Υπηρέτησα στον ελληνικό στρατό δεκαεννέα μήνες συνολικά στο πεζικό. Η μετάθεσή μου ήταν για το Αμύνταιο όπου υπήρχε ένα τάγμα μηχανοκίνητου πεζικού το οποίο μεταστάθμευσε πάραυτα στο Λαγκαδά στο στρατόπεδο «Μπαρέτη».

Η ειδικότητα που μου έδωσαν ήταν αρχηγός πληρώματος ΑΜΧ 10. Τα ΑΜΧ ήταν οχήματα μεταφοράς προσωπικού γαλλικής προέλευσης, με τριμελές πλήρωμα, τον αρχηγό, τον οδηγό και τον πυροβολητή. Ο αρχηγός έπρεπε να είναι λοχίας και γι αυτό το λόγο με έστειλαν να εκπαιδευτώ στο ΛΥΒ (Λόχος Υποψηφίων Βαθμοφόρων) στην Σταυρούπολη Ξάνθης. Ως έφεδρος υπαξιωματικός, στο διάστημα της εκπαίδευσής μου έπρεπε: Να τραγουδώ όλους τους στίχους από το «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδου η χώρα» (ήταν κι η εποχή που το «Μακεδονικό έβραζε» με τα συλλητήρια κ.τ.λ., την «Πίνδο» με του «Δαβάκη μας τα ξεφτέρια» και να κάνω ντουζ με κρύο νερό διότι οι κοιτώνες από τις ντουζιέρες είχαν μιαν απόσταση. Τα εμβατήρια τα ήξερα θαρρώ από την τρίτη δημοτικού, το κρύο νερό ουδέποτε το συνήθισα διότι Δεκέμβρης μήνας στη Σταυρούπολη Ξάνθης ισοδυναμεί με μεσαιωνικό αφορισμό. Και σε ΑΜΧ 10 δεν μπήκα ποτέ στην ζωή μου. Για να ακριβολογώ ούτε που τα είχα δει…

Ως επίστρατος ένα χρόνο μετά μου έρχεται ένα χαρτί για «μετεκπαίδευση» στα Μ113 που αντικατέστησαν τα ΑΜΧ 10 δηλαδή τα μεταφοράς προσωπικού, σε μια μονάδα τεθωρακισμένων στην Άσσυρο. Για να μετεκπαιδευτείς, θα έπρεπε προηγουμένως να εκπαιδευτείς. Εστω κι έτσι μαζί με καμιά τριανταριά κουρασμένα παλικάρια, πήγαμε στην Άσσυρο, μπαίναμε το πρωί, μας έδειξαν πέντε πράγματα κι μάθαμε τουλάχιστο τι είναι το Μ113 και πως να το οδηγούμε (για καποιον με δίπλωμα οδήγησης ήταν σχετικά εύκολο), έστω κι από ό,τι θυμάμαι, ένας εξ ημών, «κατάφερε» να το αναποδογυρίσει σε μια άσκηση φρικάροντας μπροστά σε έναν λοφίσκο…

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής στον τομέα της άμυνας μεταδίδουν αποτελεσματικά στους στρατεύσιμους την ιδέα ότι η θητεία μπορεί να οδηγήσει στην απόκτηση δεξιοτήτων και ενός προφίλ που μπορεί να διευκολύνει τη σταδιοδρομία τους στη συνέχεια. Η Ελλάδα λόγω της δραστικής μείωσης του χρόνου υπηρεσίας για τους στρατεύσιμους σε εννέα και εδώ και λίγα χρόνια, δώδεκα μήνες υποβαθμίζει την επιχειρησιακή ετοιμότητα των επαγγελματιών στρατιωτών που καλούνται να σηκώσουν το κύριο βάρος των δραστηριοτήτων ρουτίνας λόγω της συνολικής υποστελέχωσης των μονάδων. Αλλά ακόμη και αυτοί οι δώδεκα μήνες, σήμερα, είναι άχρηστος χρόνος. Πέρα από μια λύση – κι αρμολόγηση ενός τυφεκίου και μια – δυο βολές, η πλειονότητα των οπλιτών (εξαιρώ επίλεκτα τμήματα) δεν μαθαίνει απολύτως τίποτα στη διάρκεια μιας στρατιωτικής θητείας. Ας ήταν μόνο ένα εξάμηνο αλλά αυτό το εξάμηνο θα αρκούσε και θα περίσσευε για μια εκπαίδευση σε βάθος, στις σύγχρονες τεχνολογίες ακόμη και τις υβριδικές καταστάσεις ενός «πολέμου». Κι αυτό με σύνδεση των προ της θητείας άρτια εκπαιδευμένων και καταρτισμένων στρατεύσιμων με τον συνεχή εκσυγχρονισμό όλων των κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων. Αλλά και υιοθέτηση επιλεκτικής στρατολόγησης γυναικών προκειμένου να ενισχυθεί αριθμητικά η συνιστώσα των εφέδρων και να επωφεληθούν από τις ιδιαίτερα ταλαντούχες και με υψηλό φρόνημα γυναίκες στρατεύσιμες. Και οπωσδήποτε παροχή επιλογών σταδιοδρομίας μετά τη στράτευση, είτε ένστολοι είτε πολίτες, στις Ένοπλες Δυνάμεις και στο Υπουργείο Άμυνας, για ιδιαίτερα ικανούς στρατεύσιμους.

Φρόνημα χωρίς εκπαίδευση μοιάζει με γραφικότητα. Παρεμπιπτόντως, κάποια στιγμή αφότου είχα «απολυθεί» από το στρατό, είχε περάσει από το μυαλό μου ότι αν, ο μη γένοιτο, με καλούσαν ως επίστρατο να κουμαντάρω ένα ΑΜΧ 10, θα έμπαινα στο όχημα τραγουδώντας το «έχω μιαν αδερφή που τη λένε Βόρειο Ήπειρο και την αγαπώ πολύ» καραδοκώντας τον «εχθρό». Θαρρώ κι αυτό μας το είχαν μάθει αλλά να πω την αμαρτία μου όλους τους στίχους δεν τους ξέρω…

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA