Η οπτική του Διογένη Δασκάλου για όσα εξελίσσονται γύρω μας, αλλά και όσα συμβαίνουν στη Θεσσαλονίκη έχει πάντα ενδιαφέρον.
Πριν από 45 χρόνια ήρθε από τις Σέρρες στη Θεσσαλονίκη. Έχοντας πλέον δεκαετίες εμπειριών στην πόλη μας ξεναγεί στη δική του Θεσσαλονίκη, σε μέρη που αγαπά, που του αρέσουν και μιλά για όλα εκείνα που θα ήθελε να αλλάξει με τον δικό του σουρεαλιστικό τρόπο.
Συνέντευξη στη Φιλίππα Βλαστού
Από τις Σέρρες στη Θεσσαλονίκη. Πως έγινε αυτή η μετάβαση – μετακόμιση;
Κοντεύω να το ξεχάσω πλέον και ο ίδιος. Αυτό συνέβη πριν 45 χρόνια. Στην ουσία μιλάμε για μια μετάβαση και σίγουρα όχι για μια μετακόμιση. Οι σπουδές μου στην μουσική με έφεραν στη Θεσσαλονίκη από νωρίς. Το 1977-1978 λοιπόν βρέθηκα απ’ το ωδείο της πόλης μου στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης.
Σε ποια μαγαζιά βγαίνατε τότε και σε ποια τώρα;
Στη Θεσσαλονίκη εκείνη την εποχή τα πράγματα ήταν πολύ περίεργα και κλειστοφοβικά. Οι μόνες πύλες φωτός ήταν η Σελήνη, το Ματζέστικ, το Αιγαίο, ο Θερμαϊκός, οι συναυλίες στο Παλέ ντε Σπορ και στα πανεπιστήμια, το Μινουϊ, η Καλύβα, η Κάσμπα και οι ατελείωτες βόλτες στην Παραλία ως το λούνα πάρκ (Μέγαρο) και στο Αστεροσκοπείο. Τώρα; Για ποτό στο On the road, για φαγητό στο Παγγαίο και στην Μασσαλία, για live εξαρτάται απ’ τον καλλιτέχνη!
Τι σας αρέσει περισσότερο στη Θεσσαλονίκη;
Η αδιασάλευτη θέα της απέραντης ευκαιρίας για φυγή που σου προσφέρει ο Θερμαϊκός. Σ’ αυτήν την πόλη θάφτηκαν αμέτρητες ζωές μόνο και μόνο γιατί είχαν ανά πάσα στιγμή την αίσθηση της αναχώρησης που ποτέ δεν επέλεξαν!
Τι θα αλλάζετε;
Την Καμάρα. Επειδή βαρέθηκα να την βλέπω εκεί, θα την έβαζα στη θέση του Λευκού Πύργου και εννοείται τον Πύργο στην θέση της Καμάρας. Το ίδιο με την Ροτόντα και το Παλέ Ντε Σπορ. Το Υ.Μ.Α.Θ. με το Παλατάκι και το fly over ακτινωτό πάνω απ’ τον Θερμαϊκό. Αυτά που βλέπω ούτως ή άλλως στον ύπνο μου και εννοείται πώς θα τα μεταφέρω στις τελευταίες μας εμφανίσεις.
Σε ποια γειτονιά – περιοχή μένετε; Και τι σας αρέσει εκεί;
Μένω δίπλα – απέναντι απ’ την «Καμένη Γωνιά», όνομα που μου ταιριάζει απόλυτα και σαν παρατσούκλι στην «Σαλονίκη». Αυτό που μου αρέσει είναι ότι έχω για κήπο μου τη θάλασσα του Θερμαϊκού, στην οποία βρίσκομαι σε 3 λεπτά , απ’ την στιγμή που θα το αποφασίσω.
Η Θεσσαλονίκη χάνει ή κρατάει χαρακτήρα στο πέρασμα των χρόνων;
Δεν κρατάει τίποτα απολύτως. Της φεύγει σαν νερό μέσα από τα δάχτυλα ό,τι πολυτιμότερο περνάει απ’ το χέρι της αέναα. Από ανθρώπους μέχρι ιστορία.
Ποιο είναι το πιο «τρελό» μέρος στην πόλη που θα θέλατε να κάνετε μια παράσταση;
Στον Άγιο Νικόλαο τον Ορφανό. Με φυσικά όργανα χωρίς φώτα, απόγευμα Μαΐου.
Πώς η παρουσία σας στη Θεσσαλονίκη έχει επηρεάσει το έργο και την εξέλιξή σας ως καλλιτέχνης;
Μα με τους άλλους της δημιουργούς. Απ΄ τον Πεντζίκη μέχρι τον Παπάζογλου και από τον Θέμελη, τον Σκαμπαρδώνη, τον Αστρινίδη μέχρι τον Τσιτσάνη, απ’ τον Μιχάλη Σιγανίδη μέχρι το Σάκη Παπαδημητρίου και από τον Δημήτρη Ξόνογλου μέχρι τον Διονύση Σαββόπουλο. Τα μαγαζιά της με την ιστορία τους. Τα καμπαρέ του λιμανιού του τότε, την κουζίνα της μέχρι σήμερα, το ατέλειωτο ροκ των συγκροτημάτων, την εποχή του ΜΥΛΟΥ ακόμη και τη συνθηματολογία του ΠΑΟΚ. Την πολυπολιτισμικότητα και την πανσπερμία των ανθρώπων της. Τι πρώτα; Αρκεί να προσέχεις και να σημειώνεις.
Ποια στιγμή δεν θα ξεχάσετε ποτέ από τη Θεσσαλονίκη;
Την τρύπα της έναρξης του μετρό.
Αν η Θεσσαλονίκη ήταν συναίσθημα ποιο θα ήταν;
Της χαρμολύπης.
30 χρόνια Διογένης Δασκάλου και MONIE & MONIE CONNIENTE. Πως κρατάει τόσα χρόνια η συνύπαρξη;
Είναι απλό. Οι MONIE & MONIE είμαστε αδέρφια. Εγώ και ο αδερφός μου ο Σωτήρης. Οι CONNIENTE είναι συντελεστές που πάντα πλαισιώνουν την ομάδα.
*O Διογένης Δασκάλου με τους MONIE & MONIE CONNIENTE θα ανέβουν για τρεις μοναδικές παραστάσεις στις 16, 23 και 30 Μαρτίου στο Καφωδείο, στη Θεσσαλονίκη
