Το δημοφιλές έργο του βραβευμένου, με Nobel Λογοτεχνίας, Harold Pinter «Προδοσία», σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαλάκου, ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη, στο Studio 29A, από την 1^η έως τις 30 Οκτωβρίου. Μία ιστορία όπου ο συγγραφέας εστιάζει στο πώς ο χρόνος αλλάζει την αντίληψή μας για το παρελθόν, επιλέγοντας να αφηγηθεί την ιστορία αντίστροφα, αρχίζοντας από το τέλος.

Συνέντευξη στην ΕΥΗ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

Γιατί επιλέξατε να σκηνοθετήσετε το συγκεκριμένο έργο;

H ιδέα να ανεβάσουμε το έργο του Pinter ήρθε από τον Κωνσταντίνο Τσώνη, ηθοποιό της παράστασης. Γνωρίζαμε το έργο από τη σχολή (Τμήμα Θεάτρου Α.Π.Θ.) και μας γοήτευσε το πώς οι χαρακτήρες του έργου λένε τόσα πολλά, λέγοντας φαινομενικά τίποτα.

Ποιος είναι ο τρόπος που έχετε κινηθεί σκηνοθετικά;

Η παράστασή μας αφορά ένα ερωτικό τρίγωνο, μια προδοσία που επηρεάζει με διαφορετικό τρόπο τρεις ανθρώπους. Στο ανέβασμά μας οι τρεις ηθοποιοί είναι μονίμως επί σκηνής, το τρίτο πρόσωπο μονίμως καραδοκεί, παρακολουθεί, βρίσκεται δίπλα στον θεατή και βιώνει την προδοσία. Το κοινό, σε στήσιμο «αρένας», περιβάλλει τη δράση των ηθοποιών, περιμένοντας τη διένεξη που ίσως δε θα συμβεί ποτέ. Και έχοντας δίπλα του πάντα το τρίτο πρόσωπο που είναι εκτός δράσης, γίνεται μάρτυρας της μαρτυρίας του.

Ο βραβευμένος με Νόμπελ Χάρολντ Πίντερ αποφασίζει να αφηγηθεί την ιστορία αρχίζοντας από το τέλος. Γιατί πιστεύετε επιλέγει να το κάνει αυτό;

Νομίζω πως στο συγκεκριμένο έργο ο Pinter δεν θέλει να αφήσει καμία ελπίδα χαρούμενου τέλους. Η πρώτη σκηνή του έργου βρίσκει τα πρόσωπα σε ένα τέλμα και συνεχίζουμε πηγαίνοντας προς τα πίσω, ο συγγραφέας σιγά-σιγά αποκαλύπτει στοιχεία, μας δείχνει σημαντικές στιγμές στη ζωή τους που αν είχαν μιλήσει, αν είχαν αποκαλύψει την αλήθεια ο ένας στον άλλον, τα πράγματα ίσως να έπαιρναν άλλη τροπή. Βέβαια, αυτό δεν συμβαίνει, παρά μόνο όταν το πράγμα φτάσει στα όρια του. Και τότε είναι πολύ αργά.

Το έργο έχει να κάνει με τρεις ανθρώπους που προδίδουν και προδίδονται. Ποια πιστεύετε είναι η βαρύτητα της προδοσίας όταν όλοι έχουν προδώσει και προδοθεί;

Η αλήθεια είναι ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι προδίδουν ο ένας τον άλλον εδώ και χρόνια, ο καθένας με τον τρόπο του. Ίσως η πάροδος του χρόνου να αφαιρεί από τη βαρύτητα της προδοσίας. Όλοι τους ζουν στο ψέμα, κρύβουν πράγματα από τα παιδιά τους και πολλές φορές από τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν μπορώ να μετρήσω ακριβώς το βάρος αυτό. Αλλά σίγουρα με την πάροδο του χρόνου αλλάζει. Στις διάφορες σκηνές του έργου βλέπουμε τους χαρακτήρες σε διαφορετική φάση, αυτός που μόλις έμαθε κάτι καινούργιο κουβαλάει διαφορετικό φορτίο από αυτόν που γνωρίζει εδώ και χρόνια. Ένα είναι σίγουρο, τουλάχιστον για μένα. Κανείς δε μετανιώνει για τίποτα.

Τι θεωρείτε πως είναι σημαντικό να κρατήσουμε μέσα από περιεχόμενο της παράστασης;

Δεν θα μπορούσα με τίποτα να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, ο κάθε θεατής θα κρατήσει κάτι συγκεκριμένο, θα βρει τη δική του σύνδεση με το κείμενο. Δική μας δουλειά είναι να πούμε την ιστορία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.