Το πρόβλημα είναι ένας συνδυασμός χάσματος μεταξύ εκπαίδευσης και αγοράς εργασίας, χαμηλών επιπέδων αποδοχών, διαρροής εγκεφάλων και μεγάλων χασμάτων στην εκπαίδευση

Έχει χυθεί πολύ μελάνι πάνω στο ακανθώθες πρόβλημα των ελείψεων προσωπικού στην Ελλάδα. Κατά ένα ανεξήγητο τρόπο, το θέμα αναζωοπυρώνεται πάντοτε παραμονές τουριστικής περιόδου. Μια εύκολη εξήγηση θα ήταν το … ζόρι που τραβούν οι ξενοδόχοι – ή εκείνοι που τους παριστάνουν – προκειμένου να προσελκύσουν τη νεολαία κυρίως για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους όπως όπως. Και με … δέλεαρ, κάποιες εκατοντάδες ευρώ μηνιαίως, με άθλιες συνθήκες διαμονής είτε εργασιακού περιβάλλοντος. Μια ματιά στα social από μαρτυρίες εργαζομένων στον τομέα της φιλοξενίας στα νησιά θα επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές.

Δεν είναι έτσι όλοι. Κι ευτυχώς, που δεν είναι. Όσοι ακολούθησαν τον αυτονόητο δρόμο της αναζήτησης εργαζομένων με συγκεκριμένες δεξιότητες και αξιοπρεπή οικονομικά κίνητρα αλλά και μη μισθολογικές παροχές, δικαιώνονται εκ των πραγμάτων. Κι είναι σοβαροί επιχειρηματίες και μπορούν να χαράξουν μια επιχειρηματική πολιτική που θα τους ανταμείψει σε βάθος χρόνου. Αρκεί να ξέρει ο εργοδότης τι θέλει και από ποιον να το αναζητήσει. Αν ψάξουμε από παιδιά 18 και 19 χρονών, να είναι ταυτόχρονα σεφ, σερβιτόροι, να κλείνουν κρατήσεις και ενίοτε να υποκαθιστούν και τον κηπουρό που λείπει, τότε το πιθανότερο θα είναι να κλείσουμε την επιχείρηση λίαν συντόμως.

Το πρόβλημα των ελλείψεων προσωπικού στην Ελλάδα είναι πολυπαραγοντικό και επηρεάζει όλους τους τομείς της οικονομίας, όχι μόνο τον τουρισμό και τις κατασκευές, που παραδοσιακά συνδέονται με την εποχική δραστηριότητα. Είναι ένας συνδυασμός χάσματος μεταξύ εκπαίδευσης και αγοράς εργασίας, χαμηλών επιπέδων αποδοχών, διαρροής εγκεφάλων και μεγάλων χασμάτων στην εκπαίδευση. Αυτό δημιουργεί έλλειψη ειδικευμένων εργαζομένων που οι επιχειρήσεις δυσκολεύονται να βρουν. Επιπλέον, υπάρχει έλλειψη επαγγελματικού προσανατολισμού για τους νέους, οι οποίοι συχνά αποφοιτούν από το γυμνάσιο απροετοίμαστοι για το εργατικό δυναμικό. Άλλα ζητήματα περιλαμβάνουν την εκτεταμένη αδήλωτη εργασία, τις υψηλές εργοδοτικές εισφορές και την ατελή λειτουργία της αγοράς εργασίας. Αυτοί οι παράγοντες έχουν συμβάλει σε μια κατάσταση όπου οι επιχειρήσεις και οι νέοι δεν ταιριάζουν αποτελεσματικά, οδηγώντας σε έλλειψη προσωπικού σε πολλούς τομείς της οικονομίας.

Πρόσφατα η κυβέρνηση, ανακοίνωσε την – δυνητική – αύξηση του κατώτατου μισθού. Όσο κι αν νομοθετεί (και καλώς το κάνει) μια κυβέρνηση αυξήσεις μισθών, δεν πρόκειται να εφαρμοστεί στην πράξη διότι για να δώσει κάποιος εργοδότης αυξήσεις θα πρέπει προηγουμένως να έχει κάποια ανταποδοτικότητα. Κι όχι τόσο ως προς την κατανάλωση του προϊόντος ή της υπηρεσίας του, αλλά σε ό,τι αφορά στο μη μισθολογικό κόστος. Αν οι αυξήσεις δεν συνοδευθούν από μια γενναία απόφαση μείωσης των εργοδοτικών εισφορών, τότε η απόφαση αυτή δεν θα έχει σοβαρό αντίκτυπο στα μεσαία και τα ανώτερα μισθολογικά κλιμάκια.

Δυστυχώς είναι ακόμη πολλοί οι εργοδότες που κρατούν χαμηλά τους μισθούς, παρ’ όλη την αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεών τους. Όλες οι έρευνες περί των εργασιακών σχέσεων συνέτειναν σε ένα στοιχείο. Οι επιχειρήσεις που είχαν εξαιρετική φήμη στη διαχείριση του προσωπικού τους, είχαν και τα κορυφαία οικονομικα αποτελέσματα. Όσο γρηγορότερα οι εργοδότες αυτοί συνειδητοποιήσουν ότι μόνο διατηρώντας το προσωπικό τους ικανοποιημένο προσφέροντας ανταγωνιστικούς μισθούς και παροχές αλλά και ένα περιβάλλον εργασιακής και ψυχολογικής υγείας και ασφάλειας, θα μακροημερεύσουν στο ανταγωνιστικό περιβάλλον τους, τόσο συντομότερα θα περιοριστεί το brain drain των παιδιών που αναζητούν την τύχη τους εκτός χώρας στην παραγωγικότερη, επαγγελματικά,  ηλικία.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA