φωτο Σάββας Αυγητίδης

Του Νίκου Νυφούδη*
 
Δεν κινείται τίποτα. Πρέπει να το παραδεχτούµε! Από τη µία, οι 153 ακριβοπληρωµένοι βουλευτές της κυβέρνησης και από την άλλη, ο κλάδος των ελεύθερων επαγγελµατιών. Από τον περιπτερά µέχρι τον βιοµήχανο. Όλοι.
Για πρώτη φορά, η πάλη δεν είναι ταξική. Η πάλη είναι υπαρξιακή. Το µεγαλύτερο κοµµάτι της παραγωγικής ελληνικής κοινωνίας κινδυνεύει µε αφανισµό. Και η κυβέρνηση αδιαφορεί. Πλήρως. Βούληση καλείται η δεξιοτεχνία του ατόµου να θέτει στόχους και να αποφασίζει να τους πραγµατοποιήσει. Είναι προφανές πως δεν υπάρχει βούληση από αυτή την κυβέρνηση. Και να θέλανε, όµως, δεν γνωρίζουν. Δεν µπορούν να υπηρετήσουν αποτελεσµατικά κάτι που τόσα χρόνια παλεύουν να αλλοτριώσουν.
Όταν πρωτοάκουσα για το Ασφαλιστικό, για παράδειγµα, πρέπει να ήµουν στην έκτη δηµοτικού, περίπου 12 χρονών. Σήµερα η κόρη µου είναι σχεδόν έξι και λύση δεν έχει βρεθεί.  Τι είναι, όµως, αυτή η Μεταρρύθµιση, που τόσο συχνά ακούµε; Η έννοια της Μεταρρύθµισης έκανε την εµφάνισή της τον 16ο αιώνα και προέκυψε ως αποτέλεσµα της καταπίεσης της Καθολικής Εκκλησίας έτσι ώστε το κίνηµα των µεταρρυθµιστών της εποχής ήρθε να βοηθήσει προκειµένου η εκπαίδευση να απελευθερωθεί. Έτσι και το δύσµοιρο ελληνικό κράτος θέλει να απελευθερωθεί από το πελατειακό σύστηµα και την αναξιοκρατία. Στη δική µας περίπτωση, ακόµη κι εκεί, η «πρώτη φορά Αριστερά» έκανε πίσω. Ο διαχωρισµός Κράτους και Εκκλησίας, έµεινε στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, όπου και διδασκόταν, προτού τα στελέχη της µετακοµίσουν σε Υπουργεία και στη Βουλή.
Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, όλοι να συµφωνούµε ότι η Δηµόσια Διοίκηση νοσεί, αλλά να µην έχει επέλθει καµία απολύτως αλλαγή στις σχέσεις πολιτών – κράτους τα τελευταία δύο χρόνια;
Είναι γεγονός πως αποτελεί επιτακτική ανάγκη οι ουσιαστικές µεταρρυθµίσεις του Κράτους, για τις οποίες όλοι σιγοψιθυρίζουµε, να επεκταθούν στη Δηµόσια Διοίκηση µε προϋπολογισµούς προγραµµάτων και επιχειρησιακά σχέδια δράσης που να εφαρµόζονται. Μα πάνω από όλα, πρέπει να αναδιαρθρωθεί ο τραπεζικός τοµέας ώστε να στηρίξει την ενίσχυση των υγιών επιχειρηµατικών προτάσεων και όχι των «εταιρειών ζόµπι». Στην Ελλάδα, οι µικρές επιχειρήσεις δεν δανείζονται. Κι αν ακόµη καταφέρουν αυτόν τον άθλο, το επιτόκιο δε θα είναι µικρότερο του 10-12%. Σχεδόν τοκολυφία, όταν η ίδια η τράπεζα δανείζεται µε ιστορικά χαµηλό επιτόκιο για τη χώρα.
Είναι επιτακτική ανάγκη προώθησης της επιδοτούµενης εργασίας. Η επιδότηση των ενσήµων από τη µεριά του κράτους -µέτρο που εφαρµόστηκε στο παρελθόν- δείχνει τον δρόµο. Μέτρο µόνιµο και όχι πιλοτικό, που θα εξαρτάται από τον ΟΑΕΔ.
Παρατηρώντας την πολιτική ζωή του τόπου αντιλαµβάνεσαι πως οι περισσότεροι εκ των πολιτικών νιώθουν σαν να τσαλαβουτάνε σε λασπωµένα νερά. Απολαµβάνουν για λίγο την αίσθηση της επιστροφής στην παιδικότητα του να λερώνεις τα παντελόνια σου, αλλά έπειτα από λίγο η «µαµά-λαός» αντιλαµβάνεται πως θα χρειαστεί να ταλαιπωρηθεί και να υποστεί τις συνέπειες. Και φτου κι απ’ την αρχή…
*Ο κ. Νυφούδης είναι γραµµατέας του «Ποταµιού» στη Β’ Θεσσαλονίκης