Ακόμη κι αν ξεθώριασαν οι εικόνες, έστω κι αν η ελληνική περιφέρεια ερήμωσε, ειδικά τούτες τις ημέρες, οφείλεις να βρίσκεις ένα χωριό για να περάσεις το Πάσχα

Οι εικόνες που έχω από τα παιδικά μου χρόνια για το Πάσχα είναι τραγελαφικές. Καταρχάς η αείμνηστη μητέρα μου, ούσα θεοσεβούμενη, επέμενε να μάθω από την προσχολική ηλικία κι όλας την Αγία Γραφή σαν σε παραμύθι! Αν με ρωτήσετε σήμερα, ξέρω να σας πω και τα δώδεκα παιδιά του Ιακώβ αν και ουδέποτε (μετά) κατάλαβα το νόημα όλων αυτών των πληροφοριών. Στην παιδική μνήμη μου τα ονόματα του Άννα και του Καϊάφα μου έμοιαζαν … κοριτσίστικα που μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιά θα προτιμήσει το ωραίο αγοράκι του σχολείου. 

Όλα στη ζωή είναι εικόνες. Και η νοσταλγολαγνεία των μεσήλικων για τα χρόνια που περάσαν και πίσω δεν γυρνούν δεν αφορούν στο σύνολο του πρότερου βίου τους αλλά επιλέγουν να κρατήσουν στιγμές μνημονεύοντας τις κορυφαίες από αυτές. Δεν είναι ανάγκη να ανασύρεις κάτι πομπώδες και extreme, αρκεί να θυμάσαι την πρώτη πέτσα που έκοψες μόλις άφρισε το σουβλισμένο κατσίκι, ή ένα κυνηγητό στην αυλή του χωριάτικου σπιτιού. Διότι Πάσχα χωρίς χωριό, είναι γαλακτομπούρεκο δίχως κανέλα. 

Πέρα από τις δημογραφικές ανησυχίες, τούτη την εποχή, κινδυνεύουμε να χάσουμε την παράδοσή μας. Τα χωριά ερήμωσαν, από την τρίτη γενιά μετά την εποχή του πολέμου, ποσοστό νικοτίνης έχει σχέση με αυτό που λέμε γενέτειρα των προγόνων μας. Ναι, καταγωγή υπάρχει, αλλά φοβάμαι ότι με την απώλεια και των τελευταίων ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, που τους επισκεπτόμασταν έστω δυο τρεις φορές το χρόνο, η σύνδεση με το χωριό, ασθμαίνει ολοένα και περισσότερο: Το βλέπω κι απ΄τον εαυτό μου: Η τελευταία φορά που πάτησα το πόδι μου στο χωριό που είτε γεννήθηκαν, είτε μεγάλωσαν οι γονείς μου ήταν πριν δώδεκα χρόνια. 

Ακόμη όμως κι αν ξεθώριασαν οι εικόνες, έστω κι αν η ελληνική περιφέρεια ερήμωσε, ειδικά τούτες τις ημέρες, οφείλεις να βρίσκεις ένα χωριό για να περάσεις το Πάσχα. Να περπατήσεις τα λιθόστρωτα καλντερίμια, να μυρίσεις τον αέρα έστω κι αν αυτός είναι αναμεμειγμένος με οσμές μπερδεμένες από σβουνιά αλλά και χτιστού φούρνου που μόλις έβγαλε το πλαστό ψωμί, να μάθεις τα νέα των γειτόνων: Πάντα θα υπάρχει ένας «κουμπάρος» ή «συμπέθερος» να σου τα πει. Εκεί μόνο νιώθεις το χρόνο να περνάει αργά αλλά απολαυστικά, εκεί ανακαλύπτεις τις τέσσερις εποχές του χρόνου, εκεί θα σε κερνούν τσίπουρα υποδέχοντάς σε σαν guest star τα ξαδέρφια και τα παραξάδερφα, θα σε τρατάρουν μεζέ και θα τσακώνονται ποιός θα σου αφυπνίσει τη μνήμη του παρελθόντος με χιλιοειπωμένες ιστορίες που όμως κάθε χρόνο θέλεις να τις ακούς και να τις ξανακούς. Στο χωριό η ντομάτα και η ελιά θα σου φανούν πιο νόστιμες, το αρνί ή το κατσίκι, λουκούμι, έστω κι αν νωρίτερα έχεις τεντώσει και μόνο από τα γλυκάδια και την τηγανητή συκωταριά συνοδειά μπόλικης ρακής. 

Ακόμη και το ίδιο το νόημα της Ανάστασης που είναι η συμφιλίωση με την ιδέα του θανάτου στο χωριό το αντιλαμβάνεσαι δίχως καμία μιζέρια, ως κάτι νομοτελειακό και δίκαιο. Γενναιόδωρα το βρίσκει ο καθένας με τον τρόπο του, οπως κι αν τον επιλέξει: με καλή παρέα, με συγγενείς, με κολλητούς, με την ή τον σύντροφό του ακόμη και μόνος του. Οποιαδήποτε συζήτηση για τα έσχατα δεν μοιάζει με πρόωρη ηττοπάθεια, αλλά με κομμάτι εμπνευσμένης κοινωνιολογικής διάλεξης για το μέλλον. 

Όσοι δεν προλάβετε, ψάχτείτε να βρείτε ένα χωριό να περάσετε τούτες τις ημέρες. Διαλέξετε όποιους ανθρώπους θέλετε να περάσετε μαζί τους, έχοντας μόνο ένα πράγμα στο μυαλό σας: Ένας χορτοφάγος στην παρέα αρκεί να σου καταστρέψει το Πάσχα… Καλή Ανάσταση!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ KARFITSA