Τι απέγινε η γενιά που γυρνούσε στο σπίτι με χτυπημένα γόνατα, λασπωμένα παπούτσια και ιδρωμένα μπλουζάκια από το παιχνίδι στην αλάνα, στο πάρκο, στη γειτονιά;

Και διηγώντας τα να κλαις… Δεν πέρασαν όμως και πολλά χρόνια από τότε που ήμασταν εμείς παιδιά. Ως γενιά των 90’s θυμάμαι την μητέρα μου να μου φωνάζει για τα γόνατα που ξαναχτύπησα παίζοντας ποδόσφαιρο στην πλατεία, για τα παπούτσια που ξαναέσκισα, για τις λάσπες που έφερα στο σπίτι ή γιατί γύρισα αργά επειδή ξεχάστηκα με την παρέα. Τώρα, οι γονείς μαλώνουν τα παιδιά τους γιατί πέρασαν περισσότερη ώρα στο ηλεκτρονικό ή στο κινητό τηλέφωνο χαζεύοντας στο Tik Tok ή στο YouTube. Ναι, η ζωή εξελίσσεται, όμως μήπως αυτή η εξέλιξη, αμφισβητεί σταδιακά την παιδική ηλικία ως στάδιο ζωής;

Έχουμε φτάσει σε σημείο ως κοινωνία, να χρειαζόμαστε επιχειρήματα για να πείσουμε τα παιδιά ότι το παιχνίδι στη φύση είναι πιο ζωντανό από ένα παιχνίδι στο playstation που παίζει εκείνο για εμάς. Μήπως είμαστε περισσότερο παθητικοί αποδέκτες των trends που κυκλοφορούν καθημερινά στα Social Media και θυσιάζουμε κάθετι ουσιαστικό που θα μας έδινε πρόσβαση στην αληθινή ξεγνοιασιά; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι για ένα παιδί είναι περισσότερο ελκυστικό να ανακαλύπτει τον έξω κόσμο μέσα από οθόνες παρά με πραγματικές εμπειρίες.

Είναι αναπόφευκτο βέβαια, να αναγνωρίσουμε τα πλεονεκτήματα της τεχνολογίας και του διαδικτύου. Τα παιδιά μαθαίνουν νέες γνώσεις και δεξιότητες μέσα από διαδραστικά παιχνίδια και εφαρμογές. Η τεχνολογία επεκτείνει τον κόσμο τους, επιτρέποντάς τους να συνδεθούν με άλλα παιδιά ανά τον κόσμο και να εξερευνήσουν νέες ιδέες. Ωστόσο, η πτυχή της φυσικής δραστηριότητας και εξερεύνησης έχει εκλείψει. Οι παιδικές αλάνες μένουν άδειες, τα πάρκα είναι εγκαταλειμμένα και οι γειτονιές φαίνεται να έχουν χάσει τη ζωντάνια τους. Αυτή η μετάβαση από τη φυσική δραστηριότητα στην ηλεκτρονική ψυχαγωγία έχει αναζωπυρώσει τον διάλογο σχετικά με την ψυχική υγεία των παιδιών και την ανάγκη ισορροπίας.

Συνεπώς, οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και οι κοινότητες καλούνται να στηρίξουν και να προωθήσουν μια υγιή σχέση μεταξύ της τεχνολογίας και της φυσικής δραστηριότητας. Ας επαναφέρουμε τα κατάλληλα ερεθίσματα στα παιδιά μας ώστε να ανακαλύπτουν τον κόσμο με την ίδια παιδική περιέργεια και την ίδια πνευματική ανυποταξία που είχαμε κι εμείς όταν ήμασταν στην ηλικία τους. Σε κάθε περίπτωση, ας το παραδεχτούμε. Ζούμε κάπως σαν σχοινοβάτες μεταξύ των δύο πολιτισμών, εκείνου της αλάνας και αυτού της ψηφιακής πραγματικότητας.