PHOTO Andrew Gook/ UNSPLASH

Άνθρωποι που κοιτάζουν μόνο ευθεία με τα μάτια καρφωμένα μπροστά, με το βήμα γρήγορο, βιαστικό και με μια μόνιμη ενόχληση στο πρόσωπό τους σαν όλα να τους φταίνε.

Δεν κοιτάζουν αριστερά, δεν κοιτάζουν δεξιά, δεν σκύβουν το κεφάλι, δεν απλώνουν το χέρι να σηκώσουν ένα σκουπίδι από το έδαφος, να βοηθήσουν μια γιαγιά ή έναν παππού να περάσει τον δρόμο, να πάρουν ένα πιάτο φαγητό σε έναν άνθρωπο που πεινάει, να αφήσουν λίγο νερό σε ένα ζωάκι που μπορεί να το έχει ανάγκη, να συζητήσουν με έναν άστεγο που παλεύει με την μοναξιά του και θέλει κάποιον να τον ακούσει. Μόνο μπροστά, αυτοί κι ο εαυτός τους, αυτοί και τα προβλήματά τους. Και πώς θα αναγνωρίσεις το καλό όταν δεν το ξέρεις; Πώς θα αγαπήσεις αληθινά τον κόσμο όταν εξαρτάσαι ουσιαστικά μόνο από τον εαυτό σου;

Η ενσυναίσθηση είναι ένα από τα πιο ισχυρά και πολύτιμα συναισθήματα που μπορούμε να νιώσουμε ως άνθρωποι. Αυτή η ικανότητα να βλέπουμε μέσα από τα μάτια του άλλου, να νιώθουμε αυτό που νιώθει, να αφουγκραζόμαστε την ψυχή του και να κάνουμε όμως κάτι γι’ αυτό. Είναι μια βαθιά, εσωτερική σύνδεση που μας φέρνει πιο κοντά στον άλλον γεφυρώνοντας τα κενά που μπορεί να δημιουργούν οι διαφορετικές εμπειρίες, οι δυσκολίες ή ακόμα και η σιωπή. Σε έναν κόσμο γεμάτο φασαρία και σκοτάδι η ενσυναίσθηση μπορεί να λειτουργήσει σαν φάρος και να μας υπενθυμίζει την ανθρώπινη μας ουσία. Να βγούμε από τον εαυτό μας και να δώσουμε χώρο στον πόνο του άλλου, να ακούσουμε πραγματικά, όχι για να δώσουμε συμβουλές ή λύσεις, αλλά απλά για να είμαστε εκεί.

Πόσοι όμως πλέον, στην εποχή της εικόνας και του φαίνεσθαι, προσπαθούν να αποδεχτούν τον άλλο, να του δώσουν χρόνο ακόμη κι αν αυτό τους καθυστερεί από τις εγωιστικές τους ανάγκες και να τον ακούσουν χωρίς να μειώσουν τη σημασία των συναισθημάτων του; Να του επιτρέψουν να εκφραστεί, να είναι ευάλωτος μπροστά τους, χωρίς φόβο ή ντροπή. Και αυτό είναι μια πράξη αγάπης. Η αγάπη που γεννιέται από την ενσυναίσθηση δεν απαιτεί ανταλλάγματα, δεν ζητά κάτι πίσω. Είναι μια καθαρή, ανιδιοτελής σύνδεση, που προκύπτει όταν συνειδητοποιούμε πως όλοι μας, σε αυτή τη ζωή, περπατάμε παράλληλους δρόμους, γεμάτους προκλήσεις, χαρές, πίκρες και ελπίδες.

Ξέρεις ποιο είναι το δύσκολο για έναν εγωιστή; Το να νοιαστεί όχι για να του πουν μπράβο, ούτε για να τον δούν, ούτε για να το ποστάρει στα social media. Η ενσυναίσθηση έχει τη δύναμη να θεραπεύει. Όχι μόνο αυτόν που λαμβάνει, αλλά και αυτόν που δίνει. Όταν ανοίγουμε την καρδιά μας για να αγκαλιάσουμε τα συναισθήματα του άλλου, μαλακώνουμε και τα δικά μας τραύματα. Μαθαίνουμε να βλέπουμε την ευαισθησία ως δύναμη και όχι ως αδυναμία. Η ενσυναίσθηση μας φέρνει σε επαφή με την αληθινή μας φύση. Είναι ο τρόπος να ξαναχτίσουμε τις γέφυρες που έχουμε χάσει, να ξαναβρούμε την ανθρώπινη επαφή που τόσο έχουμε ανάγκη. Δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια ή θεαματικές κινήσεις. Δεν κάνει κρότο η αγάπη και η κατανόηση. Ήσυχα συναισθήματα είναι και τις περισσότερες φορές, αρκεί ένα βλέμμα, ένα απλό σε καταλαβαίνω ησύχασε, φοβάμαι όπως κι εσύ. Και μέσα σε αυτή την απλότητα, κρύβεται όλη η μαγεία της ανθρώπινης ψυχής.