιριγώτη να δώσει μια φρέσκια τωρινή ματιά στα κοστούμια των ηθοποιών».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA