Σε μια πόλη που έχει δει περισσότερα σχέδια ανάπλασης από ό,τι φανάρια στις διασταυρώσεις της, η κουβέντα για τη ΔΕΘ επανήλθε, όπως πάντα, φορτωμένη με οράματα, κινήσεις πολιτών, και μια χούφτα κατηγορίες περί… κυβιστήσεων (ναι, το λένε πιο ωραία απ’ το “κωλοτούμπες”).
Ο Στέλιος Αγγελούδης –αλλιώς γνωστός και ως «ο δήμαρχος που δεν βγήκε για να φωτογραφίζεται με παπάκια στον Θερμαϊκό»– έκανε το αυτονόητο: είπε “αρκετά” με το real estate των ονείρων κάποιων, και επέμεινε ότι δεν πρόκειται να γίνει η ΔΕΘ Μall. Είπε και τη φράση-μανιφέστο «Δεν υπάρχει Σίνδος» – όχι σαν το «Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης», αλλά ως ρεαλιστική παραδοχή πως κανείς δεν πάει εθελοντικά να στήσει εκθεσιακό κέντρο στη μέση του πουθενά όταν έχεις ένα κέντρο πόλης με ιστορία, ροή και… delivery.
Αντί να επιλέξει να παίζει σε όλα τα ταμπλό για να χαϊδέψει αυτιά, ο Αγγελούδης διάλεξε ρόλο: όχι του δημαγωγού, αλλά του δημάρχου. Και κάπως έτσι προέκυψαν 13 εκατ. ευρώ για τη νυχτερινή αποκομιδή απορριμμάτων (όχι για φιέστες), 7.000 νέες φυτεύσεις, αναπλάσεις σε 7 σημεία και σχολεία που δεν ανακοινώνονται μόνο στις κάμερες αλλά χτίζονται κιόλας.
Φυσικά, κάποιοι ενοχλήθηκαν. Γιατί δεν είναι όλοι έτοιμοι να δουν την πόλη τους να δουλεύει. Έμαθαν αλλιώς. Να τους πετάει ο δήμαρχος ένα τρισδιάστατο 3D μοντέλο από drone και να εξαφανίζεται για καλοκαίρια ολόκληρα. Τώρα έχουν έναν δήμαρχο που ζητάει χορηγίες, φέρνει ιδιώτες στο φως αντί να τους αφήνει στο σκοτάδι, και κάνει τη δουλειά. Κανονικά.
Και μέσα σ’ όλα, έρχονται και οι «αντιρρησίες συνείδησης της ανάπλασης» να φωνάξουν για “ασυνέπεια”. Λες και κυβερνητικός σχεδιασμός είναι οι οδηγίες πίσω από κουτί κορν φλέικς. Αν κάτι άλλαξε, είναι γιατί ο δήμαρχος άκουσε – και ξανασκέφτηκε. Κι αυτό, στη Θεσσαλονίκη που κυβερνιέται συχνά από φήμες και συνήθειες, λέγεται πολιτική ενηλικίωση.
Εντωμεταξύ, στον τομέα της καθημερινότητας, τα πράγματα αλλάζουν χωρίς φανφάρες. Φωτίζονται μνημεία, τοποθετούνται δημόσιες τουαλέτες (χωρίς κορδέλες εγκαινίων) και για πρώτη φορά η Θεσσαλονίκη αρχίζει να θυμίζει πόλη που λειτουργεί και το βράδυ χωρίς να βρωμάει ή να φοβάσαι.
Και όχι, δεν είναι όλα τέλεια. Αλλά αν κάποιος θέλει τελειότητα, ας πάει να δει μακέτες. Εδώ έχουμε δήμο που κάνει, όχι που “θα κάνει”. Και αυτό, για μια πόλη που κουράστηκε να λέγεται «νύφη του Βορρά» αλλά ζει με τη μαμά της στα 35, είναι από μόνο του επανάσταση.
Ο Αγγελούδης δεν υπόσχεται το φεγγάρι. Υπόσχεται πως θα ανάψει τα φώτα για να το βλέπουμε καλύτερα. Στην τελική, αν κάποιους πειράζει που συνεργάζεται με επιχειρηματίες για να φωτίσει τα μνημεία της πόλης, ίσως να ήταν πιο ήσυχοι όταν αυτά ρημάζαν στο σκοτάδι.
Οπότε, ας μην μπερδευόμαστε. Αυτό δεν είναι κωλοτούμπα. Είναι πολιτική πράξη με νοημοσύνη και πρακτικότητα – λέξεις που είχαμε να δούμε χρόνια στον ίδιο τίτλο με τη λέξη “Δήμαρχος”. Κι αν τους «συνήθεις μίζερους» χαλάει το φως στα Τείχη, μπορούν πάντα να επιστρέψουν στο σκοτάδι που οι προηγούμενοι «φίλοι» τους παρέδωσαν.
