Μια συνηθισμένη σκηνή της καθημερινότητας για πολλούς, ιδιαίτερα δε τους σινεφίλ, περιλαμβάνει το βράδυ να είναι στο σαλόνι, είτε με παρέα είτε όχι, με ένα πιάτο φαγητό και μπροστά από την τηλεόραση να ψάχνουν σε κάποιο συνδρομητικό κανάλι ποια ταινία θα δουν απόψε.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΕΛΙΝΑ ΤΟΥΚΟΥΣΜΠΑΛΙΔΟΥ

Πηγαίνοντας πίσω, όχι τόσο μακριά από εμάς, σε έναν καιρό που το streaming δεν ήταν καθόλου διαδεδομένο, οι σινεφίλ επίσης επέλεγαν τις ταινίες που θα παρακολουθήσουν και συγκεντρώνονταν μπροστά από την τηλεόραση με την παρέα τους για να απολαύσουν το θέαμα.

Μόνο που η επιλογή της ταινίας γινόταν στα video club, τα αγαπημένα καταστήματα μικρών και μεγάλων που πριν από 20 χρόνια μεσουρανούσαν στην Ελλάδα και με τον μοντέρνο αέρα τους και την πληθώρα επιλογών σε βιντεοκασέτες και DVD αποτελούσαν αγαπημένο μέρος συνάντησης των σινεφίλ.

Ο καιρός πέρασε και η άνθηση του ίντερνετ με τη δωρεάν διάθεση ταινιών, είτε νόμιμα είτε παράνομα, οδήγησε τα video club το ένα μετά το άλλο στο κλείσιμο. Πολλά έκαναν αλλαγές και «το γύρισαν» στο λιανεμπόριο αξεσουάρ και ειδών δώρου για να μπορέσουν να σταθούν στην αγορά.

Επί της Αδαμαντίου Κοραή όμως, στην Καλαμαριά, σε μια όμορφη γειτονιά κοντά στη θάλασσα, ο Χρήστος Γεωργιάδης και η Ελένη Γκαγκάρη διατηρούν το τελευταίο video club που συνεχίζει να λειτουργεί σήμερα στην πόλη. Είναι οι τελευταίοι «survivors» της αγοράς και συμπληρώνουν 22 χρόνια λειτουργίας, από τον Ιούλιο του 2001.

Μία επίσκεψη στο κατάστημά τους, το Movieland Video Club, που θυμίζει χρονοκάψουλα, με τον μακρύ κατάλογο ταινιών, τις αφίσες και τα κλειστά DVD, αρκεί για να φέρει θύμησες από τις αρχές του 2000 σε όλους όσοι ζήσανε αυτή την εποχή.

«Όταν ξεκινήσαμε το 2001 ήταν μαγεία. Όταν ήρθαν και τα DVD μετά από τις βιντεοκασέτες, ήταν ακόμη μεγαλύτερο το ενδιαφέρον του κόσμου. Δεν κλείναμε ποτέ. Ήμασταν ανοιχτά και τις Κυριακές. Κάναμε φιλίες που κρατούν μέχρι και σήμερα. Είμαστε ευγνώμονες για αυτά τα χρόνια. Είχαμε προσωπική σχέση με όλους τους πελάτες», αναφέρει στην Karfitsa.gr η κα. Γκαγκάρη.

Μια τυπική εβδομάδα στο video club της πριν από 20 χρόνια περιελάμβανε μεγάλη κίνηση Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, αλλά και Δευτέρα που οι περισσότεροι επέστρεφαν τις ταινίες του σαββατοκύριακου. «Παρασκευή, Σάββατο και Δευτέρα βράδυ ήταν απαραίτητο να δουλεύουν δύο άτομα στο μαγαζί, μπορεί και τρία. Η Δευτέρα ήταν η μέρα της επιστροφής. Γυρνούσαν τις ταινίες του σαββατοκύριακου. Ατελείωτες στοίβες με κασέτες, μετά με DVD. Παρασκευή ξεκινούσε το πάρτι. Από νωρίς το μεσημέρι που σχολούσαν από το σχολείο τα παιδιά, πλημμύριζε το μαγαζί. Δεν κλείναμε τότε μεσημέρι. Το απόγευμα και το βράδυ ερχόταν οι οικογένειες. Το Σάββατο είχαν ιεροτελεστία. Να πάρουν την ταινία από το video club και να καθίσουν να τη δουν με ποπ κορν και πίτσα. Γινόταν ένας χαμός από την ώρα που ανοίγαμε. Κλείναμε στις 12 τα μεσάνυχτα και είχαμε ακόμα κόσμο μέσα στο μαγαζί».

Η ίδια θυμάται μάλιστα πόσο έντονη ήταν η κοινωνικοποίηση στο video club όπου γινόταν κουβέντες αλλά και καβγάδες για τις ταινίες. «Βρισκόταν παρέες και συζητούσαν για το ποια ταινία θα διαλέξουν, ποια είναι καλή. Γινόταν ομηρικοί καβγάδες μπροστά από μια ταινία όπου οι μισοί έλεγαν ότι ήταν καταπληκτική και οι άλλοι μισοί έλεγαν ότι ήταν “πατάτα”», όπως αναφέρει.

Σημαντικό ρόλο για την επιλογή των ταινιών έπαιζε τότε και το πώς τις παρουσίαζαν οι ιδιοκτήτες του video club. «Εμείς πιάναμε τον σφυγμό του κόσμου. Τους ρωτούσαμε τι θέλανε να δούνε και τους δίναμε επιλογές. Τους πηγαίναμε και στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Κάποιοι δεν είχαν δει ποτέ μη αγγλόφωνο σινεμά και τελικά έγιναν φαν του γαλλικού κινηματογράφου».

Όταν δε η τηλεόραση έδειχνε μια ταινία, την επόμενη ημέρα ήταν sold out στο video club. «Επειδή με τις διαφημίσεις δεν μπορούσαν να τη δουν, έπαιρναν τηλέφωνο να τους την κρατήσουμε εμείς. Ήξερα ποια ταινία θα δουλέψει μέσα στην εβδομάδα αν την έδειχνε η τηλεόραση», λέει η κα. Γκαγκάρη.

Η κατάσταση ξεκίνησε να αλλάζει από το 2011 που το ίντερνετ κέρδιζε όλο και περισσότερο έδαφος, όμως το video club διατηρούσε την πελατεία του. Από το 2015 ξεκίνησε η μεγάλη πτώση στην κίνηση και μετά από τον κορωνοϊό, τον Μάρτιο του 2022 το ζευγάρι έβγαλε προς πώληση το αρχείο του. «Από τότε είμαστε μήνα με τον μήνα στη δουλειά. Έχει όμως κάποια κίνηση», σημειώνει η κα. Γκαγκάρη.

Πολλοί πελάτες έσπευσαν να αγοράσουν παιδικές ταινίες της Disney, κλασικές ταινίες που είναι δύσκολο να βρει κάποιος αλλά και σειρές όπως το Game of Thrones σε DVD. Ο μέσος όρος ηλικίας αυτών που επισκέπτονται σήμερα το video club είναι 25-40 ετών. Πολλοί είναι συλλέκτες DVD. Επίσης έρχονται έφηβοι για τα παιχνίδια PlayStation και Xbox που έχει το μαγαζί.

Η κα. Γκαγκάρη υπογραμμίζει ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουν γίνει ανατιμήσεις στο video club. «Η τιμή ενοικίασης 22 χρόνια δεν άλλαξε καθόλου. Είχαμε 700 δραχμές την ταινία όταν ανοίξαμε το 2001 και είναι 2 ευρώ ακόμη και τώρα», αναφέρει.

Έχοντας δουλέψει με πολύ μεράκι στο video club τους, το δεύτερο παιδί τους όπως το χαρακτηρίζει η κα. Γκαγκάρη στην Karfitsa.gr και με τις αναμνήσεις απ’ όταν ξεκίνησαν ως νέο ζευγάρι με τον σύζυγό της τη λειτουργία του, η ίδια τονίζει ότι θα συνεχίσουν να το κρατούν ανοιχτό όσο αντέξουν.

Όπως αναφέρει: «Κάποια στιγμή ο Χρήστος είχε πει σε μια συζήτηση κάνοντας πλάκα, “θα τους κλείσω όλους και μετά θα κλείσω εγώ“. Και τελικά έγινε. Αυτό το μαγαζί είναι κομμάτι της ζωής μας. Είναι δύσκολο να το κλείσουμε. Το αγαπάμε πολύ. Δε θα μπορούσαμε να το αφήσουμε χωρίς να παλέψουμε. Είμαστε 22 χρόνια εδώ, το πρωί ο Χρήστος, το βράδυ εγώ. Το παιδί μας το μεγαλώναμε μαζί στο μαγαζί. Όσο πάει. Μέχρι εκεί που πάει. Έχει ένα χρόνο που είπαμε ότι θα κλείσουμε και τις προάλλες ένας γείτονας με ρώτησε “εδώ είσαι ακόμη Ελένη;” Του απάντησα πως προσπαθώ να φύγω και δεν μπορώ».