Συνέντευξη της Γεωργίας Νταγάκη στην «Κ».

«Ανήκω στη γενιά που πραγματικά της συνέβησαν όλα. Οικονομική κρίση, πανδημία και πολλά ακόμη, με αποτέλεσμα να χαθούν πολύτιμα ρομαντικά, δημιουργικά και παραγωγικά χρόνια», τόνισε σε συνέντευξη της στην «Κ» η Γεωργία Νταγάκη, με αφορμή τη συναυλία της που σε λίγες μέρες θα λάβει μέρος στην Πλαζ Αρετσούς στην Καλαμαριά στη Θεσσαλονίκη.

Η ταλαντούχα καλλιτέχνης μετά από έναν χειμώνα γεμάτο από εμφανίσεις σε κεντρικές μουσικές σκηνές της Αθήνας και έχοντας παρουσιάσει πλήθος συναυλιών, στο πλαίσιο της καλοκαιρινής της περιοδείας, έρχεται στη συμπρωτεύουσα για να ξεσηκώσει το κοινό της πόλης.

Σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, μοιράζεται στην Karfitsa τη μακροχρόνια αγάπη της για την κρητική λύρα, προσφέρει μαθήματα ζωής και αποκαλύπτει την ιστορία πίσω από την αγαπημένη της συναυλία στη Θεσσαλονίκη.

Τι σε παρακίνησε να ασχοληθείς με την κρητική λύρα; Κρύβεται κάποια ιστορία πίσω από αυτήν την απόφαση;

Σίγουρα ο τρόπος που μεγαλώνει κανείς διαμορφώνει στη συνέχεια τις μετέπειτα επιλογές του. Από μικρή θυμάμαι πολύ έντονα να περιβάλλει τη ζωή μου σχεδόν με τρόπο απόλυτο, η κρητική μουσική. Πόσο εύκολα να αντισταθεί κάποιος στη μαγεία αυτού του οργάνου και σ’ αυτό το ηχόχρωμα, ειδικά όταν οι ρίζες του, οι άνθρωποί του, ο τόπος του συνδέονται με αυτόν; Από παιδί συγκινούμουν στο άκουσμα της λύρας, και αυτός ήταν ο πιο σημαντικός για μένα λόγος στο να την επιλέξω. Ήθελα να ανακαλύψω και στη συνέχεια να ταυτιστώ και να δημιουργήσω έναν δικό μου προσωπικό ήχο, ένα δικό μου μουσικό νέο περιβάλλον που θα πρωτοστατεί η λύρα.

Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σου πρέπει άμεσα να αναζητήσει ένας ανερχόμενος τραγουδιστής που θέλει να ακολουθήσει μια επαγγελματική καριέρα;

Να αναζητήσει βαθειά μέσα του την αλήθεια σε αυτό που θέλει να δημιουργήσει. Αυτό μόνο φτάνει.

Ποια είναι η αγαπημένη σου ανάμνηση στη Θεσσαλονίκη όσον αφορά τις συναυλίες σου και γιατί;

Τον χειμώνα του 2018 αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε ένα Live στη Θεσσαλονίκη με πολύ έντονες καιρικές συνθήκες. Η ομάδα μας πέταξε από Αθήνα, προσγειωθήκαμε σε μια «χαλαρά» χιονισμένη Θεσσαλονίκη και είπαμε ότι το Live το βράδυ θα γίνει κανονικά. Όσο περνούσε όμως η ώρα και νύχτωνε φτάσαμε στο χώρο και το χιόνι άρχιζε πια να γίνεται πολύ έντονο… Παρ’ ολ΄ αυτά όμως εμείς ήμασταν εκεί βέβαιοι πια πως κανείς δεν πρόκειται να έρθει… Μαζεύτηκαν λοιπόν γύρω στα πενήντα άτομα (τρελά κι αυτά), η παράσταση έγινε, ο κόσμος αψήφησε τις καιρικές συνθήκες και ήρθε. Ήταν μια μαγική παράσταση και σχεδόν αποκλειστήκαμε όλοι στο μαγαζί, μιας και έξω βγαίνοντας μετά το Live το χιόνι είχε φτάσει μέχρι το γόνατο. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μαγεία αυτής της βραδιάς.

Τα τελευταία χρόνια ο καλλιτεχνικός χώρος έχει περάσει δύσκολα (πανδημία, metoo, μισθοί). Τι θα συμβούλευες ένα νέο άτομο που θα ήθελε να ασχοληθεί με τον χώρο;

Ανήκω στη γενιά που πραγματικά της συνέβησαν όλα. Οικονομική κρίση, πανδημία και χάθηκαν πολύτιμα ρομαντικά, δημιουργικά και παραγωγικά χρόνια. Δε νομίζω ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπός στο να δίνει συμβουλές, γιατί δεν πιστεύω εξ΄αρχής σε αυτές. Θα πρότεινα μόνο να κάνει ο καθένας αυτό που του λέει η καρδιά του, αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο και τον γεμίζει, σεβόμενος πάντα τον διπλανό. Η ζωή είναι μικρή και πολύτιμη για να μην τη ζούμε όπως θέλουμε.

Υπάρχει κάποιο κομμάτι που έχεις ερμηνεύσει που σε «αγγίζει» λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα;

Όλα τα τραγούδια μου με άγγιξαν τη στιγμή που τα άκουσα και αυτός ήταν εξ’ αρχής ο λόγος για τον οποίο αποφάσιζα να τα δισκογραφήσω. Αυτή την περίοδο όμως αν πρέπει να ξεχωρίσω ένα από αυτά είναι «Το ίδιο λάθος» σε στίχους και μουσική του Ορέστη Ντάντου. Το δισκογραφήσαμε πριν από μερικά χρόνια, και μοιραία έχει συνδεθεί με τις γυναικοκτονίες που συμβαίνουν τόσο στη χώρα μας όσο και ανά τον κόσμο, δυστυχώς.

Αν δεν ήσουν μουσικός και ερμηνεύτρια ποια θα ήταν η ακριβώς επόμενη επιλογή σου; Γιατί;

Τη ζωή μου τα τελευταία χρόνια την φαντάζομαι τελείως διαφορετικά απ’ ότι παλαιότερα. Δεν ξέρω αν θα με γέμιζε να συνεχίσω να κάνω κάτι καλλιτεχνικό αν άφηνα κάποια στιγμή τη μουσική. Τα τελευταία χρόνια μάλλον με φαντάζομαι σε ένα απομακρυσμένο τόπο απλά να γράφω και να ασχολούμαι με τη γη.