Το «από αύριο δίαιτα» είναι σαν το «λεφτά υπάρχουν» αλλά με περισσότερες θερμίδες

Αν η ζωή μας ήταν ταινία, ο Ιανουάριος θα ήταν εκείνο το σημείο που ο πρωταγωνιστής ορκίζεται να αλλάξει: «Από φέτος όλα θα είναι διαφορετικά!» Στην πραγματικότητα, όμως, ο Ιανουάριος είναι σαν εκείνο το πρώτο βήμα στο γυμναστήριο: γεμάτος υποσχέσεις που δεν προλαβαίνουν να ιδρώσουν. Έτσι κι εγώ φέτος, κήρυξα το 2025 ως το «Έτος της δίαιτας και της τεμπελιάς» – ένα σπάνιο υβρίδιο μεταξύ γυμναστηρίου και καναπέ.

Η δίαιτα είναι σαν τον έρωτα: ξεκινάς με πάθος και καταλήγεις με… πιτόγυρο. Εκείνη τη μαγική λέξη που ακούγεται πιο συχνά από «Καλή Χρονιά» κάθε Ιανουάριο. Το «από αύριο δίαιτα» είναι σαν το «λεφτά υπάρχουν» αλλά με περισσότερες θερμίδες. Σαν τα resolutions που κάνουμε για να νιώσουμε ότι έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας, ενώ ταυτόχρονα μασουλάμε τα τελευταία μελομακάρονα. Και τι δίαιτα! Μιλάμε για τα κλασικά – σαλάτες που θυμίζουν κήπο εγκαταλελειμμένο και κοτόπουλο τόσο στεγνό που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αντιολισθητικό χαλάκι.

Το πρόβλημα με τη δίαιτα είναι ότι δεν έχει την ίδια γοητεία με τις γιορτινές λιχουδιές. Εκτός αν μου διαφεύγει ότι το μπρόκολο υμνήθηκε από κάποιον τραγουδοποιό. Ή υπάρχει διαφήμιση που να σε πείθει ότι «η σαλάτα αυτή θα αλλάξει τη ζωή σου». Η δίαιτα παραμένει μια υπόσχεση για «αύριο» και εμείς συνεχίζουμε να ζούμε στο «σήμερα» με πίτσα και σοκολάτες.

Αν η δίαιτα είναι η φιλόδοξη φιλενάδα που θέλει να πάτε για τρέξιμο, η ετεροθαλής αδερφή της η τεμπελιά είναι εκείνη η κολλητή σου που λέει «ας δούμε άλλο ένα επεισόδιο στο Netflix». Γιατί να πας γυμναστήριο, όταν ο καναπές σου σε αγαπά όπως είσαι;

Η τεμπελιά είναι υποτιμημένη. Δεν είναι απλώς μια αδυναμία – είναι τέχνη και απαιτεί στρατηγική: να καταφέρεις να πάρεις το τηλεκοντρόλ χωρίς να σηκωθείς, να ισορροπήσεις το ποτήρι πάνω στο μαξιλάρι, να αποφύγεις το ξεστόλισμα του δέντρου με τη δικαιολογία ότι «προσθέτει ζεστασιά στον χώρο». Έλα τώρα, ποιός δε θα προτιμούσε να βλέπει χειμώνα – καλοκαίρι το δέντρο σαν ντεκόρ στο σαλόνι, το πολύ πολύ να του φορέσεις κατά Ιούλη μήνα κανένα παρεό νιώθοντας ότι περνάς Χριστούγεννα στη Μελβούρνη… Η τεμπελιά σε κάνει να εκτιμάς τις μικρές χαρές της ζωής, όπως το να βρεις το κινητό ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ.

Κάπου ανάμεσα στη δίαιτα και την τεμπελιά βρίσκεται η αλήθεια. Γιατί να αγχώνεσαι για κιλά, χοληστερίνες και γυμναστήρια, όταν μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου με λίγη περισσότερη ανεμελιά; Στο κάτω-κάτω, τι είναι η ζωή αν όχι μια ατελείωτη αναζήτηση της τέλειας ισορροπίας – ανάμεσα στο να τρως υγιεινά και να απολαμβάνεις το φαγητό, ανάμεσα στο να γυμνάζεσαι και να χαλαρώνεις, ανάμεσα στο να κυνηγάς στόχους και να αφήνεις τον εαυτό σου να ξεκουραστεί;

Το 2025 μπορεί να είναι το «Έτος της δίαιτας και της τεμπελιάς», αλλά εγώ λέω να το κάνουμε το έτος της αποδοχής. Να δεχτούμε ότι οι καλύτερες προθέσεις μας είναι συχνά θύματα της καθημερινότητας. Ότι η τελειότητα δεν είναι ο στόχος, αλλά το να βρίσκουμε χαρά σε ό,τι κάνουμε – είτε αυτό είναι μια μέρα στο γυμναστήριο είτε μια νύχτα στον καναπέ.

Και αν τελικά δεν χάσω κιλά φέτος; Κομμάτια να γίνει. Γιατί το καλύτερο πράγμα που μπορείς να χάσεις είναι το άγχος για το τι πρέπει να κάνεις. Και στο τέλος να κερδίσεις λίγη περισσότερη χαρά για το ό,τι ήδη κάνεις.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ KARFITSA