Τέμπη: Η ζωή χωρίς… – Ένα χρόνο αργότερα το τραύμα της απώλειας για τους γονείς δεν έχει πάψει να ματώνει
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ EUROKINISSI
Όσες αράδες κι αν γραφτούν, όσα κείμενα, όσες λέξεις, δεν αρκούν για να περιγράψουν τον πόνο, την οδύνη, την ανοιχτή πληγή που άφησε στην ελληνική κοινωνία η πολύνεκρη τραγωδία των Τεμπών, η οποία στοίχισε τη ζωή σε 57 συνανθρώπους μας. Το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023 έμελλε να στιγματίσει τη ζωή αμέτρητων ανθρώπων, να τερματίσει τη ζωή των 57 επιβατών της μοιραίας αμαξοστοιχίας Intercity 62 και να δημιουργήσει ένα κύμα οργής και δίψας για δικαίωση.
Ρεπορτάζ: Ελίνα Τουκουσμπαλίδου
Ένα χρόνο σχεδόν μετά από το δυστύχημα, οι συγγενείς των θυμάτων ψάχνουν ακόμη τον τρόπο να συνεχίσουν τη ζωή τους χωρίς τα αγαπημένα τους πρόσωπα, χωρίς την αγκαλιά τους. Ο χρόνος σταμάτησε σε εκείνο το βράδυ που περίμεναν να τους υποδεχτούν στο σταθμό των τρένων, αλλά το δρομολόγιο δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του.
«Δεν με πειράζει ο πόνος. Με πειράζει που έχασε τη ζωή και τα όνειρά της. Ο δικός μου πόνος είναι το λιγότερο. Εκείνη δεν έχει ούτε τον πόνο. Δεν έχει τίποτα. Σταμάτησε απλά να υπάρχει», καταθέτει στην Karfitsa η μητέρα της 19χρονης Μάρθης Ψαροπούλου και πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών των Θυμάτων «Τέμπη 2023», Μαρία Καρυστιανού.
Μιλώντας για την κόρη της περιγράφει ένα δυναμικό, αισιόδοξο, καλόκαρδο και αγαπητό κορίτσι. «Η κόρη μου ήταν υπέροχος άνθρωπος. Φυσικά είμαι μαμά της, τη βλέπω υπέροχη. Όμως βλέποντας πώς μου μιλάνε οι φίλες της για εκείνη ακόμα και τώρα, νιώθω ότι ήταν πολύ καλή φίλη τους. Όταν βγάζεις τέτοια θετικά συναισθήματα σε ανθρώπους που δεν είναι συγγενείς, κάτι πρέπει να κάνεις σωστά. Ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Ήταν άνθρωπος εμπιστοσύνης, θετικός, αισιόδοξος, με πολλά όνειρα. Ήθελε να κάνει 1.000 πράγματα ταυτόχρονα. Νιώθω πολύ τυχερή που την είχα στη ζωή μου. Ευχαριστώ το Θεό για αυτό. Μακάρι να είχα περισσότερα χρόνια να τη ζήσω και να της δείξω τη μεγάλη αγάπη που της είχα. Δεν πρόλαβα να τη δείξω σε όλο το μέγεθός της γιατί νόμιζα ότι είχα χρόνο».
«Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν τον πόνο»
Ανακαλώντας εκείνο το βράδυ, κάνει λόγο για «μια κατάσταση σοκ, πανικού, απελπισίας και απίστευτου πόνου», συμπληρώνοντας: «Λειτουργούσα μηχανικά, σαν να έπαιζα ρόλο σε μια παράσταση. Δεν πίστευα ότι το ζούσα πραγματικά αυτό. Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν τον πόνο». Η κα. Καρυστιανού εξηγεί ότι μέσα σε ένα χρόνο ο πόνος δημιούργησε μια φλόγα για δικαίωση. Δηλώνει βέβαιη ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη και δίνει αγώνα για τις 57 ψυχές του τρένου. Το ψήφισμα για την αναθεώρηση του συντάγματος έχει συγκεντρώσει περισσότερες από 600.000 υπογραφές και η κα. Καρυστιανού δηλώνει ότι επόμενο βήμα είναι να κατατεθεί η τροποποίηση της διάταξης. «Ο αριθμός των 600.000 πολιτών είναι πολύ μεγάλος και πρέπει να γίνει σεβαστός από τους 300 της Βουλής», αναφέρει η κα. Καρυστιανού.
Και προσθέτει: «Αυτή η διάταξη παρερμηνεύεται και λειτουργεί ως ομπρέλα προστασίας απέναντι σε ανθρώπους που διαπράττουν ποινικά αδικήματα. Αυτό είναι αδιανόητο. Πόσω μάλλον αν μιλάμε για μια δημοκρατική χώρα. Εκτός αν δεν έχουμε δημοκρατία και δεν το έχουμε καταλάβει. Αυτό θα κατατεθεί στη Βουλή και θα περιμένουμε να γίνει γρήγορα η ψήφισή του. Να μη το καθυστερήσουν. Δεν περιμένουμε την καταψήφιση. Περιμένουμε να το δεχτούν. Ένα χρόνο μετά από το έγκλημα τα συναισθήματά μας λόγω της μη απόδοσης δικαιοσύνης και λόγω της εμφανούς προσπάθειας συγκάλυψης είναι ο θυμός και η οργή για την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Το μόνο που μας μένει να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να διαμαρτυρόμαστε και να ζητούμε τη δικαίωση των ανθρώπων μας. Δεν θα σταματήσουμε μέχρι την ημέρα που θα αποδοθεί δικαιοσύνη στους 57 που έχασαν τη ζωή τους ενώ επέστρεφαν στα σπίτια τους».
Ο κ. Χρήστος Χούπας, πατέρας της αδικοχαμένης Ελπίδας Χούπα, 28 ετών, κάνει λόγο για δολοφονία. «Δεν μιλάμε για ατύχημα, μιλάμε για δολοφονία. Όπως διαπιστώθηκε στην εξεταστική επιτροπή, γνώριζαν την παθογένεια του τρένου. Αυτό είναι έγκλημα. Ήταν θέμα τύχης ποιανού παιδί θα ήταν εκεί μέσα», λέει στην Karfitsa.
Ένα χρόνο σχεδόν μετά από την τραγική απώλεια της κόρης του, ο κ. Χούπας μιλά για την οικογένειά του τονίζοντας πως επικρατεί θλίψη και οργή. «Ανακατεύτηκε πάρα πολύ η οικογένειά μου αυτόν τον χρόνο. Έχω δύο αγόρια μικρότερα από την Ελπίδα και μια σύζυγο που στέκεται πάντα “κολώνα” στα παιδιά. Διαταράχθηκε η ισορροπία της οικογένειας. Η σύζυγός μου ενώ ήταν μια γελαστή και χαρούμενη γυναίκα σε όλη της τη ζωή, έχασε το γέλιο της. Δεν χαμογελάει καν. Ευτυχώς εργάζεται. Εγώ ασχολούμαι με τα μελίσσια μου δεδομένου ότι είμαι συνταξιούχος. Τα παιδιά συνεχίζουν τις σχολές τους στο πανεπιστήμιο. Αυτά τα δύο παιδιά δεν μπορούν να διαχειριστούν την απώλεια ακόμη και πηγαίνουν σε ψυχολόγο. Συγκατοικούσαν και τα τρία στη Θεσσαλονίκη. Επειδή η Ελπίδα ήταν η μεγαλύτερη την είχαν μάνα και αδελφή. Πρέπει τώρα να αντλήσουν δυνάμεις από το πουθενά, να σταθούν στα πόδια τους και να συνεχίσουν τη ζωή τους».
Περιγράφει την Ελπίδα ως ένα κορίτσι με αρχές, πολυάσχολο, ανήσυχο πνεύμα, ταλαντούχο. «Η κόρη μου ήταν καλλιτέχνης. Ζωγράφιζε πολύ καλά. Ζωγράφιζε τις κυψέλες μου στα μελίσσια. Ήταν πολύ δραστήριο άτομο. Έπαιζε ντραμς. Τραγουδούσε όπερα. Συμμετείχε στην πολυφωνική ορχήστρα της Πάτρας. Ήταν άριστη στη μαγειρική. Μαγείρευε από το δημοτικό ακόμη. Ήταν έξυπνη και δραστήρια. Χαρισματικό άτομο», λέει ο κ. Χούπας.
«Με πήραν από το πανεπιστήμιο να πάω να παραλάβω το πτυχίο της, θα ήταν μια δεύτερη, ενισχυμένη κηδεία για μένα»
Περιγράφει επίσης στην Karfitsa το σοκ εκείνο το βράδυ, τη στιγμή που όλα άλλαξαν για την οικογένειά του. «Μου τηλεφώνησε ο γιος μου, 04.00 τα ξημερώματα και μου είπε “μπαμπά η Ελπίδα δεν απαντάει στο τηλέφωνο”. Δεν ήξερα τίποτα, είχα κοιμηθεί νωρίς. Μου είπε ότι συγκρούστηκαν τρένα και ήταν μέσα η Ελπίδα. Κλείνει. Και αμέσως μετά μου τηλεφωνεί ο πατέρας της κοπέλας που ήταν μαζί με την Ελπίδα και μου λέει, “Χρήστο σε παίρνω από Θεσσαλονίκη, τα παιδιά μας δεν είναι μέσα στους επιβάτες που αποβιβάζονται στο σταθμό. Ξεκινάω να πάω Λάρισα να δω τι γίνεται και θα σε κρατάω ενήμερο”. Κατευθείαν έβγαλα την πιτζάμα μου. Από την τρεμούλα μου σημάδευα το πόδι μου για να μπει μέσα στο μπατζάκι. Πήρα ένα μαξιλάρι και μια κουβέρτα μήπως χρειαστεί να κοιμηθώ μέσα στο αυτοκίνητο. Δεν ήξερα τι θα με βρει. Με ψιλόβροχο και ομίχλη, ανεβοκατεβαίνοντας βουνοκορφές, κοίταξα να βρω τον πιο γρήγορο δρόμο. Ξημέρωσα στη Λάρισα. Εκεί γινόταν το έλα να δεις. Λίγο αργότερα πέρασα μπροστά από τις κάμερες και άρχισαν τα τηλέφωνα των φίλων μου. “Τι γυρεύεις εκεί;”, ο ένας. “Πες μου ότι είναι ψέματα”, ο άλλος. Τους έλεγα παιδιά είναι αλήθεια».
Λίγους μήνες αργότερα, τον περασμένο Δεκέμβριο απονεμήθηκε στην οικογένεια της Ελπίδας το πτυχίο της από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Στην ορκωμοσία παρέστησαν οι αδελφοί της αδικοχαμένης κοπέλας, οι οποίοι και παρέλαβαν το πτυχίο. Ο κ. Χούπας εξηγεί πως δεν άντεχε να βρεθεί εκεί. «Με πήραν από το πανεπιστήμιο να πάω να παραλάβω το πτυχίο της κόρης μου. Το σκέφτηκα πολύ καλά, το συζήτησα με τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Τους είπα ότι θα έρθουν τα παιδιά μου γιατί εγώ δεν μπορώ. Δεν μπορούσα διότι θα ήταν μια δεύτερη, ενισχυμένη κηδεία για μένα. Όλοι θα αγκάλιαζαν τα παιδιά τους με τα πτυχία. Θα φωτογραφίζονταν μαζί. Εγώ σαν σκιάχτρο θα ήμουν εκεί με ένα χαρτί στα χέρια χωρίς παιδί».
Ακολουθήστε τη Karfitsa στο