Με 968 ευρώ μικτά από την 1η Απριλίου 2025, η Ελλάδα δεν είναι πια ουραγός στον ευρωπαϊκό χάρτη των κατώτατων αποδοχών, όπως συνέβαινε για πάνω από μία δεκαετία. Αντίθετα, έχει ξεφύγει από τη χαμηλή ζώνη των 600–700 ευρώ στην οποία βρισκόταν το 2019 και πλέον πλησιάζει τη μεσαία βαθμίδα των χωρών της Ευρωζώνης.

Τα επίσημα στοιχεία της Eurostat για τον Ιανουάριο 2025 δείχνουν ότι η χώρα μας ξεπερνά 7 κράτη-μέλη, μεταξύ των οποίων η Ρουμανία, η Σλοβακία και η Τσεχία, ενώ απέχει μόλις δύο ευρώ από την Κροατία και λιγότερο από 40 από τη Μάλτα.

Κατώτατος Μισθός: Πέντε αυξήσεις σε πέντε χρόνια – Στόχος η σύγκλιση με την Ευρώπη

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει προχωρήσει σε πέντε διαδοχικές αυξήσεις του κατώτατου μισθού από το 2019, με συνολική ενίσχυση άνω του 40%. Η τελευταία αύξηση, τον Απρίλιο του 2025, διαμόρφωσε τον κατώτατο στα 968 ευρώ μικτά και 830 καθαρά, ενισχύοντας το διαθέσιμο εισόδημα χιλιάδων εργαζομένων.

Η πολιτική στόχευση είναι σαφής: η Ελλάδα να περάσει στη μεσαία βαθμίδα των ευρωπαϊκών κατώτατων μισθών μέσα στην επόμενη διετία. Όπως επισημαίνουν κυβερνητικές πηγές, «η αύξηση του μισθού δεν είναι απλώς θέμα ποσού, αλλά αξιοπρέπειας και κοινωνικής κινητικότητας».

Συγκρίσεις με αγοραστική δύναμη: Η ψαλίδα μειώνεται

Αν και σε απόλυτους αριθμούς η διαφορά μεταξύ του υψηλότερου (Λουξεμβούργο, 2.638 €) και του χαμηλότερου (Βουλγαρία, 551 €) μισθού παραμένει μεγάλη, με βάση την αγοραστική δύναμη (PPS), η αναλογία περιορίζεται σημαντικά (2,3:1).

Η Ελλάδα εμφανίζει σταθερή βελτίωση και σε αυτό το μέτωπο, καθώς η πολιτική συγκράτησης του πληθωρισμού σε συνδυασμό με τις αυξήσεις αυξάνει την πραγματική ισχύ του μισθού, κυρίως στις μικρές και μεσαίες πόλεις.

Πολιτική με συνέχεια – Όχι ευκαιριακές παροχές

Σε αντίθεση με τις ευκαιριακές και αποσπασματικές αυξήσεις της προηγούμενης δεκαετίας, η σημερινή κυβέρνηση εφαρμόζει ένα συνεκτικό μοντέλο ενίσχυσης των χαμηλότερων αποδοχών, που συνδυάζεται με:

• Μειώσεις φόρων και εισφορών
• Αύξηση της πλήρους απασχόλησης
• Συνεχή ενίσχυση των ελέγχων για μαύρη εργασία

Πρόκειται για μια πολιτική που ενισχύει το διαθέσιμο εισόδημα από τη βάση, χωρίς να διαταράσσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.