Η πιτσιρικαρία ζει την ουτοπία της στο insta και τα κορίτσια της διπλανής πόρτας αντί να αναζητούν νέες δεξιότητες μέσω εκπαίδευσης, οραματίζονται χιλιάδες ακολούθους και την τελειότητα των botox μέσω φίλτρων μιας σέλφι-στόρι
Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας
Να ξεκαθαρίσουμε ότι ο βιασμός είναι απεχθές έγκλημα. Η φύση της εγκληματικής πράξης είναι τέτοια που εγείρει τις πιο έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις. Όταν κάποιος διαβάζει για περιπτώσεις βιασμού αισθάνεται οργή και μίσος για τον δράστη, ενώ παράλληλα νιώθει συμπάθεια και οίκτο για το θύμα.
Πέρα από την όποια κοινωνιολογική μελέτη, η υπόθεση της 24χρονης ιντριγκάρει. Τέσσερα πλουσιόπαιδα, γόνοι υψηλής κοινωνίας, νοικιάζουν μερικά δωμάτια και μια σουίτα, ένας φίλος μεσάζων, «στρατολογεί» κορίτσια κι όλα αυτά όχι ακριβώς για να παίξουν μπαρμπούτι, αλλά ας πούμε για ένα ρεβεγιόν πολυτελείας… κι ό,τι προκύψει.
Στα 70ς ένα ανάλογο πάρτυ θα ήταν μέρος της καθημερινότητας. Η κοινοβιακή ιδιοσυγκρασία ήταν must. Στα 80s και τα 90s το σκηνικό μεταφερόταν στις πίστες της νύχτας. Οι millennials προτιμούσαν τις εξαλλοσύνες στη Μύκονο. Η κρίση και τα social media ανέδειξε μια νέα γενιά που στο πρόσφατο παρελθόν φάνταζε σενάριο του Σπίλμπεργκ. Η πιτσιρικαρία ζει την ουτοπία της στο insta και τα κορίτσια της διπλανής πόρτας αντί να αναζητούν νέες δεξιότητες μέσω εκπαίδευσης, οραματίζονται χιλιάδες ακολούθους και την τελειότητα των botox μέσω φίλτρων μιας σέλφι-στόρι. Η «Ομικρον» χάλασε τα σχέδια για λουλουδοπολέμους στα πόδια αρτίστας αλλά όπως έλεγε και ο Σέξπηρ «If money go before, all ways do lie open» (όταν προηγείται το χρήμα όλες οι πόρτες ανοίγουν).
Σε μια τόσο ευαίσθηση υπόθεση, η αρχή της μυστικότητας της ανάκρισης και της προανάκρισης έχει διαρραγεί βάναυσα. Τα δικόγραφα έγιναν κουρελόχαρτα και η ποινική προδικασία μεταφέρθηκε στο twitter. Αυτόκλητοι Πουαρό ανακάλυψαν τώρα, πως δρουν τα κυκλώματα μαστροπείας υποκαθιστώντας και τις αρχές. Οι οποίες παρεμπιπτόντως φαντάζομαι γνωρίζουν πολλά περισσότερα από όσα όλοι εμείς που νιώθουμε ότι παραβιάζουμε ανοιχτές θύρες:
Για την ραγδαία αύξηση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών στην εποχή της πανδημίας (Έκθεση της Ε.Ε. για τη χρήση ναρκωτικών στην εποχή της πανδημίας).
Για το recruitment των κοριτσιών που «αλλιεύονται» μέσω των social αλλά και των νυχτερινών μαγαζιών και μέσω μηνυμάτων.
Για τα πάρτι σε AirBnB (μη μόνιμες κατοικίες) στους Ταγαράδες, στη Χαλκιδική, στο Πανόραμα, στην Καλαμαριά όπου μεταξύ Moet και καλλίπυγων κοριτσιών, γινόταν φεστιβάλ κοκαϊνης και Madame (MDMA). Ή μήπως δε γνωρίζουν;
Αλλά και ερωτήματα που προκύπτουν: Υπήρξε ή όχι bullying του συνηγόρου των κατηγορούμενων προς την 24χρονη στο αστυνομικό τμήμα Λ. Πύργου; Ο εισαγγελέας διέταξε έρευνα, αλλά από το ΔΣΘ καμία αντίδραση…
Είναι αλήθεια, ότι ο συλληφθείς για παράβαση των περιοριστικών μέτρων κατά του Covid 19 φερόμενος ως διοργανωτής του πάρτι είπε «μην ανησυχείτε, σε δυο τρεις ώρες θα πέσει τηλεφώνημα και θα είμαι έξω»; Και εν τέλει «έπεσε» το τηλεφώνημα; Και σε ποιόν; Πάντως, έτσι κι αλλιώς αφέθηκε ελεύθερος σε λιγότερο από δυο ώρες με προφορική εντολη του εισαγγελέα. Ως είθισται σε ανάλογες περιπτώσεις. Αχρείαστο θα ήταν το τηλεφώνημα…
Καμία αντίδραση και από τους αιρετούς της πόλης… (πλην μιας βουλευτού). Αφωνία και τους πολίτες όμως… Η διαδήλωση έξω από το Αχίλλειον θύμιζε ψιχαλισμένο χωράφι. Το δε μαγαζί όλες αυτές τις ημέρες είχε πληρότητα εορτών.
Φαίνεται, ότι όλη η αντιπαράθεση εκτυλίσσεται κυρίως στον ούτως η άλλως φανταστικό κόσμο των social media. Υπάρχει όμως ένας (μπορεί και περισσότεροι) θύτης και – κυρίως – ένα θύμα. Και πίσω ακολουθεί ένας ακόμη ωκεανός επίδοξων βιαστών και μελλοντικών τραγωδιών. Κι αν κάτι μας διδάσκει όλο αυτό, είναι να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τις αιτίες που οδηγούν στα φαινόμενα καλλιεργώντας έτσι ένα κλίμα πρόληψης. Κι όπως έγραψε ο Brittain (1970) στο περίφημο δοκίμιο του «Ο σαδιστής δολοφόνος»: δε μπορούμε να θεραπεύσουμε αυτό που δε μπορούμε να κατανοήσουμε και δε μπορούμε να προλάβουμε αυτό που δε μπορούμε να αντιληφθούμε.
Από την έντυπη εφημερίδα Karfitsa
