Το ράγκμπι στην Θεσσαλονίκη ζει και βασιλεύει, με τους «κυανόλευκους» να χαράζουν τον δικό τους δρόμο σε ένα απαιτητικό άθλημα.

«Το ράγκμπι παίζεται σε ένα γήπεδο από χορτάρι, συνθετικό ή φυσικό, που έχει διαστάσεις σχεδόν ίδιες με αυτές ενός γηπέδου ποδοσφαίρου (association football). Αυτή η ομοιότητα δεν είναι τυχαία, καθώς οι διαστάσεις των ποδοσφαιρικών γηπέδων αντιστοιχούν σε αυτές του γηπέδου που βρίσκεται στον προαύλιο χώρο του Κολλεγίου του Ράγκμπι. Έτσι, όλα τα μεγάλα στάδια του κόσμου, μπορούν να φιλοξενήσουν και αγώνες ποδοσφαίρου και αγώνες ράγκμπι», αναφέρει χαρακτηριστικά η ιστοσελίδα της Rugby Union για τους κανόνες του αθλήματος.

Η Θεσσαλονίκη έχει τις ομάδες για την διεξαγωγή του αθλήματος, με τον Ηρακλή να είναι από τους συλλόγους που βοηθούν στην προώθηση του. Η Karfitsa επικοινώνησε με τον παίκτη της ομάδας Χρήστο Αυξεντίδη αλλά και τον «βετεράνο» του «Γηραιού» Γιάννη Βασιλειάδη, μιλώντας για τον σύλλογο αλλά και τονίζοντας την ελάχιστη βοήθεια των ΜΜΕ στους αγώνες ράγκμπι που διεξάγονται.

• Πότε ξεκίνησε η ενασχόληση σας με το ράγκμπι;

(Γ): «Γεννήθηκα στην Γεωργία οπότε γνώριζα το άθλημα, όταν ήρθα στην Ελλάδα δεν αγωνιζόμουν και όταν έμαθα ότι ξεκίνησε να δημιουργείται και στην Ελλάδα το 2001-2002. Βρήκα ομάδα που αποτελούνταν από Άγγλους παίκτες για να παίζουν αλλά και για να πίνουν μπύρες (γέλια). Εντάχθηκα αρχικά στον Σπάρτακο όπου αργότερα διαλύθηκε και έγιναν δύο ομάδες, ο Ηρακλής και μετά οι Lions το 2006».

(Χ): «Το άθλημα το έμαθα το 2010 όταν ήμουν στην Γερμανία για Erasmus και γυρνώντας βρήκα την ομάδα του Ηρακλή, πήγα τους λέω “γεια σας, με θέλετε;” και η απάντηση ήταν “ναι έλα”».

• Ποιοι είναι οι κανόνες στο ράγκμπι;

(Γ): «Είναι ένα σκληρό άθλημα που πρέπει να υπερισχύσεις απέναντι στον αντίπαλο. Παίζεται 15 εναντίον 15, έχει πολύ επαφή που χωρίζεται σε ομαδικές (πάνω από 5 άτομα) και ατομικές σε κάθε φάση οπότε δημιουργείται η αίσθηση ότι είναι σαν την πάλη. Είναι από τα ομορφιά στοιχεία του αθλήματος η δύναμη του, όλα τα δυναμικά αθλήματα τα «γουστάρει» ο κόσμος. Φυσικά υπάρχουν φορές που για μερικούς είναι αποτρεπτικές για κάποιους που δεν τους αρέσει η επαφή, αλλά σε κάποιους αρέσει το πατινάζ, σε κάποιους το ράγκμπι, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Ταυτόχρονα το ράγκμπι έχει και αυτό όμορφες στιγμές, αλλά προφανώς εάν είναι το γήπεδο με λάσπες και πατάμε πάνω, σε κάποιους υπάρχει ελαφρυντικό».

• Πολύς κόσμος έχει ίσως συνδεδεμένο το ράγκμπι με την βία και την σκληρότητα. Ποια είναι η άποψη σας πάνω σε αυτό;

(Γ): «Βία έχει σε όλο τον αθλητισμό. Η βία μπορεί να έχει κανόνες και να είναι όμορφη και να τραβάει τον κόσμο. Πρόσφατα πηγαίνοντας στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα με τον Χρήστο, το Stade De Prance ήταν γεμάτο».

•Τι θα πρέπει να διαθέτει ο αθλητής του ράγκμπι προκειμένου να πρωταγωνιστήσει;

(Γ): «Να πρωταγωνιστήσει είναι δύσκολο. Θα πρέπει πρώτα από όλα να έχει καλή φυσικά κατάσταση, κάποιες ικανότητες για να μπορεί να αντέχει τις επαφές. Θα πρέπει να έχει πειθαρχία, ομαδικό πνεύμα, θέληση και υπομονή για να μάθει εάν είναι καινούριος ειδικά θα πρέπει προπονηθεί για ένα εξάμηνο για να διδαχθεί τα απαραίτητα πράγματα και να μπορεί να ανταπεξέλθει. Να μάθει πως να μπαίνει στις επαφές κ.α.».

• Η Θεσσαλονίκη έχει “αγκαλιάσει” το ράγκμπι;

(Γ): «Δεν φταίει η Θεσσαλονίκη ότι δεν έχει μπρος ακόμα. Τόσα χρόνια η ομάδα είχε έναν βασικό πυρήνα όμως τελευταία με τον κορoνοϊό αλλά και τις δικαστικές διαμάχες της ομοσπονδίας, έχει πίσω η πρόοδος. Για να ασχοληθεί κάποιος πρέπει να υπάρχει πρωτάθλημα και δυστυχώς τα τελευταία 4 χρόνια δεν υπάρχει. Η κατάσταση δεν είναι τρομερά καλή, κάνουμε προπονήσεις και πηγαίνουμε για τουρνουά στο εξωτερικό με άλλες ομάδες αλλά για να τραβήξεις κόσμο και να το αγκαλιάσει η πόλη πρέπει να κάνεις Events, πρέπει να κάνεις μεγαλύτερα τουρνουά και για όλα αυτά χρειάζεται κάποια επίσημη αρχή. Επίσημη αρχή στην Ελλάδα υπήρχε, τώρα πάει να γίνει ξανά φέτος αλλά είναι όλα μπερδεμένα, δεν ασχολείται η εκάστοτε κυβερνητική αρχή με εμάς. Αναμενόμενο βέβαια, υπάρχουν άλλα τόσα προβλήματα».

(Χ): «Η Θεσσαλονίκη ιστορικά το έχει αγκαλιάσει το ράγκμπι και είναι ένα άθλημα το οποίο ξεκίνησε στην Ελλάδα και την ίδια την πόλη, όχι από την Αθήνα. Όταν η Θεσσαλονίκη ξεκίνησε να έχει τρεις ενεργές ομάδες, τον Ηρακλή, τους Lions και τους Rebels που αυτό σημαίνει αυτόματα 50-60 άτομα, ενώ στην πρωτεύουσα 2, ο λαός το έχει “αγκαλιάσει”. Ο λόγος είναι ότι οι ομάδες, η τοπική διοίκηση αλλά και τα ΜΜΕ δεν το έχουν στηρίξει. Έχουμε φτάσει στο σημείο να παίζει η Εθνική στο Καυταντζόγλειο και να μην υπάρχει δημοσιογράφος, που δεν φταίνε μόνο οι ίδιοι αλλά και ο Δήμος, η Περιφέρεια. Ο κόσμος όμως το έχει αγκαλιάσει».

• Πόσες ομάδες υπάρχουν στην πόλη και είναι ενεργές αυτή τη στιγμή;

(Γ): «Τρεις κανονικά αλλά δύο πλέον ενεργές ερασιτεχνικά οι οποίες συμμετέχουν σε όσα φιλικά παιχνίδια μπορούν. Στην Ελλάδα είναι δύσκολο να παίξεις, είναι πιο εύκολο να πάμε Βουλγαρία από ότι Αθήνα».

• Θεωρείτε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές για την διεξαγωγή παιχνιδιών ράγκμπι;

(Χ): «Δεν υπάρχουν. Γίνονται όλα από μεγάλη προσπάθεια των παικτών, σε όλες τις ομάδες γιατί ένα γήπεδο ράγκμπι στην Ελλάδα δεν υπάρχει πουθενά. Αυτό δημιουργεί ήδη προβλήματα στην διεξαγωγή αγώνων αλλά επειδή υπάρχει τεράστια αγάπη για το άθλημα, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε αυτοσχέδια γήπεδα για να αγωνιστούμε. Και παρά τις δυσκολίες, υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν».

• Πιστεύετε ότι θα έπρεπε να υπήρχε μεγαλύτερη προβολή του σπορ στην Ελλάδα;

(Γ): «Νομίζω ότι ταιριάζει στο Ελληνικό ταμπεραμέντο να παίξεις κάποιος ράγκμπι. Προφανώς το πιστεύω γιατί και εγώ το κάνω και ο Χρήστος αλλά το θέμα είναι να έχει και μία κουλτούρα, δεν γίνεται από την μία μέρα στην άλλη δηλαδή εάν θέλεις να τραβήξεις κόσμο αυτό θα πρέπει να γίνει σταδιακά και να χρειάζεται να υπάρχει επιμονή. Να πω την αλήθεια πιστεύω ότι θα πιάσει εάν υπάρχει πρωτάθλημα οργανωμένο, διότι όταν υπήρχε είχε πιάσει».

(Χ): «Όταν μιλάμε για το τρίτο πιο δημοφιλές άθλημα στον πλανήτη και στην Ελλάδα δεν ξέρουν τι είναι το ράγκμπι και το μπερδεύουν με το μπέιζμπολ, νομίζω ότι θα έπρεπε να υπάρξει περισσότερη προβολή».

• Παλιότερα, το πρόβλημα του ράγκμπι στην χώρα μας ήταν και η μη αναγνώριση της ομοσπονδίας. Τώρα, η κατάσταση είναι καλύτερη σε σύγκριση με το παρελθόν;

(Γ): «Οι ομοσπονδίες είναι δύο στην Ελλάδα. Είναι η ομοσπονδία Rugby League, το οποίο είναι παρόμοιο άθλημα αλλά διαφορετικό και το δικό μας το Rugby Union. Έχει κάποιες διαφορές, σαν το σκάκι με την ντάμα. Αναγνωρισιμότητα πρέπει να υπάρχει οπωσδήποτε, διότι δεν υπάρχει πρωτάθλημα και φυσικά είναι πρόβλημα όταν δεν υπάρχει. Μια κατάσταση που την δημιούργησαν οι διοικούντες στην ομοσπονδία και κάποιοι που θέλανε να γίνουν κάνουν με το κλασικό Ελληνικό φαινόμενο της πάλης με την εξουσία. “Πάλευαν” για την εξουσία και τελικά “έκαψαν” το “σπίτι” που ήμασταν όλοι μαζί και μετά για 5 χρόνια δεν υπήρχε κάποια δραστηριότητα γιατί έριχνε ο ένας το φταίξιμο στον άλλον. Μεγάλο πρόβλημα η μη αναγνώριση διότι δεν έχεις Εθνική ομάδα, δεν έχεις την δυνατότητα να παίξεις σε τουρνουά, δεν έχεις κάποιος κάποιον λόγο να ασχοληθεί επαγγελματικά. Όταν δεν μπορείς να παίξεις Εθνική, ποιο είναι το νόημα;».

(Χ): «Προσωπικά πιστεύω ότι δεν υπάρχει βελτίωση, αντιθέτως τα πράγματα είναι χειρότερα. Αν εξαιρέσουμε την Ομοσπονδία League, η Union ακόμα δεν υπάρχει και προσπαθούμε να σταθούμε».

• Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να δώσετε στους Έλληνες για το άθλημα στο οποίο αγωνίζεστε;

(Γ): «Είναι ένα άθλημα στο οποίο θα κάνεις, θα περάσεις κάποιες καταστάσεις, κάποιες αναμνήσεις που θα έχεις για όλα σου την ζωή. Οι φίλοι από το ράγκμπι είναι για πάντα στην ζωή σου μετά. Θα κάνεις παρέες στην ομάδα, στην αντίπαλη ομάδα, θα πονέσεις, θα χαρείς, θα πιείς πολύ αλκοόλ. Το μήνυμα μου είναι “έλα δοκίμασε το και εάν δεν σου αρέσει θα σε κεράσω μια μπύρα και θα μείνουμε φίλοι”. Το ράγκμπι είναι ευκαιρία και μπορείς να πας να το μάθεις. Εάν είσαι ένας άνθρωπος 30 χρονών και ψάχνεις ένα άθλημα και έναν κοινωνικό ιστό είναι μια ευκαιρία για εσένα. Ποιο άθλημα σου δίνει την ευκαιρία να είσαι σε μεγάλη ομάδα και να μάθεις κάτι σε προχωρημένη ηλικία; Βέβαια, θέλουμε και τις μικρές ηλικίες, καθώς εάν μάθουν το άθλημα και αναζητούν σπουδές στο εξωτερικό, τους ανοίγει μεγάλες πόρτες. Έχουμε και στον Ηρακλή αλλά και στην Εθνική παιδιά που έπαιξαν σε Γαλλία, Γερμανία. Είναι μία καλή ευκαιρία. Είναι ένα άθλημα για όλους, είναι για τους χοντρούς, για τους λεπτούς, για τους ψηλούς και για τους κοντούς».

(Χ): «Το μήνυμα μου είναι να μην βλέπουμε μόνο το άθλημα επιφανειακά, ότι είναι βίαιο κλπ. Να έρθουν να το δοκιμάσουν, να του δώσουν μία ευκαιρία και δεν θα χάσεις. Έχουμε συναθλητές από 18 χρόνων μέχρι 40+. Πρέπει να έχεις θέληση. Η ομάδα ράγκμπι του Ηρακλή δεν είναι μόνο για τον Ηρακλή. Έχουν περάσει παίκτες από όλες τις ομάδες και το ηλικιακό δεν έχει τόση σημασία».