Του Γιάννη Σπ. Παργινού
Και ξαφνικά, ο ουρανός «συννέφιασε» επικίνδυνα στην Ηρώδου του Αττικού. Το Μέγαρο Μαξίμου επλήγη από τα συμμαχικά πυρά του υπουργού Άμυνας και ουδείς γνωρίζει ποιες θα είναι οι από τούδε και στο εξής πολιτικές προεκτάσεις των όσων ο Πάνος Καμμένος είπε από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού και σε ποιον χρονικό ορίζοντα θα εκδηλωθούν.
Ο υπουργός Άμυνας, ευρισκόμενος σε επίσημη επίσκεψη στις ΗΠΑ και σε συνομιλία με τον ομόλογό του, ούτε λίγο ούτε πολύ, αφού αρνήθηκε την παροχή ψήφου στην καθ’ όλα –από τον Αμερικανό σύμμαχο– εγκεκριμένη κι επιθυμητή Συμφωνία τον Πρεσπών, την αναίρεσε στο σύνολό της και ρίχνει στο τραπέζι δική του πολιτική πρόταση. Πρότεινε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ την υπογραφή αμυντικής συμφωνίας ανάμεσα στην Ελλάδα, την ΠΓΔΜ, την Αλβανία, τη Βουλγαρία και σε μεταγενέστερο επίπεδο και τη Σερβία, με στόχο τη δημιουργία ενός τόξου σταθερότητας στα βόρεια σύνορα της χώρας. Υποστήριξε πως με αυτόν τον τρόπο θα αναχαιτιστεί η ρωσική διείσδυση στα Βαλκάνια και θα θωρακιστεί η σταθερότητα στην ΠΓΔΜ, παραπέμποντας έτσι για το μέλλον την επίλυση του ονοματολογικού. Παράλληλα, με την εν λόγω πρόταση, είχε λίγο νωρίτερα προτείνει και στον υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Τζέιμς Μάτις τη δημιουργία μόνιμων βάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα – στον Βόλο, στη Λάρισα και στην Αλεξανδρούπολη! Ακόμη βέβαια δεν έχει διευκρινιστεί αν ο κ. Καμμένος λειτουργεί στις ΗΠΑ ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης κατ’ εντολή του Αλέξη Τσίπρα ή αν πρόκειται για δική του πρωτοβουλία.
Κυβερνητική κρίση ή πολιτική κομπίνα;
Είναι σαφές πως, σε διαφορετική περίπτωση –κατά την οποία ο υπουργός δεν ήταν κι αρχηγός συμμαχικού κόμματος, στο οποίο η κυβέρνηση στηρίζεται–, ο οποιοσδήποτε πρωθυπουργός θα είχε αποπέμψει, και δη με συνοπτικές διαδικασίες, τον οποιοδήποτε υπουργό διολίσθαινε στο πολιτικό ατόπημα να ασκήσει δική του εξωτερική πολιτική ερήμην του εποπτεύοντος την εξωτερική πολιτική υπουργού και του ιδίου του πρωθυπουργού. Πέραν, όμως, της πολιτικής αδυναμίας του Αλέξη Τσίπρα να αποπέμψει τον Πάνο Καμμένο, καθώς η αποπομπή θα σηματοδοτούσε και την αυτόματη πτώση της κυβέρνησης, εύλογα γεννιούνται τα εξής λογικά ερωτήματα:
α) Θα προκαλούσε πτώση της κυβέρνησης ο Πάνος Καμμένος, σε μια περίοδο κατά την οποία οι μετρήσεις της κοινής γνώμης τον φέρουν σταθερά εκτός Βουλής;
β) Θα τολμούσε ο υπουργός Άμυνας να αμφισβητήσει τη Συμφωνία των Πρεσπών στην Ουάσινγκτον, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ προωθεί με όλα τα μέσα την εν λόγω συμφωνία;
γ) Θα προκαλούσε κυβερνητική κρίση, σε περίοδο κατά την οποία η Ευρώπη και οι ΗΠΑ, σε απόλυτη σύμπνοια, αναμένουν από την παρούσα κυβέρνηση των Αθηνών την κύρωση της επίμαχης Συμφωνίας των Πρεσπών;
δ) Θα ήταν ποτέ δυνατόν να εναντιωθεί ο Πάνος Καμμένος στο αμερικανικό κατεστημένο, όταν, κατά προσωπική και γενική ομολογία, έχει στενούς πολιτικούς δεσμούς με αυτό και η πολιτική του πορεία το έχει πλήρως και καταφανώς αποδείξει;
ε) Θα επέλεγε ο Πάνος Καμμένος, να προκαλέσει, και δη τόσο πολύ την ορθόδοξη Ρωσία, σε περίοδο που έχει προγραμματιστεί επίσημο ταξίδι του πρωθυπουργού στη Μόσχα για τις 12 Δεκέμβρη και σε περίοδο κατά την οποία οι ΑΝΕΛ θα ήθελαν να προσεταιριστούν την Εκκλησία, με στόχο την κοινοβουλευτική τους επιβίωση;
Εφ’ όλων των ανωτέρω λογικά προταθέντων ερωτημάτων, η απάντηση δεν θα μπορούσε να μην ήταν αρνητική.
Σε… αγαστή συνεργασία
Όσο κι να ακούγεται «μακιαβελικό», με την όλη κατάσταση επωφελούνται πολιτικά και οι δύο κυβερνητικοί εταίροι και για τους εξής λόγους:
α) Δημιουργείται το πλαίσιο για ένα μελλοντικό –και σε προσυνεννοημένο στάδιο–, συναινετικό πολιτικό διαζύγιο, ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, διασώζοντας τις «κόκκινες γραμμές» και των δύο κυβερνητικών εταίρων.
β) Ταυτόχρονα, δημιουργούνται πολιτικές συνθήκες προσέγγισης, του μεν ΣΥΡΙΖΑ με την ευρύτερη Κεντροαριστερά, των δε ΑΝΕΛ με την ευρύτερη Κεντροδεξιά, όπως επιθυμούν τόσο ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, όσο και ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος, μηδέ των Ευρωπαίων και των Αμερικανών συμμάχων και εταίρων εξαιρουμένων.
γ) Απαγκιστρώνει την επιθυμητή και προσδοκώμενη λύση στο ονοματολογικό της ΠΓΔΜ, καθώς παρακάμπτει το συναισθηματικό δέσιμο των Ελλήνων με το όνομα «Μακεδονία» και ταυτόχρονα πλειοδοτεί έναντι των Αμερικανών, προσφέροντάς τους ως αντάλλαγμα γενική βαλκανική συμφωνία και στρατιωτικές βάσεις σε τρεις επιπλέον ελληνικές πόλεις (Λάρισα, Βόλο, Αλεξανδρούπολη), ενώ επαναπροσδιορίζει και τις ελληνορωσικές σχέσεις σε νέα δεδομένα.
Πάντα τα ανωτέρω εύλογα τίθενται, καθώς δεν δικαιολογείται το «plan B» του υπουργού Άμυνας, μετά τη συμφωνία Τσίπρα – Καμμένου, κατά την τελευταία συνάντησή τους στο Μέγαρο Μαξίμου, «να πέσουν οι τόνοι» στην αντιπαράθεση των πολιτικών τους στο Μακεδονικό.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ