Βερόνικα Αργέντζη: Το σύστημα δεν χωράει πια ντίβες – Οι νέοι ηθοποιοί είναι αδικημένοι

24/02/2024 - 07:45

Έχοντας προσφέρει από το μετερίζι της τηλεόρασης αλλά και του θεάτρου, η Βερόνικα Αργέντζη διατηρεί τη φλόγα της πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού, παρότι μετρά περισσότερα από 30 χρόνια πορείας στο χώρο.

Συνέντευξη: Ελίνα Τουκουσμπαλίδου

Τον Μάρτιο έρχεται στη Θεσσαλονίκη για την παράσταση Lebensraum (ζωτικός χώρος). Λίγο πριν εμφανιστεί στο Θέατρο Αθήναιον, μιλά στην Karfitsa για το έργο, για την υποκριτική και για τους νέους ηθοποιούς στη σημερινή εποχή.

Τι θα δούμε στην παράσταση Lebensraum;

Είναι ένα σπουδαίο κείμενο του Θανάση Τριαρίδη. Θα δείτε τους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη να καταθέτουν ό,τι μπορούν από τα εφόδια που έχουμε ώστε να περάσουμε το μήνυμα στον κόσμο ότι όλοι μαζί ενωμένοι απέναντι σε μια διαρκώς φονική σιωπή που μας χαρακτηρίζει με έναν τρόπο, έχουμε χρέος και ανάγκη να μιλήσουμε. Όχι μόνο να επικοινωνήσουμε τη σκέψη μας αλλά να αναρωτηθούμε και τι είναι αυτό που μπορούμε εμείς ως άνθρωποι να προσφέρουμε για ένα καλύτερο αύριο στους επόμενους; Προσωπικά πιστεύω ότι είχαμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε κάτι καλύτερο. Το φτιάξαμε όμως;

Ο συγγραφέας του έργου, Θανάσης Τριαρίδης, λέει ότι οι αληθινοί δολοφόνοι είναι οι θεατές. Ποια είναι η δική σας άποψη;

Εγώ πιστεύω κάτι που ο ίδιος λέει μέσα στο έργο του. Δηλαδή, πιστεύω στο καλό, πιστεύω στην καλοσύνη των ανθρώπων.

Τι είναι αυτό που θέλετε να έχει αποκομίσει το κοινό, φεύγοντας από την παράσταση;

Δεν θέλω να προβληματιστεί το κοινό. Θέλω να αφυπνιστεί. Και ίσως να μάθει λίγο από αυτά που εμείς πήραμε διαβάζοντας το έργο. Με έναν τρόπο, βάζοντας το λιθαράκι ο κάθε άνθρωπος, μπορούμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο αύριο.

Ξεκινήσατε τη δεκαετία του 1990. Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν τότε να ξεχωρίσει ένα υποκριτικό ταλέντο και πώς είναι σήμερα;

Τότε υπήρχε έντονη προβολή στο χώρο γιατί η ιδιωτική τηλεόραση ήταν στο ξεκίνημά της. Εκτός από το να είναι καλός, ένας ηθοποιός θα πρέπει να έχει σύμμαχό του την τύχη και το πείσμα. Υπήρχαν μεγαλύτερες ευκολίες ίσως τότε σε άλλους τομείς. Οι ηθοποιοί ήταν λιγότεροι νομίζω τότε, συγκριτικά με σήμερα. Σήμερα τα νέα παιδιά είναι πολύ αδικημένα. Τους θαυμάζω. Έχουν τα εφόδια που μπορεί να έχει ένας ηθοποιός επιπέδου εξωτερικού. Έχουν ασκηθεί στη φωνή, στο σώμα, στην υποκριτική τους. Είναι ασκημένοι ακόμα και σε ένα σύστημα που δεν χωράει πια «ντίβες». Με την εργασία και τη σιωπή τους βρίσκουν τον χώρο τους. Είναι μεγάλο το φάσμα όμως αυτών που ασχολούνται με το θέαμα. Υπάρχει μεγάλη προσφορά, για αυτό και τα παιδιά έχουν να αντιμετωπίσουν πιο σκληρό ανταγωνισμό, συγκριτικά με εμάς τότε.

Τηλεόραση και θέατρο. Τι είναι αυτό που ξεχωρίζετε σε κάθε χώρο και τι αγαπάτε πιο πολύ;

Η τηλεόραση ήταν η αφετηρία μου. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι. Το θέατρο προσφέρει μια ζωντανή σχέση με τον θεατή, με τον συγγραφέα, με τον συμπρωταγωνιστή σου, με εσένα τον ίδιο. Είσαι εξολοκλήρου εκεί και δεν μπορεί να διορθωθεί και να ωραιοποιηθεί τίποτα. Πάνω στη σκηνή είναι αυτό που φέρεις και η ψυχή σου. Δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Είναι διαφορετικά μέσα. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι. Ο καθένας με τον τρόπο και τη δράση του τοποθετείται στο πού νιώθει περισσότερη σιγουριά. Είναι όμως σπουδαίο πράγμα να περνάς στο θεατή μέσα από την τηλεόραση.

Η τηλεόραση κάνει βέβαια πιο αναγνωρίσιμο έναν ηθοποιό.

Ναι. Δυστυχώς σήμερα, ένα ακόμα θέμα για τους νέους ανθρώπους είναι το να έχουν σχέση με τα social media. Υπάρχουν σπουδαία ταλέντα, που δεν συνοδεύονται από πολλούς followers. Αυτό είναι μια νέα πραγματικότητα.

Και ένα νέο εμπόδιο για τους νέους ηθοποιούς;

Όχι εμπόριο, αλλά ένας άνθρωπος θα πρέπει να αφιερώσει πολύ χρόνο σε αυτό. Κι αν προσμετράται αυτό στο επάγγελμα, είναι σαν να κάνεις μια δεύτερη εργασία. Είναι αρκετά δύσκολο.

Έχετε αναφέρει σε παλιότερη συνέντευξή σας ότι έχετε βιώσει πολλές απώλειες στο παρελθόν. Η υποκριτική είναι και ένα μέσο διαφυγής από τα σκοτάδια για τους ηθοποιούς;

Φυσικά. Οπωσδήποτε η καλή σχέση με τον συνάνθρωπο είναι ένα είδος ψυχαναλυτικής διεργασίας. Το ίδιο και η αγάπη, η αγκαλιά και η αποδοχή. Υπάρχει άνθρωπος που δεν γιατρεύεται μέσα από αυτά;