Χρειάστηκε για 3 μέρες να μείνω στο πατρικό μου. Έκανα βαλίτσες- ναι βαλίτσες για τρεις μέρες και κατέφτασα εκεί. Στην αρχή εκνευρισμένη που ξεβολεύτηκα μετά αποφάσισα να το διασκεδάσω.

Το σπίτι της μαμάς μου σε σχέση με το δικό μου είναι τεράστιο. Παρά τις μικρές παρεμβάσεις και ανακαινίσεις που έχουν γίνει είναι όπως ήταν πενήντα χρόνια πριν. Και σε πολύ καλή κατάσταση.

Γεννήθηκα σ΄ ένα γειτονικό διαμέρισμα και μετακομίσαμε οικογενειακώς εκεί νομίζω όταν ήμουν ενός ή δύο. Εκεί γεννήθηκε η αδερφή μου. Οι πρώτες μου αναμνήσεις ήταν περιέργως από το πρώτο σπίτι, μάλλον από περιγραφές της μάνας μου. Κρυφοκοιτάζω σήμερα στο δωμάτιο και βλέπω την προγιαγιά μου- που ουσιαστικά την είχαμε σαν γιαγιά, να με κρατάει αγκαλιά και να χαμογελάει πονηρά με το κεφαλλονίτικο χαμόγελο της. Από το πατρικό μου ως παιδί έχω άλλη μία ανάμνηση, την μαμά μου να με κρατάει από το χέρι και να φτάνουμε στην είσοδο της πολυκατοικίας, το βλέμμα της μαμάς μου να αλλάζει και να βλέπει στο δρόμο την κούκλα και το παπούτσι της αδερφής μου που μόλις την είχε χτυπήσει αυτοκίνητο. Τραυματική εμπειρία το πώς με άφησε στην γειτόνισσα και έτρεξε στο νοσοκομείο. Δυστυχώς τα θυμάμαι, ευτυχώς η αδερφή μου που είχε ατυχηματίτιδα τη γλύτωσε με γρατζουνιές.

Στο πατρικό μου έζησα ως τα 19 μου που μετακόμισα για να δουλέψω στην ΕΡΤ στην Αθήνα. Από εκεί έφυγα στα 21 μου έγκυος για να μείνω παντρεμένη πλέον με τον πρώτο σύζυγο μου. Θυμάμαι τα μάτια της μαμάς μου, έτοιμα να δακρύσουν, αλλά δεν το επέτρεψε απλά μετά από χρόνια μου είπε ότι όταν έκλεισε η πόρτα, πνίγηκε από το κλάμα.

Εκεί επέστρεψα, χωρισμένη πλέον με δύο παιδιά, και ήταν συνειδητή απόφαση να μείνω εκεί. Η μαμά μου ζούσε με τον επί 20 χρόνια σύντροφο της και η αγαπημένη μου στιγμή ήταν όταν τα πρωινά του σαββατοκύριακου πηδούσαμε με τα παιδιά μου στο κρεβάτι όπου οι δύο τους άκουγαν ραδιόφωνο και έτρωγαν ατέλειωτες ώρες πρωινό.

Ξαναέφυγα στο δεύτερο γάμο για να πάω με τα παιδιά στο καινούριο μου σπίτι χωρίς η μαμά μου να κλάψει ( μάλλον είχε φρικάρει επειδή τη δεύτερη φορά έμεινα χρόνια) και επέστρεψα για λίγο τώρα. Για 3 μέρες.

Ήταν όμως αρκετές για να συνειδητοποιήσω. Πόσα χρόνια στολίζουμε εκεί, αφού δώσαμε την υπόσχεση στο πατέρα μου λίγες μέρες πριν πεθάνει το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και αφού είχαμε γιορτάσει 40 του Αη Γιαννού. Πόσα χρόνια το σπίτ6ι γέμιζε από όλα μας τα παιδιά που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, για πιο λίγο ή για πιο πολύ μεγάλωναν και εκεί. Πόσα χρόνια όποτε εγώ ή η αδερφή μου ή κάποιο από τα παιδιά μας, ή κάποια φίλη της μαμάς μου είχε πρόβλημα, και πάλι μέναμε εκεί.

Κάθισα λοιπόν στην κουζίνα της μαμάς μου, στο καναπεδάκι που από πάντα μου άρεζε επειδή από κάτω έχει καλοριφέρ και το χειμώνα είναι το πιο ζεστό μέρος στο σπίτι. Είχε μόλις φύγει ο κόσμος που η μαμά μου μαζεύει κάθε Σάββατο μεσημέρι για φαγητό. Εκεί όπου ο καθένας μας φέρνει όποιον θέλει και το τραπέζι αποτελεί πάντα μία έκπληξη. Εκεί όπου γίνονται καβγάδες και εξομολογήσεις και πέφτουν και δάκρυα και γέλια και φωνές (συνήθως όλα μαζί). Καθισμένη στην κουζίνα έβλεπα τη μαμά μου να αδειάζει το κατακάθι από τον καφέ στις γλάστρες της και να μου λέει ότι το κάνει λίπασμα. Και μετά να παίρνει τις φλούδες από το μανταρίνι που είχαν φάει οι καλεσμένοι της και να τα βάζει σ΄ένα μπολάκι με κανέλα για να το κάψει με ένα κεράκι ως αρωματικό. Έβλεπα τη μαμά μου να ανακυκλώνει μοναδικά υλικά όπως ανακυκλώνει υπέροχα τις ζωές μας.

Και της είπα: Εδώ έχω ζήσει τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές.