Ιστορίες με …κάρυ!
Ο Δημήτρης Αντωνίου, στα 16 του, είχε ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα που τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο. ‘Ομως, δεν σταμάτησε στιγμή να παλεύει, να ονειρεύεται, να εξελίσσεται. Σπούδασε, ίδρυσε την παρέα του «C’ est la vie», γράφει βιβλία, δημιούργησε κόμικ για την οδική ασφάλεια και μιλά σε μαθητές για τα τροχαία. Τελευταίο του …παιδί «Η τέχνη της αισιοδοξίας»! Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, το 2022 με αισιοδοξία!
Κατακτιέται τελικά η αισιοδοξία;
Την αισιοδοξία βοηθάει να τη βλέπουμε σαν ένα τρόπο ζωής και όχι μια κατάκτηση της στιγμής. Θέλει καθημερινή προσπάθεια, είτε για να φτάσεις σε αυτήν, είτε για να μην απομακρυνθείς από αυτή. Είναι όμως μια προσπάθεια που αξίζει όσο λίγες.
Πώς ξεκίνησε η ιδέα της συγγραφής;
Η συγγραφή μπήκε στην προσπάθεια να εκφράσω σκέψεις, συναισθήματα και μαθήματα ζωής. Εκεί που κάθε άλλος τρόπος έβρισκε ανυπέρβλητα εμπόδια, μέσω της γραφής βγήκαν αβίαστα και λυτρωτικά όσα συγκλονιστικά πράγματα συνέβαιναν μέσα μου.
Σταθήκατε εύκολα στα πόδια σας μετά το ατύχημα;
Στάθηκα στα πόδια μου μεταφορικά, όταν σταμάτησα να αναμένω πότε θα σταθώ στα πόδια μου κυριολεκτικά. Μια μικρή παραίτηση για μια μεγάλη κατάκτηση. Γιατί θέλει θάρρος να πεις «έτσι είναι η ζωή» και να κάνεις το καλύτερο που μπορείς με αυτά που έχεις.
Από τι αντλείτε δύναμη;
«Dream big. Take small steps» μου είπε ένας καλός φίλος βλέποντας την πορεία μου και ακριβώς αυτή είναι η φιλοσοφία μου. Δεν βρήκα κάποια δύναμη για να καταφέρω όλα αυτά, αλλά πίστεψα στον εαυτό μου και επιχείρησα να κάνω ένα μικρό βήμα. Μετά κοίταξα πίσω και είδα πως προχώρησα και είπα, εντάξει, ΓΙΝΕΤΑΙ ! Έτσι βρήκα τη δύναμη για τα επόμενα βήματα…
Υπάρχει στα σκαριά νέο βιβλίο;
Η συγγραφή είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Γράφω για να εκφράζομαι και εκφράζομαι για να υπάρχω. Βιβλίο, όμως, θα γίνουν όσα γραφόμενα πιστεύω ότι αξίζουν να φτάσουν στα χέρια του κόσμου.
Τι σας ενοχλεί στη Θεσσαλονίκη;
Οι οδηγοί που περνάνε με τόση άνεση το κόκκινο φανάρι και λίγο λιγότερο αυτοί που κλείνουν τη κυκλοφορία αφήνοντας το αυτοκίνητο με αλαρμ για να πεταχτούν στη δουλίτσα τους, χωρίς να έχουν προσπαθήσει να βρουν να παρκάρουν κάπου κοντά.
Πώς νιώθετε όταν μοιράζεστε την εμπειρία σας με μαθητές;
Δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό. Δίνει νόημα στη ζωή μου με τρόπο που με κάνει όχι απλά «να σταθώ στα πόδια μου» αλλά να βγάλω φτερά και να πετάξω.
Μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι;
Τι άλλο μας απομένει; Απλά ερχόμαστε στη ζωή και τραβάμε μια ευθεία γραμμή; Είμαστε η έκπληξη αυτού του κόσμου γιατί ναι, μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Η ζωή είναι…
…ένα ταξίδι γεμάτο από εκπλήξεις. Και θα γίνει ευχάριστο ταξίδι όταν εμείς, ο ταξιδιώτης, αποφασίσουμε να κάνουμε τις δικές μας εκπλήξεις στη ζωή.
Για τι αξίζει να παλεύει κάποιος μέχρι τέλους;
Για να ανακαλύψει ότι ίσως δεν έφτασε ακόμη το τέλος. Μια φορά να συμβεί αυτό και μετά η ζωή αποκτά τέτοιο βαθύ νόημα, ώστε όταν έρθει τελικά το τέλος, θα νιώθει τόσο γεμάτος από τη διαδρομή, που δε θα χρειάζεται να παλέψει για τίποτα άλλο.
Από την έντυπη εφημερίδα Karfitsa
