Γιάννης Κατινάκης στην «Κ»: Δεν θέλω κανείς να μου στερεί το δικαίωμα να ζω ελεύθερος – Η κακοποιητική συμπεριφορά είναι ένα είδος βιασμού
Screenshot
Ο Γιάννης Κατινάκης είναι ηθοποιός, δημιουργός πολλών βίντεο με χιλιάδες κλικς, και ακόμη περισσότερα, κλικ ταύτισης.
Χιλιάδες άτομα μέσω του χιούμορ του, ταυτίζονται με καθημερινές καταστάσεις, υπαρκτούς φόβους, ανασφάλειες, αλλά και αδιέξοδα! Ακόμα και ο ίδιος “παραδέχθηκε” ότι τα βίντεο του λειτουργούν ως καθρέφτης των σκέψεων του, των προβλημάτων του και κυρίως, του μεγάλου του αντιπάλου, του φόβου.
Άλλωστε, ποιος δε φοβάται; Ποιος δεν έχει πράγματα που κρύβει καλά από τον ίδιο του τον εαυτό του; Ποιος δε νιώθει ανήμπορος να λύσει ή να αντιμετωπίσει ένα κομμάτι του εαυτού του;
Ο Γιάννης μίλησε στην «Κ» και τον Μιχάλη Δρούγκα για το πώς έφτασε να γίνει ηθοποιός, να κάνει τα βίντεο του, να γράφει σενάρια. Μα πριν ξεκινήσουμε τη συζήτηση συμφωνήσαμε ότι ο Γιάννης είναι 25 χρόνων και έχει ανάγκη από φως, ελευθερία και ότι πρέπει να πάψει πια να υπάρχει η ανάγκη να συζητάμε για τα αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ο δρόμος προς το θέατρο
«Έψαχνα μια διέξοδο από όλα. Είδα τότε την Μαρια Καβογιάνη. Με το που τη βλέπω, νιώθω μέσα μου μια χαρά, μια αισιοδοξία. Κατάλαβα τότε πως κάθε φορά που την παρακολουθώ χαίρομαι. Έτσι κατάλαβα ότι ο μόνος τρόπος να είμαι χαρούμενος και να ξεχνιέμαι είναι να γίνω μέλος αυτό του κόσμου, που έχει μόνο ξεγνοιασιά. Ο χώρος του θεάτρου. Τη νιώθω σαν δεύτερη μάνα»
Τι άλλο σου φέρνει το φως που ψάχνεις; Τι λείπει και δεν έχουμε πολύ φως;
«Είμαι σε μια αναζήτησή φωτός. Δε υπάρχουν πολλά πράγματα πράγματα που μου φέρνουν φως. Όπου και να κοιτάξεις υπάρχει μια διαρκής απογοήτευση, μια θλίψη. Και ξεκινάει από το ίδιο το άτομο. Ο καθένας, πια, δυσκολεύεται να βρει τη χαρά μέσα του και αυτό έχει ένα αντίκρισμα στην κοινωνία. Όταν είμαστε σκοτεινοί άνθρωποι δημιουργούμε σκοτεινές καταστάσεις»
«Μια σκοτεινή κατάσταση που με σημάδεψε»
«Σου μιλάει ένας άνθρωπος που φοβάται να κάνει 10 βήματα. Τελευταία δύσκολη στιγμή ήταν πριν λίγες μέρες, που ξάπλωσα να κοιμηθώ που ήταν τόσο έντονο το αίσθημα του πνιγμού, ξύπναγα με κομμένη την ανάσα, λες και είμαι στη κόλαση ένιωθα»
«Δε θέλω να ξανά ζήσω με τίποτα να είμαι στον δρόμο και να δέχομαι αδικαιολόγητο μίσος»
«Αρχικά δε θεωρώ ότι μπορεί να έχουμε όλοι γνώμη για τη ζωή του άλλου. Για να υπάρχει γνώμη πρέπει να υπάρχει και γνώση. Οι περισσότεροι άνθρωποι, δε έχουν γνώσεις, κυρίως μισούν. Όμως όλοι έχουν μια γνώμη!
Εγώ γιατί να έχω γνώμη γιατί το εάν για παράδειγμα θες να φορέσεις ένα μαύρο πουκάμισο ή εάν θες να πας με έναν άντρα ή μια γυναίκα ή ποιον θα παντρευτείς! Εγώ πού κολλάω σε αυτό; Εγώ πώς μπορώ να εισβάλω στη ζωή κάποιου με τόση βία; Να εισβάλω στα όρια σου με τόση βία; Είναι ένα είδους βιασμού. Όταν εγώ ασκώ αυτού του είδους την κακοποιητική κριτικής, είναι λες και με βιάζεις. Ψυχικά. Εγώ εάν δω έναν άνθρωπο στο δρόμο και θεωρήσω ότι δεν θα έπρεπε να έχει κάνει παιδιά, γιατί έτσι μου ήρθε, και του το πω και και του επιτεθώ σωματικά και λεκτικά, τότε αυτό εμένα με κάνει ανώτερο; Καλύτερο; Πάω καλά στα μυαλά μου; Αυτό πιστεύει η κοινωνία; Αυτό, λοιπον, είναι μια σκοτεινή πλευρά του κόσμου.
«Η Ελλάδα πιστεύω στα 10 παίρνει 7.5 στο βαθμό της ομοφοβίας»
«Όταν ψηφίστηκε το νομοσχέδιο, ήταν σίγουρα μια ιστορική στιγμή. Αυτό είναι δεδομένο. Νιώθω όμως μας κατάντησαν να χαιρόμαστε ότι έχουμε οξυγόνο και αναπνέουμε. Η χαρά για τα κεκτημένα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα είναι κάτι που αρχικά δε θα έπρεπε να έχουμε στερηθεί. Ποτέ δε θα έπρεπε να έχω στερηθεί το δικαίωμα στο γάμο. Νιώθω όμως ότι δε αναπνέουμε όμως ακόμη!
«Εάν έγινε για επικοινωνιακούς λόγους, ας είναι, μετράει το αποτέλεσμα. Όλα αυτά τα άτομα κατοχυρώθηκαν νομικά. Αυτό δε αλλάζει. Φυσικά σε έναν ιδανικό κόσμο, μια ουτοπία, θα ήθελα όσοι το ψήφισαν να το πίστευαν κιόλας, όχι απλά να ακολούθησαν τη γραμμή, αλλά το αποτέλεσμα μέτρησε και μετράει»
«Ένα πράγμα κράτα βασικό. Δεν με αφορά να με αγαπήσεις, η να με αποδέχεσαι ή οτιδήποτε τέτοιο. Εάν θες μπορείς να με σιχαίνεσαι. Θέλω όμως να μη με ενοχλείς. Μη μου στερείς το δικαίωμα να ζω ελεύθερα και χωρίς να φοβάμαι. Θέλω να βγαίνω έξω στο δρόμο, να περπατάω και να μην έχω ποτέ αυτό το απαίσιο συναίσθημα της απειλής. Θέλω να ζω άνετος, ελεύθερος, ήρεμος χωρίς φόβο»
Μαγικό ραβδί!
«Στη ζωή μου θα άλλαζα το φόβο! Τον έχω αντιμετωπίσει με πολλά μέσα. Να διώχνω τα σκοτεινά και να περνάμε στο φως με έναν μαγικό τρόπο.
Δεν χρειάζεται όλοι να γινόμαστε γονείς!
«Δε χρειάζεται όλοι οι άνθρωποι να γινόμαστε γονείς. Δε είμαστε όλοι κατάλληλοι για γονείς. Όπως ας πούμε για να υιοθετήσεις περνάς από μια πολύ αυστηρή διαδικασία, έτσι θα πρέπε όλοι οι γονείς να δουλεύουν με τον εαυτό τους πρώτα. Να κάνουνε ψυχοπάθειά, να λύσουν το θυμό τους, να δουν εάν μπορούν να γεμίσουν φως ένα παιδί και όχι σκοτάδι»
«Παιδί δεν θα έκανα. Αγάπη μπορώ να δώσω πολύ. Αλλά δεν τα πάω καλά με τις ευθύνες. Γιατί να βασανίσω ένα πλάσμα μαζί μου; Ούτε σκύλο δεν παίρνω για αυτό το λόγο! Ακόμη παλεύω με εμένα και την ευθύνη του εαυτού μου, είναι ποτέ δυνατόν να φόρτωνα αυτό το βάρος σε ένα παιδί; Γιατί να υποφέρει;»
Όποιος γονιός δεν στηρίζει το παιδί του, κακώς έγινε γονέας, απλά τα πράγματα!
«Πολύ φως στη ζωή μου μου δίνει η μαμά μου. Είναι πολύ καλή για αυτόν τον κόσμο. Την γνώρισα ξανά σαν ενήλικας ξανά, όπως κάνουμε όλοι με τους γονείς μας, και θέλω να είναι φίλη μου. Ο Πατέρας μου είναι ένας παρά πολύ φιλελεύθερος άνθρωπος, μουσικός, καλλιτέχνης και ήταν ο πρώτος που με έπιασε και μου είπε δε χρειάζεται να νιώθεις τύψεις για τίποτα, προχωρά και χαμόγελα! Θα σου πω ένα παράδοξο ακόμη. Μου λένε όλοι “πήρες πολλή αγάπη μεγαλώνοντας” λες και είναι θετικό απλώς, είναι το δεδομένο! Δεν θα έπρεπε να υπάρχει παιδί που να έχει μεγαλώσει χωρίς αγάπη, αποδοχή και στήριξη. Αυτοί, λοιπόν, που έγιναν γονείς και δεν αποδέχονται, δε αγαπούν, δεν στηρίζουν τα παιδιά τους, κακώς έγιναν απλά τα πράγματα! Γεμίζουν τον κόσμο φοβισμένα πλάσματα!»
Ακολουθήστε τη Karfitsa στο