Η νέα μου συνήθεια αφορά το απόγευμα της Κυριακής. Μετά το μεσημεριανό φαγητό πάω σινεμά και δη σε μικρή αίθουσα του κέντρου. Κι αυτό για πολλούς λόγους. Πρώτον θέλω να στηρίξω τις μικρές αίθουσες. Δεύτερον θέλω να έχει διάλειμμα. Τρίτον δεν μου αρέσει η μαζικότητα.

Αυτή τη φορά στην ώρα προβολής που μας βόλευε έπαιζε το”αγαπημένο μου γλυκό”. Η ταινία παρακολουθεί μία εβδομηντάχρονη μοναχική γυναίκα. Και αφού μας παρουσιάζει κάποιες στιγμές από τη ζωή της, αφιερώνει το υπόλοιπο μέρος της σε μία συγκεκριμένη μέρα της ζωής της.

Δεν γράφω περισσότερα για να πάτε να τη δείτε.

Διαρκεί μία ώρα και λιγότερο από 30 λεπτά. Και τα λέει όλα. Και κάποιες αναφορές στην αστυνομία ηθικής που ελέγχει τα πάντα στο Ιράν και μπουζουριάζει στη φυλακή όποια κορίτσια δεν φοράνε σωστά τη μαντήλα τους – ένας φόρος τιμής  στην αδικοχαμένη Μαχσά Αμινί, και αιχμές για το ότι νέα ζευγάρια δεν μπορούν να κυκλοφορούν μαζί έξω στο δρόμο, κινδυνεύοντας  με φυλάκιση.

Και για τις σχέσεις. Το πόσο απλό είναι να συμβιώσεις με το άλλο φύλο και να περάσεις καλά.

Και για το ότι η κάθε μέρα είναι απρόβλεπτη. Μπορεί να φέρει τα καλύτερα μπορεί να φέρει και τα χειρότερα. Και για το ότι κάθε μέρα πρέπει να τη ζεις σαν να είναι η τελευταία σου. Γιατί μπορεί να είναι και η τελευταία σου.

Και για τη φιλία. Και για τη μοναξιά. Και για τις εβδομηντάρες και τους εβδομηντάρηδες. Και για το πώς ποτέ δεν είναι αργά για να ξεκινήσεις ξανά από την αρχή; ή μήπως είναι;

Μην χάσετε την ταινία. 

ΥΓ. Την προτείνω για απογευματάκι Κυριακής. Ένα κρύο χειμωνιάτικο βραδάκι. Και μετά σπίτι για ζεστό τσαγάκι.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ KARFITSA