Όσοι πόνταραν στην οργή και τον παραλογισμό, στα χαμηλότερα ανθρώπινα ένστικτα, στις αδυναμίες του έθνους (διχασμό, μισαλλοδοξία κ.ά.) φαίνεται ότι θα είναι οι μεγάλοι χαμένοι των εκλογών.

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, όχι μόνο δεν ενισχύονται τσαρλατάνοι και ηγέτες τσέπης, αλλά οι πολίτες επιλέγουν την οδό της ενίσχυσης των λεγόμενων συστημικών κομμάτων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι και τα έξι κόμματα που βρίσκονται σήμερα στη Βουλή περνούν το όριο του 3%, ενώ όλες οι άλλες «προτάσεις» στην καλύτερη περίπτωση ανιχνεύονται στη ζώνη του 1%. Να ακούμε και να ψηφίζουμε ασυναρτησίες, όμως όλα έχουν ένα όριο. Ευτυχώς!

Όπως είχαμε γράψει και παλαιότερα, οι νέοι μας δεν είναι χαζοί, όπως φαίνεται να πιστεύουν όσοι τους υπόσχονται ελεύθερη είσοδο στα πανεπιστήμια και σνομπάρουν τις πολιτικές ενίσχυσής τους. Με στεγαστικά προγράμματα, την αύξηση του κατώτατου μισθού -που αφορά κυρίως νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας-, φορολογικές απαλλαγές κ.ο.κ.

Ούτε, βεβαίως, οι Έλληνες έχουν μνήμη χρυσόψαρου. Το πρόβλημα του κ. Τσίπρα είναι ότι το 2015 είναι νωπό. Όπως και οι κυβερνητικές του αποφάσεις για να διατηρήσει την καρέκλα του: το κόψιμο του ΕΚΑΣ, η περίφημη «προσωπική διαφορά» στις συντάξεις, οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, η εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας, η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης.

Οι πολίτες και θυμούνται και κρίση έχουν για να μην πιστεύουν σε… κείμενα προβληματισμού και άλλες αστειότητες. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι τυχερός που τον θεωρούν συστημικό παίκτη. Αλλιώς, αν πίστευαν ότι υπάρχει έστω και μία περίπτωση στο εκατομμύριο να κάνει τις παλαβομάρες που λένε τα στελέχη του, οι απώλειές του θα ήταν ακόμη μεγαλύτερες.

Μπορεί να είναι δύσκολο να το αποδεχθεί δημόσια, αλλά ξέρει καλά πως η κωλοτούμπα μετά το δημοψήφισμα -η κορυφαία στιγμή αναξιοπιστίας και εξαπάτησης των πολιτών- είναι αυτή που κρατά τον ίδιο και το κόμμα του στο παιχνίδι. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τις διεργασίες και τους συνειρμούς που λαμβάνουν χώρα στο «μυαλό» ενός σημαντικού τμήματος της κοινωνίας. Γιατί ορισμένοι φαντασιώνονται ότι είναι αντισυστημικοί, μέχρι την ώρα που θα πρέπει να περάσουν στις πράξεις.

Σε κάθε περίπτωση, οι δημοσκοπήσεις -αλλά και το κλίμα, η ατμόσφαιρα εκεί έξω- δεν δείχνουν να υπάρχει κανένα «υπόγειο ποτάμι» αμφισβήτησης. Μονάχα θέληση και βούληση των πολιτών να διασφαλίσουν την ομαλή εξέλιξη των πραγμάτων, χωρίς η πολιτική να τους κάνει δύσκολη τη ζωή και να αποτελεί εμπόδιο στην καθημερινότητά τους. Δηλαδή, όπως ακριβώς είναι το σωστό.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL