Σε λίγα χρόνια αυτού του είδους τη«σεξουαλική» επανάσταση θα τη μνημονεύουμε ως ιστορία που πέρασε στη λήθη.
Πάντοτε η ζωή και η εποχή δίνουν τη λύση στα αδιέξοδα. Οι παλαιότερα έλεγαν ότι ο χρόνος όλα τα γιατρεύει αν επρόκειτο για κάτι άρρωστο. Η συζήτηση για τον γάμο των ομοφύλων ωστόσο, σήμερα θα αποδειχθεί σε πολύ λιγότερο καιρό από ό,τι φανταζόμαστε πραγματικά άνευ αντικειμένου. Ακόμη κι αν για ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι κάτι «άρρωστο».
Οι αντιδράσεις από ανευθυνουπεύθυνους, «επώνυμους» και ανώνυμους, αλλά και Εκκλησία είναι πράγματι εντυπωσιακές και αυτό είναι κατανοητό. Αλλά ακόμη και αυτή η διάκριση που θέτει στο νομοσχέδιο ο πρωθυπουργός περί της παρένθετης μητέρας είναι χωρίς νόημα. Το Ευρωπαϊκό Πιστοποιητικό Γονεϊκότητας, είναι θέμα χρόνου να άρει, οποιοδήποτε περιορισμό πόσο μάλλον απαγόρευση της παρένθετης μητρότητας στην Ελλάδα, καθώς ένα ομόφυλο ζευγάρι θα μπορεί να αποκτήσει παιδί σε άλλη χώρα της Ενωσης που αυτομάτως θα σημάνει την αναγνώρισή τους και στην Ελλάδα ως γονείς. Και γιατί λοιπόν δεν νομοθετούσε εξαρχής ο πρωθυπουργός την απελευθέρωση της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής διά παρένθετης μητέρας δηλαδή υιοθετώντας την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Μα διότι η πρόταση δε θα περνούσε. Όχι μόνο από ένα σημαντικό κομμάτι των βουλευτών του μα από την ίδια την κοινωνία. Η οποία προφανώς δεν είναι έτοιμη να αποδεχθεί υπό οποιαδήποτε έννοια την αποδοχή του γάμου των ομοφύλων. Είτε τασσόμενη στο ακραίο συντηρητικό κομμάτι που εκφράζεται από την Εκκλησία, είτε λόγω και της παραπομπής στην παράδοση του αρχέγονου πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Όπου στην οικογένεια προφανώς, δεν χωρούν έννοιες περί ομοφυλίας, παρένθετης μητέρας ή πολιτικού γάμου.
Η ιστορία όμως διδάσκει ότι ο χρόνος και οι εποχές διαμορφώνουν το πλαίσιο. Σε λίγα χρόνια αυτού του είδους τη«σεξουαλική» επανάσταση θα τη μνημονεύουμε ως ιστορία που πέρασε στη λήθη. Το 1982 η Εκκλησία της Ελλάδας θεωρούσε τον πολιτικό γάμο ως πορνεία. Σήμερα, μετρούμε περισσότερους γάμους στα Δημαρχιακά Μέγαρα από ό,τι στους ναούς. Το 1997 η Εκκλησία άρχισε εκστρατεία στην επαπειλούμενη απαγόρευση αναγραφής του θρησκεύματος στην ταυτότητα. Σήμερα, ουδείς ασχολείται μ’ αυτό άλλωστε, την μορφή της ελληνικής ταυτότητας την βλέπουν οι Ευρωπαίοι περίπου ως αρχαιολογικό εύρημα και συχνά δεν αναγνωρίζεται καν ως επίσημο ταξιδιωτικό έγγραφο ακόμη και σε χώρες της ΕΕ. Η Εκκλησία αντιστάθηκε ακόμη και στο δικαίωμα της αποτέφρωσης των νεκρών. Οι παλαιότεροι θυμούνται τα αναθέματα όταν η ελληνική κυβέρνηση το 1977 έριξε τη στάχτη της πανμέγιστης Ελληνίδας πριμαντόνας Μαρίας Κάλλας στο Αιγαίο μετά από επιθυμία της. Κι από το 2006 που πέρασε ο νόμος σύμφωνα με τον οποίο επιτρέπεται τελικώς η αποτέφρωση φτάσαμε στο 2019 για να αποσαφηνιστούν οι όροι της λειτουργίας του αποτεφρωτηρίου της Ριτσώνας.
Ακόμη όμως και ανάμεσα στους ιεράρχες υπάρχουν φωνές μετριοπαθείς και λογικής. Ο αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ευγένιος είπε το αυτονόητο: «Με τα ομόφυλα πρόσωπα δεν έχουμε κανένα προβληματισμό στην ανοιχτή μας αγκαλιά προς αυτά. Είναι αδέρφια μας, είναι άνθρωποι που έχουν έναν προσανατολισμό, που εγώ δεν είμαι άξιος να κρίνω κανένα από αυτούς. Γιατί ο Χριστός μου είπε μην κρίνεις για να μην κριθείς. Όποιος λοιπόν εκφράζεται κατηγορηματικά εναντίον αυτών των προσώπων που έχουν ανάγκη περισσότερο από όλους αγάπης, που δεν στάθηκε ούτε ένα λεπτό στη σκέψη πώς έχουν γίνει αυτό που είναι, τι παιδική ζωή είχαν, τι τραύματα κουβαλούν… Ισχύει όχι μόνο για τα ομόφυλα πρόσωπα, αλλά για όλα τα πρόσωπα που βγάζουν βία στην κοινωνία».
Η αντίδραση της Εκκλησίας στο γάμο των ομοφύλων θα καμφθεί συν τω χρόνω. Όταν καταλάβει και η ίδια ότι τα παιδιά δεν μπορεί να χαρακτηρίζονται ως αξεσουάρ. Το ίδιο και η κοινωνία που θέλει πάντα το χρόνο της. Αν αυτή η κοινωνία κατανοήσει ότι το πνεύμα του οποιουδήποτε νομοθέτη είναι να δώσει λύση σε αδιέξοδα που έχουν αναφορά σε παιδιά, τότε ο χρόνος προσαρμογής θα είναι συντομότερος. Κι όσο οι τοπικοί βουλευτές πάψουν να ετεροπροσδιορίζονται ως … παπαδοπαίδια προς άγραν ψήφων και δημιουργήσουν ένα αυτόνομο, ανεξάρτητο και κυρίως, αυτόφωτο χαρακτήρα τόσο περισσότερο θα κερδίσουν την εμπιστοσύνη ενός κοινού που αγωνιά ψάχνοντας εκφραστές των δικών του αμφιβολιών.
