H Ελλάδα θρηνεί. Η Ελλάδα σε σοκ. Η Ελλάδα στα μαύρα. Οι μισές ειδήσεις στα δελτία αφορούν κηδείες νέων ανθρώπων. Περνούν λευκά φέρετρα, άνθρωποι ντυμένοι στα μαύρα σφαδάζουν. Οι άλλες μισές διαδηλώσεις εξαγριωμένων νέων ανθρώπων σε όλη την Ελλάδα. Η Ελλάδα ζητάει απαντήσεις.  

Μέσα σε αυτό το κλίμα επισκέφτηκα την Biennale του Momus. Δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο ήταν εκεί σε μία ξενάγηση-πρωτοβουλία του Μητροπολιτικού Οργανισμού. Αυτό το Μουσείο το αγαπώ. Αγαπάω και την Κατερίνα την Καμάρα, τη Μυρτώ τη Λάγιου και όλους όσοι  μαζί με τον Μπουτάρη έφτιαξαν το πρώτο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην πόλη μας αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Το Μουσείο αγαπήθηκε από την πόλη απαξιώθηκε από την Αθήνα και πάλι. Αρχικά επί ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και τώρα. Εάν δείτε τις επιχορηγήσεις για τη νέα χρονιά, τα αθηναϊκά Μουσεία παίρνουν τα πάντα. Αυξήσεις και οικονομική βοήθεια. Μάταια προσπαθεί εδώ ο νέος πρόεδρος του Momus. Τα Μουσεία της Θεσσαλονίκης δεν παίρνουν τίποτα.  

Εκλογές βλέπετε. 4 χρόνια πριν ακούγαμε μεγάλα λόγια για την ανάπλαση στο Τατόι (δεν έγινε τίποτα, καλά που έγινε εκεί και η κηδεία του τέως για να φυτευτούν κάποια δέντρα),και άλλα λόγια για το πώς θα γίνει το αρχαιολογικό Μουσείο. 

Στην Θεσσαλονίκη ΤΙΠΟΤΑ. 

Η Μενδώνη προσπαθεί και είναι από τις καλύτερες που έχουμε, αλλά και πάλι η Θεσσαλονίκη απουσιάζει.

Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν πήγα στη Μπιενάλε. Και ξεχώρισα το έργο του Άγγελου Πλέσσα. Τοποθετημένο πλάι στα τέμπλα του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού. Σε όλον το κόσμο η τάση είναι να συνυπάρχουν τα έργα σύγχρονης τέχνης με τα κλασσικά. Στην Θεσσαλονίκη υπήρξαν διαμαρτυρίες για βλάσφημη τοποθέτηση. Δεν θα το συνεχίσω. Ωστόσο θα αναφερθώ στο πλάσμα που επινόησε, τον homus Noosphericus, που όπως λέει θα επικρατήσει στο μέλλον. Και αναρωτήθηκα: είναι το διαδίκτυο η νέα πνευματικότητα; Ξέρει μήπως κάτι η νέα γενιά, και εάν ναι, ας το μοιραστεί μαζί μας διότι σίγουρα κάτι έχουμε κάνει λάθος.  

Είχε προηγηθεί στο καθιερωμένο μας οικογενειακό τραπέζι το Σάββατο, η συζήτηση με την ακτιβίστρια ανιψιά μου, από την οποία πάντα κάτι μαθαίνω.  

Την ρώτησα για την τραγωδία του Τεμπών. Μου είπε με μία πρόταση: «Σκέψου τι προηγείται κάθε ιδιωτικοποίησης. Πρώτα αφήνουν την εταιρία να παρακμάσει, μετά πουλάνε το κερδοφόρο κομμάτι, και το κράτος κρατάει το ζημιογόνο, συνήθως τις υποδομές, τις οποίες ποτέ δεν αναβαθμίζει. Πάντα την ιδιωτικοποίηση σε όλον τον κόσμο , την διαδέχονται ατυχήματα».  

Και μετά η ανηψιά μου έφυγε, πήγε στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA