Παλιά αναρωτιόμουν  γιατί στο «σήμερα γάμος γίνεται» λέει μόνο για την μάνα και την κόρη και για τον γαμπρό λέει όλα εκείνα να μην μαλώνει τη νύφη (εμφιλη διάκριση στο φουλ).

Το τραγούδι λοιπόν λέει «σήμερα αποχωρίζεται η μάνα με την κόρη».

Τρεις φορές άκουσα το τραγούδι την ημέρα που παντρευόταν η κόρη μου, τρεις φορές έκλαψα.

Αυτό το αποχωρίζεται η μάνα με τη κόρη μου έσκιζε την καρδιά.

Πάμε να τα πάρουμε όλα από την αρχή.

Οι προετοιμασίες για το γάμο εξαντλούν όλους τους εμπλεκόμενους και συνήθως τους κάνουν και να εκνευρίζονται και να χάνουν το νόημα σε ανούσιες λεπτομέρειες. Στην δική μου την περίπτωση, δηλαδή στο γάμο της κόρης μου δεν αναλώθηκα σε καμία ανούσια λεπτομέρεια, ούτε και κανείς από τους εμπλεκόμενους εκνευρίστηκε, Ζούσαμε όλοι σε όνειρο, είμασταν όλοι τρισευτυχισμένοι και η περίοδος προ του γάμου τελείωσε σαν σε όνειρο.

Φτάσαμε στο πρωινό του γάμου να βλέπω την κόρη μου να βάφεται και να χτενίζεται, να βλέπω τις φίλες της να την ντύνουν με το νυφικό, να βλέπω την ίδια να γελάει με αυτό το πλατύ το λαμπερό της χαμόγελο και να λέει πονηρά όταν ακουγόταν το σήμερα αποχωρίζεται η μάνα με τη κόρη «μα τι κλαις αφού δεν θα φύγω ακόμα από το σπίτι».

Και έτσι καταλήξαμε να είμαστε αγκαλιασμένες, στο σπίτι της γιαγιάς της για να φωτογραφηθούμε στις κλασσικές φωτογραφίες μαμάς κόρης. Και ξαφνικά είδα τη ζωή της, την ως τώρα τη ζωή της, να περνάει από μπροστά μου. Τη γέννηση της με τις τεράστιες πατούσες, ένα αδύνατο δυνατό μωράκι. Τις γιορτές στο νηπιαγωγείο. Τα λόγια του διευθυντή του δημοτικού, που μου έλεγε πόσο καλή είναι στα μαθηματικά. Τους χορούς μας στο σπίτι. Τα παιχνίδια με τις κούκλες με τις φίλες της. Τα καλοκαίρια στη Χαλκιδική. Το τσαντάκι του ασυνόδευτου στα αεροδρόμια. Οι αποτυχίες της. Οι επιτυχίες της. Η εφηβεία της. Η στιγμή που είπε ότι θέλει να γίνει γιατρός. Η στιγμή που είπε τον όρκο στην ιατρική επειδή τελείωσε πρώτη. ΟΙ καβγάδες μας. Τα μαθήματα που μου έχει δώσει με το κοφτερό της μυαλό. Η αίσθηση του δικαίου που έχει. Το δικό μου λαμπερό κορίτσι, που λίγο αργότερα το είδα να περπατάει στο πλευρό του πατέρα της για να οδηγηθεί στα χέρια του μελλοντικού συζύγου της. Και ναι, δέχτηκα να την αποχωριστώ, μόνο και μόνο επειδή δεν είχα εναλλακτική. Γιατί η δουλειά των γονιών ολοκληρώνεται όταν φύγουν τα παιδιά τους. Όταν τα αποχωριστούν .

ΥΓ. Στην αρχή έγραψα «παντρευόταν  η κόρη μου». Επίτηδες δεν έγραψα «πάντρεψα».

ΥΓ. Όσα κουφέτα και μπεζέδες και χιονούλες και ροδίνια κέρασα τους συναδέλφους τόσα «πάντρεψα την κόρη μου» είπα.

• Η Σύνθια είναι διευθύντρια ενημέρωσης της ΕΡΤ 3

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA