Ένας φίλος μου που ζει στον Εύοσμο μού είπε χθες πως ένιωσε κάτι παράξενο όταν άκουσε ότι το Mετρό Θεσσαλονίκης ξεκίνησε επιτέλους να λειτουργεί. Δεν ήταν χαρά, αλλά μια άτυπη αίσθηση αποκλεισμού. «Μιλάνε όλοι για κάτι που για μένα, ως κάτοικο των δυτικών, δεν υπάρχει», μου είπε και πρόσθεσε ότι «όσοι ζούμε δυτικά μείναμε με τον ΟΑΣΘ».

Η Θεσσαλονίκη από τις 30 Νοεμβρίου έχει – επιτέλους – μετρό. Μόνο που το μετρό αυτό εξυπηρετεί την ανατολική πλευρά της πόλης και το κέντρο της. Η δυτική πλευρά, αυτή με τους πυκνοκατοικημένους δήμους όπως ο Εύοσμος, η Σταυρούπολη, οι Αμπελόκηποι, έχει μείνει στην απ’ έξω. Εκεί, το μετρό είναι ακόμη ένα όνειρο που πιθανώς θα πάρει χρόνια για να γίνει πραγματικότητα. Μέχρι τότε, οι κάτοικοι της έχουν μόνο τα λεωφορεία – και αυτά με τα γνωστά προβλήματα καθυστερήσεων και συνωστισμού – για να εξυπηρετούνται.

Οι γειτονιές της δυτικής Θεσσαλονίκης μοιάζουν να ζουν σε ένα διαφορετικό κόσμο. Εκεί, το μετρό δεν είναι παρά μια αναφορά στις ειδήσεις και κάτι που τους έχουν τάξει για το μέλλον.

Αν μένεις στα ανατολικά, ίσως να έχεις ήδη αρχίσει να συνηθίζεις τις πολυτέλειες του μετρό: καθαρά βαγόνια, γρήγορα δρομολόγια, χωρίς αναμονές, χωρίς το χάος που συχνά επικρατεί στα λεωφορεία και χωρίς να χρειάζεται να περιμένεις μέσα στο κρύο και τη βροχή. Και ας είμαστε ειλικρινείς, τα όποια ευτράπελα ακούμε, διαβάζουμε ή έχουμε ζήσει μέχρι στιγμής σε κάποιον από τους συρμούς ή τους σταθμούς του Μετρό Θεσσαλονίκης δεν είναι δα και τίποτα σημαντικό. Ας μην έχουμε κοντή μνήμη και ας επαναφέρουμε στο μυαλό μας τι βιώναμε περιμένοντας ένα λεωφορείο του ΟΑΣΘ και τη «σαρδελοποίηση» που υπομέναμε εντός του.

Αν μένεις όμως στη δυτική Θεσσαλονίκη, η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Η καθημερινότητα των κατοίκων των δυτικών συνοικιών, όσον αφορά τις μετακινήσεις, θα συνεχίσει να είναι ένας αγώνας δρόμου.

Σκέψου τη ζωή κάποιου που δουλεύει στο κέντρο, αλλά μένει, για παράδειγμα, στον Εύοσμο. Κάθε πρωί τρέχει να προλάβει ένα λεωφορείο που μπορεί να είναι ήδη γεμάτο ή να αργήσει λόγω κίνησης. Αντί να φτάσει στη δουλειά του γρήγορα και ξεκούραστα, έχει περάσει τουλάχιστον 40 λεπτά – στην καλύτερη-, στρυμωγμένος και αγχωμένος μήπως αργήσει. Και αυτή είναι μόνο η μία πλευρά του προβλήματος. Η επιστροφή το απόγευμα είναι συνήθως ακόμη χειρότερη, με το μποτιλιάρισμα να φράζει κάθε κεντρική οδική αρτηρία της πόλης.

Όσο περνούν τα χρόνια, οι κάτοικοι αυτών των περιοχών θα συνεχίζουν να παλεύουν με μια καθημερινότητα που τους καταπονεί.

Αυτό που ενοχλεί περισσότερο τους κατοίκους των δυτικών δεν είναι η ταλαιπωρία που υφίστανται με τις συγκοινωνίες, άλλωστε ευελπιστούν πως τώρα που η περιοχή έχει μόνο ένα ΜΜΜ, έναντι δυο που έχουν τα ανατολικά, οι αρμόδιοι θα αυξήσουν τα δρομολόγια. Αυτό που τους ενοχλεί πρωτίστως είναι το αίσθημα της κοινωνικής αδικίας και της ανισότητας. Οι κάτοικοι της δυτικής Θεσσαλονίκης νιώθουν ότι δεν έχουν την ίδια πρόσβαση και δυνατότητα να κινηθούν εύκολα μέσα στην πόλη τους.

Μένει να δούμε, λοιπόν, πως θα εξελιχθεί το έργο. Αν και η ήδη υπάρχουσα λειτουργία του εκπέμπει αισιοδοξία και εμπιστοσύνη πως όταν υπάρχει πολιτική βούληση τίποτα δεν μπορεί να σκαλώσει.